Ζακ Κωστόπουλος: Η παράξενη ζωή ενός διαφορετικού ήρωα [εικόνες & βίντεο]

Δύο ημέρες μετά το λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου στο κέντρο της Αθήνας, ας θυμηθούμε μια ιστορία ανθρωπιάς του Μάνου Χατζιδάκι.

Κάποτε ένας μεσήλικας κύριος την ώρα που επέστρεφε στο σπίτι του άκουσε θόρυβο. Κατάλαβε πως ήταν ληστής μέσα. Αμέσως είδε να έχει κάνει φτερά το ολοκαίνουργιο πανάκριβο στερεοφωνικό του. Βγήκε στο μπαλκόνι και αντίκρισε τον ληστή, έναν νεαρό – παρία της ζωής, να ακροβατεί στην μεσοτοιχία με το διπλανό διαμέρισμα και με το στερεοφωνικό στα χέρια του. Έκανε ησυχία για να μην τον τρομάξει και πέσει και σκοτωθεί.

Ο νεαρός εισβολέας πράγματι σαν είδε τον ιδιοκτήτη έπεσε στο κενό ευτυχώς από μικρό ύψος. Έντρομος ο ιδιοκτήτης τηλεφώνησε αμέσως στις Πρώτες Βοήθειες κι έπειτα πήγε γρήγορα κάτω να δει σε τι κατάσταση βρισκόταν ο κλέφτης. Τον ρώτησε αν είναι καλά. Τον συνόδευσε στο νοσοκομείο με το νοσοκομειακό όχημα. Στους γιατρούς που τον ρώτησαν από που ήξερε τον νεαρό τραυματία, απάντησε “Είναι συγγενής μου”. Όλη την ώρα κι αφού οι γιατροί ενημέρωσαν πως δεν διατρέχει κίνδυνο η ζωή του, εκείνος του χάιδευε το κεφάλι. Τον ρωτούσε αν είναι μόνος στον κόσμο, αν έχει οικογένεια. Ο νεαρός αισθανόταν περίεργα και όμορφα, παρά το φόβο που πέρασε. Στο τέλος ο ιδιοκτήτης του είπε ''πάρε αυτά για μόλις βγεις από δω μέσα'', του έδωσε ένα σημαντικό χρηματικό ποσό και έφυγε, έχοντας ήδη ξημερώσει.
Πολλά χρόνια πέρασαν. Τον ιδιοκτήτη συνόδευαν στην τελευταία του κατοικία, στην Παιανία, μουσικοί, τραγουδιστές και η ελίτ της κοινωνίας. Το όνομα του Μάνος Χατζιδάκις. Όταν όλοι έφυγαν και το κοιμητήριο ερήμωσε, ένας νέος άντρας πλησίασε τον φρεσκοσκαμμένο τάφο και έκλαψε με λυγμούς. Ήταν εκείνος ο ληστής, ο παρίας, ο κλέφτης, ο περιθωριακός, που δεν είχε ξεχάσει το φέρσιμο του Χατζιδάκι στη δυσκολότερη – ίσως – στιγμή της ταραγμένης ζωής του.

Aυτό το παράδειγμα ανθρωπιάς του Μάνου Χατζιδάκι, που έχει γίνει διήγημα από τον σκηνοθέτη Λάκη Παπαστάθη, δεν αναβίωσε δυστυχώς την περασμένη Παρασκευή.

Η χώρα έκτοτε έχει δει κατάματα τις παθογένειές της. Η δημόσια αυτή δολοφονία ίσως μάλιστα να μην είχε γίνει πληγή ανοιχτή για την κοινωνία, ίσως να την είχαμε προσπεράσει χωρίς να αμφισβητήσουμε τα γεγονότα όπως παρουσιάστηκαν τις πρώτες λίγες ώρες, ίσως να μην είχαμε ντραπεί τόσο αν δεν υπήρχαν τα ερασιτεχνικά βίντεο και κυρίως αν το θύμα δεν ήταν κάποιος τόσο γνωστός και αγαπητός στην πόλη, αν δεν υπήρχαν οι εκατοντάδες μαρτυρίες από ανθρώπους που άγγιξε με την προσωπικότητα του και το έργο του, αν εκατοντάδες φίλοι του δεν άφηναν τα συγκινητικά μυνήματα στον τοίχο του. Τότε μπορεί να μην είχαμε αναρωτηθεί και για το γιατί κάποιος να κλειδωθεί μόνος του σε ένα κατάστημα μέρα μεσημέρι και να μην είχαμε καταπιεί χωρίς δισταγμό τους όρους «αυτοάμυνα» και «επίδοξος ληστής» και ίσως να είχαμε μάλιστα πάρει μέρος και στο γκάλοπ της Τατιάνας Στεφανίδου. Αλλά ο Ζακ δεν έφυγε αθόρυβα, όπως δεν έζησε και αθόρυβα.

Ο Ζακ Κωστόπουλος γεννήθηκε στην Αμερική το 1985 και ήρθε στην Ελλάδα 8 ετών. Ήταν μεγάλο το σοκ από την Αμερική, το Νιου Τζέρσεϊ και το Ενόλα της Πενσιλβάνια να βρεθεί σε ένα χωριό κοντά στην Ιτέα. Ένιωθε ότι η επαρχία τον έπνιγε.

Η δασκάλα των Γαλλικών του, από εκείνη την πρώτη του χρονιά, άφησε στον τοίχο του ένα συγκινητικό ποστ που μιλούσε για το 8χρονο παιδί που γνώρισε:

«Από την πρώτη επαφή μου με τους μαθητές εκείνης της τάξης και από την πρώτη στιγμή μού έκανε εντύπωση η παρουσία ενός μαθητή κάπως πιο κινητικού, χαμογελαστού, με καθαρό και σπινθηροβόλο βλέμμα.. Το θρανίο του ήταν κολλητά με την έδρα, οπότε είχα συνεχή μυστική επικοινωνία..άλλωστε η σχέση μας χτίστηκε στην ανταλλαγή βλεμμάτων όλο νόημα, γιατί πρέπει να προσθέσω ότι ο μαθητής ήταν και απαλλαγμένος από το μάθημα, καθόσον δεν ήταν πολύς καιρός που είχε επιστρέψει από την Αμερική, όπου ζούσε...Η σχέση του με τους καθηγητές ήταν σχεδόν ανύπαρκτη, ενώ όσον αφορά στους συμμαθητές του έβρισκε την αποδοχή – που τόσο αποζητούσε – στις συμμαθήτριές του, που με κάποιες από αυτές ανέπτυξε μία δυνατή φιλία. Στο λίγο εκείνο διάστημα αποκωδικοποίησα ένα χαρακτήρα παιδιού γεμάτο ευαισθησίες, με φοβερό χιούμορ που διατήρησε μέχρι τέλους, αποφασιστικότητα αλλά με αρκετά παράπονα που τον βασάνιζαν, γεγονός που ίσως τον οδήγησε αργότερα στον ακτιβισμό».

Ο ίδιος θα διηγηθεί αργότερα:

«Μου έλεγε ο πατέρας μου: “Γιατί δεν κάνεις παρέα με αγόρια;” και απαντούσα: “Γιατί τα αγόρια είναι χαζά”. Δηλαδή είχα διαχωρίσει τελείως τον εαυτό μου από αυτό... Όμως ήμουν τυχερός γιατί ποτέ δεν με πίεσαν για κάτι. Δηλαδή ποτέ δεν μου είπαν “Όχι, πρέπει να κάνεις παρέα με αγόρια, όχι πρέπει να παίζεις με αγορίστικα παιχνίδια, όχι δεν πρέπει να φέρεσαι έτσι...” Μεγαλώνοντας σιγά σιγά και ανακαλύπτοντας την σεξουαλικότητά μου, κατάφερα και να προσδιορίσω τι ήταν αυτό που με έκανε να αισθάνομαι τόσο διαφορετικός. Σε πιο μεγάλη ηλικία, από την εφηβεία και μετά, αφενός το είχα εγώ συνειδητοποιήσει και αφετέρου άρχισα και να το λέω σιγά σιγά. Εντάξει, πρώτα στο στενό μου περιβάλλον, σε φίλες μου δηλαδή – γιατί ήταν κορίτσια κυρίως. Από αυτές είχα πάρα πολύ καλή αντιμετώπιση και υποστήριξη, οπότε αυτό με βοήθησε να αρχίσω σιγά σιγά να είμαι γενικά πιο ανοιχτός με αυτό και να μη με νοιάζει».

Περνά αντιδραστική εφηβεία, το σκάει από το σπίτι. Στα 16 κάνει το coming out του, και πάλι οι γονείς του πάντα είναι κοντά του.

Στη Θεσσαλονίκη σπουδάζει Marketing στο ΙΕΚ Δημόκριτος και το 2004 έρχεται στην Αθήνα και γράφεται στη Δραματική Σχολή Μαίρη Βογιατζή-Τράγκα.

Όταν κάνει το στρατιωτικό του, o στρατός δίνει δύο μέρες άδεια σε όποιον συμμετέχει σε εθελοντική αιμοδοσία. Μετά την αιμοδοσία ο γιατρός τον φωνάζει: πρέπει να κάνει και δεύτερο τεστ, κάτι δεν φαίνεται καλά. Του κάνουν και τρίτο και τέταρτο τεστ και τελικά του κάνουν εισαγωγή σε στρατιωτικό νοσοκομείο χωρίς όμως καμία εξήγηση. Νοσηλεύεται για μια εβδομάδα, χωρίς συμπτώματα, και χωρίς να ξέρει τον λόγο της νοσηλείας του. Όταν μετά από μια εβδομάδα απαιτεί να μάθει τι έχει, πληροφορείται ότι είναι οροθετικός.

«Δεν ήταν οι συνηθισμένες συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνεται μία διάγνωση γιατί έγινε στο στρατιωτικό νοσοκομείο με μία συμπεριφορά από τους γιατρούς όχι και τόσο αρμόζουσα. Ήταν μία κατάσταση, δηλαδή, όπου έπαιρναν παράλογα “μέτρα ασφαλείας”. Με πλησίαζαν μόνο φορώντας μάσκα λες και θα έμπαιναν σε χειρουργείο, ενώ αυτό δεν ενδείκνυται για κάποιον που έχει HIV καθώς δε μεταδίδεται ούτε με τον αέρα ούτε με το άγγιγμα και επίσης δεν έκαναν κάτι αντίστοιχο σε κανέναν άλλον ασθενή ακόμα και σε κάποιους που μπορεί να είχαν βήχα ή κάποια ίωση. Επειδή μιλάμε για γιατρούς δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να δικαιολογηθεί ως άγνοια».

Ο ιός όμως δεν γίνεται εμπόδιο, γίνεται έργο ζωής. O Ζακ θα είναι ένας από τους πρώτους ανθρώπους που βγαίνει και φωνάζει δυνατά ότι είναοι οροθετικός και να, μπορεί να ζει κανονικά, να είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Όλα τα επόμενα χρόνια θα γίνει μια από τις δυνατές φωνές του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος, πάντα παρών όπου χρειαστεί, πάντα μαχητικός, πάντα με τον δικό του τρόπο: το χιούμορ και τη γενναιότητα.

Αρθρογραφεί στο Antivirus και το orothetika.blogspot.com, είναι εθελοντής στη Θετική Φωνή και για κάποιο διάστημα εργάζεται στο κέντρο πρόληψης Athens Checkpoint, ενημερώνοντας τον κόσμο για θέματα HIV και σεξουαλικής υγείας. Συγχρόνως βοηθά εθελοντικά σε Κέντρο Ημέρας sex workers, δράση που βρίσκει ο ίδιος ιδιαίτερα σημαντική.

Ο Ζακ στην καμπάνια ενημέρωσης για το #HIV «You've got this» που ζητούσε από οροθετικούς ανθρώπους να μιλήσουν για τη ζωή με το HIV ώστε να βοηθήσουν εκείνους που μόλις διαγνώστηκαν να δουν τη ζωή ψύχραιμα.

Συγχρόνως, από το 2015 Παρασκευές και Σάββατα εμφανιζόταν στις Κούκλες ως Zackie Oh! και περιστασιακά και σε άλλα κλαμπ ή χάπενινγκ ως drag, με ένα κοινό που σταθερά μεγάλωνε.

Όταν σε κάποια του συνέντευξη τον ρωτούν ποιο είναι το μεγαλύτερό του όνειρό, απαντά: «Να μπορώ να κάνω drag και να ζω μόνο από αυτό. Δεδομένων των συνθηκών και της οικονομικής κρίσης και ότι είναι ένα νέο είδος τέχνης στην Ελλάδα και δεν έχει αποκτήσει ακόμα το κοινό του. Ιδανικά θα ήθελα να ζω μόνο από αυτό που αγαπώ και χωρίς να χρειάζεται να κάνω δεύτερη δουλειά».

Πρόσφατα είχε πραγματοποιήσει ένα παιδικό του όνειρο, να παίξει στο θέατρο, στην παράσταση ΚΤΕΛ για Κρέστενα του Γιώργου Καλογερόπουλου στο Από Μηχανής Θέατρο.

Όμως το τελευταίο διάστημα δεν έκανε πολλά ποστ στα σόσιαλ μίντια, κάτι αντίθετο με τον χαρακτήρα του, και πολλοί φίλοι του απόρησαν γιατί, αν χρειαζόταν κάποια βοήθεια, δεν στράφηκε στην οικογένειά του ή σε κάποιον από τους άπειρους φίλους του.

Το 2012 βρισκόταν στο Γκάζι με φίλους του, όταν πέντε-έξι άνδρες επιτέθηκαν στην παρέα του. Ο Ζακ άρχισε να τρέχει και γλίτωσε, όμως ένας από τους φίλους του βρέθηκε στο νοσοκομείο αιμόφυρτος με σπασμένη τη γνάθο. Διηγούμενος το περιστατικό στον George Koutsiamoneys για το ταινιάκι Draq Queen στην Ελλάδα, ο Ζακ λέει: «Το χειρότερο είναι ότι περνούσε εκατοντάδες κόσμος από δίπλα και δεν έκανε κανείς τίποτα. Τον είχαν ρίξει κάτω στην άσφαλτο, και τον κλωτσούσαν στο πρόσωπο».

Στις αρχές του 2017, στη συνέντευξή του με τίτλο «Αρνούμαι να προσέχω!» στη Μαρία Καμίνη και το περιοδικό 3point magazine, μίλησε και για μια άλλη επίθεση που είχε δεχτεί:

«Το στενάχωρο για μένα είναι ότι μπορεί να βρίσκεσαι ανάμεσα και σε άλλο κόσμο, ο οποίος όμως δεν αντιδρά όπως συνέβη στις δύο τελευταίες επιθέσεις που δέχτηκα κατά της σωματικής μου ακεραιότητας. Δηλαδή για μένα εάν με ρωτούσες τι θα ήθελες να αλλάξεις στην κοινωνία επειδή οι φασίστες δε θα πάψουν να είναι φασίστες θα ήταν όταν βλέπεις να επιτίθενται σε κάποιον να μην κοιτάς από την άλλη. Δε λέω να παίξεις ξύλο γιατί ούτε εγώ το έχω με το ξύλο αλλά μπορείς να βάλεις μια φωνή. Να κάνεις κάτι, να αντιδράσεις με κάποιον τρόπο. Για παράδειγμα, την επίθεση που δέχτηκα ως περιστατικό όταν το έγραψα, στο Facebook είχα θεωρητική αλληλεγγύη και συμπαράσταση. Όμως σκεφτόμουν από όλους εσάς όταν το βλέπετε στο δρόμο, γιατί δεν κάνετε κάτι;»

«Τι πιστεύεις ότι φταίει για την «απάθεια» του κόσμου;» τον ρωτά η Μαρία Καμίνη.

Ο Ζακ απαντά: «Σίγουρα μπορεί να είναι φόβος, έχουμε μάθει να είμαστε αδιάφοροι, έχουμε λίγο τη νοοτροπία του «δεν μπλέκω». Αλλά θα έπρεπε γιατί αύριο μπορεί να τύχει σε σένα, στο παιδί σου, στο φίλο σου και εκεί φαντάζομαι θα ήθελες κάποιος να είχε βοηθήσει».

H κηδεία του Ζακ Κωστόπουλου θα γίνει αύριο, Τρίτη, στην Κίρρα Φωκίδας κοντά στην Ιτέα.

ΠΗΓΕΣ: 3pointmagazine.gr, ΥοuTube, Zak Kostopoulos/Google+, FraPress

Ως παρουσιαστής στην απονομή των βραβείων «Περήφανα Πρόσωπα» της ΟΛΚΕ του 2014.

Στη σκηνή, με το Sweet Transvestite από το Rocky Horror Show, στις Κούκλες, 2015.

Αφιέρωμα στον Ζακ Κωστόπουλο στο ταινιάκι Drag Queen στην Ελλάδα του George Koutsiamoneys του 2017.

To ταινιάκι U των Menelas και George Kanis στο οποίο ο Ζακ μιλά για το πώς είναι να είσαι οροθετικός.

Η δασκάλα των Γαλλικών του όταν ήταν 8 ετών γράφει στο Facebook:

Oι συμμαθήτριές του στη Σχολή Μαίρης Βογιατζή-Τράγκα τον αποχαιρετούν:

Ο ιδιοκτήτης ενός pet shop διηγείται την απόγνωση του Zακ όταν είχε χάσει για λίγο τον Σνούπι του (πλεόν ο «Σνούπις» έχει υιοθετηθεί από τον πρώην σύντροφο του Zακ).