Η φωτογραφία είναι μια πανίσχυρη τέχνη, που μας έκανε να αλλάξουμε τον τρόπο αντιμετώπισης πολλών πραγμάτων κι ο Λιούις Άιν κατάφερε με το έργο του να αναδειχθεί σ’ έναν από τους μεγαλύτερους φορείς αλλαγής της εποχής του.
Ο Αμερικανός φωτογράφος συνέβαλε με τη δουλειά του στην αφύπνιση της συλλογικής συνείδησης και την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης της χώρας του χρησιμοποιώντας την φωτογραφική του μηχανή ως εργαλείο για να καταγράψει τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας πολλών συμπατριωτών του και ιδίως των παιδιών αναγκάζοντας έτσι την αμερικανική κυβέρνηση να αλλάξει τους νόμους που ίσχυαν μέχρι τότε για την παιδική εργασία...
Όταν πέθανε το 1940 μπορούσε να είναι περήφανος γιατί μέσω του έργου του άφησε πίσω του έναν κόσμο καλύτερο...
Όπως κι άλλοι συνάδελφοί την εποχή του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου ο Άιν φλεγόταν από την επιθυμία να απαθανατίσει τον κόσμο και τους ανθρώπους. Στη δουλειά του παρουσιάζει τους πρωταγωνιστές των πορτρέτων του όπως ήταν, χωρίς οπτικά εφέ και μ’ ένα σεβασμό προς κάθε ένα από τα απεικονιζόμενα πρόσωπα που ξαφνιάζει ακόμη και στην εποχή μας.
Στο πλευρό των αδύναμων
Εστίαζε το φακό του στους «άθλιους» της αμερικανικής κοινωνίας, τα παιδιά, που ήταν περιζήτητοι εργάτες λόγω του χαμηλού μεροκάματου για τους εργοστασιάρχες κι υποχρεώνονταν να εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί υπό απάνθρωπες συνθήκες . Κατ’ εντολή της Εθνικής Επιτροπής Παιδικής Εργασίας (NCLC) διήνυσε 75.000 χλμ διασχίζοντας απ’ άκρου εις άκρον τις ΗΠΑ για να φωτογραφίσει παιδιά χωρίς ελπίδα, που τους είχαν ληστέψει την παιδική τους ηλικία, να εργάζονται σε χωράφια, ορυχεία, φάμπρικες, ως πλανόδιοι πωλητές στους δρόμους κ.ο.κ.
Άδεια για τις φωτογραφίες του δεν του είχε δώσει κανένας εργοδότης κι έτσι ο Άιν παρίστανε τον εκπρόσωπο ασφαλιστικής εταιρείας προκειμένου να τραβά κρυφά στιγμιότυπα που ράγιζαν καρδιές: κορίτσια εξουθενωμένα από τη 12ωρη σκλαβιά σε βιοτεχνίες ενδυμάτων, αγόρια εξαθλιωμένα να πωλούν εφημερίδες, ή στη γραμμή παραγωγής να κονσερβοποιούν τρόφιμα, να τυλίγουν τσιγάρα: όποιος έχανε την ισορροπία του εκεί, κινδύνευε να χάσει κάποιο από τα άκρα του...
Η μηδαμινή αξία της ζωής
Οι ζωές αυτών των μικρών «σκλάβων» δεν μετρούσαν τίποτε μπροστά στο κέρδος καθώς ο καπιταλισμός εξαπλωνόταν σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Η έκρηξη της παραγωγής ήταν τέτοια, ώστε να μην επαρκεί το εργατικό δυναμικό και να επιστρατεύονται παιδιά σε ορυχεία και φάμπρικες -ανήλικοι εργάτες που ήταν σε αφθονία καθώς τα ελάχιστα χρήματα που κέρδιζαν οι γονείς και τα μεγαλύτερα αδέλφια τους δεν επαρκούσαν ούτε για τις πιο βασικές ανάγκες κι οι οικογένειές τους αναγκάζονταν με βαριά καρδιά να τα σπρώξουν να δουλέψουν-. Υπολογίζεται ότι το 1900 περίπου 1,7 εκ. παιδιά εργάζονταν στις ΗΠΑ.
Μέχρι το 1918 ο Άιν είχε απαθανατίσει πάνω από 5.000 στιγμιότυπα αυτής της κόλασης. Οι λακωνικές περιγραφές του κι η συνειδητή απόφαση του φωτογράφου να αποφεύγει τις ηθικολογίες επέτειναν την εντύπωση που προκαλούσαν οι φωτογραφίες του στους θεατές.
Οι φωτογραφίες του παραμένουν ακόμη και σήμερα επίκαιρες, αφού το φαινόμενο της παιδικής εργασίας -αν και έχει περιοριστεί σε ΗΠΑ και Ευρώπη σ’ αυτή τη μορφή – δεν έχει καταπολεμηθεί σ’ άλλες περιοχές του πλανήτη.
Οι πρώτες προσπάθειες να σταματήσει η παιδική εκμετάλλευση στις ΗΠΑ δεν είχαν αποδώσει καρπούς, αφού ένας νόμος που πέρασε το 1916 κρίθηκε αργότερα αντισυνταγματικός. Μόλις το 1938, την εποχή του New Deal του Ρούζβελτ, απαγορεύτηκε η απασχόληση για παιδιά κάτω των 16 ετών. Δύο χρόνια αργότερα ο Λούις Άιν αφήνε την τελευταία πνοή...