Δεν έχει κλείσει ένας μήνας από τότε που ο Μάκης Βορίδης είπε αντίο στον Γιώργο Καρατζαφέρη για να ενταχθεί στη Νεα Δημοκρατία κι όμως δεν δίστασε να πετάξει το γάντι στον εκπρόσωπο Τύπου του κόμματος και δεξί χέρι του Σαμαρά, Γιάννη Μιχελάκη.
Αφορμή, ήταν μερικές εκατοντάδες προσλήψεις στα ΕΛ.ΤΑ.. Ομως, πέρα από την ουσία της υπόθεσης, το πιο σημαντικό είναι πώς ο Μάκης Βορίδης έδειξε ότι δεν πήγε στη Νέα Δημοκρατία για να κάτσει ήσυχος σε μια γωνία. Το αντίθετο...
Για τους πραγματιστές, ο Μάκης Βορίδης, δεν είναι παρά ένας αινιγματικός πολιτικός με δυνατή φωνή και κοφτά επιχειρήματα. Για τους κυνικούς, ένας έξυπνος απολογητής του συστήματος, που διαχειρίζεται μεθοδικά την μετάλλαξή του. Για τους αριστερούς, ένας προβληματικός και βίαιος εθνικιστής με αστικές νευρώσεις και καλό γραφείο δημοσίων σχέσεων. Για τους νεοφιλελεύθερους, ο άνθρωπος που έχει αναγάγει σε τέχνη την πολιτική του συμβιβασμού. Για τη δεξιά, ίσως το επόμενο πουλέν της παράταξης.
Οπως και να 'χει, στη ζωή των περισσότερων, καλώς ή κακώς, υπάρχει μια περίοδος κορυφαίας εμπειρίας, ένα διάστημα στο οποίο είμαστε στην καλύτερη φόρμα μας, ίσως επειδή αντέχουμε κάποια πρόκληση, απολαμβάνουμε μια αναγνώριση, είμαστε με λίγα λόγια αυτό που οι Ελληνες ναυτικοί εύστοχα λένε «...καβάλα στο κύμα».
Για τον Μάκη Βορίδη αυτή η εποχή ήρθε παρέα με την κρίση. Μόνο που στην περίπτωσή του, η αποκωδικοποίηση της διαδρομής από την ΕΠΕΝ στη Ν.Δ. είναι κομματάκι δύσκολη για τον μέσο παρατηρητή. Διότι, από τη μία υφέρπει το τραχύ και «αμαρτωλό» παρελθόν του ακροδεξιού... ακτιβισμού στα Εξάρχεια -κραδαίνοντας το τσεκούρι του πολέμου- από την άλλη η χαρτογράφηση ενός νέου πολιτικού προφίλ, το οποίο παλεύει να διαχειριστεί τις άλλοτε ολοκληρωτικές θέσεις και απόψεις που εξέφραζε ανοιχτά: Κοινώς, ένα πολιτικό αίνιγμα σε εποχή που δεν σηκώνει αινίγματα.
Το βέβαιο είναι ότι η αγάπη του για την πολιτική ξεκίνησε πολύ νωρίς. Ήδη από τα σχολικά χρόνια, στο Κολλέγιο Αθηνών, ο Βορίδης δραστηριοποιείται στην εθνικιστική μαθητική κίνηση «Ελεύθεροι Μαθητές» διατελώντας μάλιστα και πρόεδρός της μια εποχή. «Οι Ελεύθεροι Μαθητές» θα προέλθουν από την διάσπαση στο Κολλέγιο Αθηνών της «ΜΑΚΙ»-της μαθητικής νεολαίας της Ν.Δ.- όταν μια παρέα νεαρών αστών από τα βόρεια προάστια, «συνειδητοποιούν» ότι το κόμμα που ίδρυσε ο Καραμανλής μετά τη μεταπολίτευση δεν είναι αρκούντως αντικομμουνιστικό και προδίδει τις αξίες της εθνικιστικής Δεξιάς.
Η επιλογή στρατοπέδου και δη της λεγόμενης πατριωτικής ακροδεξιάς δεν αλλάζει ούτε στα -όχι και τόσο- ανέμελα φοιτητικά χρόνια. Ταγμένος ΕΠΕΝίτης από την αρχή διαδέχεται τον σημερινό γραμματέα της «Χρυσής Αυγής», Νίκο Μιχαλολιάκο, στο κόμμα που ίδρυσε ο έγκλειστος στον Κορυδαλλό τότε, επικεφαλής της Χούντας των Συνταγματαρχών, Γεώργιος Παπαδόπουλος.
Όταν ρωτήθηκε για εκείνα τα ταραγμένα χρόνια σχολίασε κάποτε: «Η ΕΠΕΝ ήταν το μοναδικό όχημα να εκφραστεί η λαϊκή, κοινωνική δεξιά. Ήταν η μόνη διέξοδος...». Η πασίγνωστη φωτογραφία με το τσεκούρι, τα μαύρο μπουφάν και τα στρατιωτικά άρβυλα καταμαρτυρά ότι ο διάλογος δεν ήταν ψηλά στην πολιτική του ατζέντα εκείνη τα χρόνια.
Παρόλα αυτά, η αποφοίτηση από τη Νομική Αθηνών και το μεταπτυχιακό στο Λονδίνο (Master of Laws από το University of London) σηματοδοτούν την απαρχή μιας νέας εποχής για τον ίδιο. Αρχικά ιδρύοντας το «Ελληνικό Μέτωπο», παρέα με παλιά μέλη της ΕΠΕΝ, διεκδικεί την ψήφο των Αθηναίων στις δημοτικές εκλογές το 1998 και το 2002 ενώ το 2004 έρχεται η συστράτευση με την «Πρώτη Γραμμή» του Κώστα Πλεύρη. Ανθρωποι που τον γνωρίζουν καλά -από τότε- μιλούν για ένα νέο άντρα με γοητευτικό λόγο που ακόμα και όταν εκφράζει ακραίες εθνικιστές θέσεις, επιχειρηματολογεί χωρίς ακροδεξιά κλισέ σλόγκαν.
Ο «γάμος» με τον Γιώργο Καρατζαφέρη δεν αργεί να έρθει. Το 2007, το «Ελληνικό Μέτωπο» προσχωρεί στον ΛΑΟΣ και ξεκινά η κοινή πορεία των δύο, εσχάτως, άσπονδων φίλων που θα ολοκληρωθεί με την υπουργοποίηση του Μάκη Βορίδη, τον Νοέμβριο του 2011, στο υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων.
Λίγο αργότερα θα πέσουν οι τίτλοι τέλους στις σχέσεις τους. Η υπερψήφιση του δεύτερου Μνημονίου και η ανυπακοή που επιδεικνύει ο Βορίδης δημόσια και έχει ως αφορμή εσωκομματικές αντιθέσεις, θα οδηγήσει τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ στην οριστική διαγραφή του. Οι γνωρίζοντες λένε ότι ο Καρατζαφέρης είδε στην προσωπικότητα του Βορίδη, έναν εν δυνάμει εσωκομματικό αντίπαλο που θα μπορούσε αργά ή γρήγορα να τον αμφισβητήσει και ίσως να του πάρει και το κόμμα. Λένε ακόμα ότι τον ενοχλούσε η απήχηση του σημερινού υπουργού μεταφορών στο ελληνικό establishment, η πρόσβαση του στα ΜΜΕ και η αυτονομία που είχε αποκτήσει.
Το διαζύγιο πάντως είχε δρομολογηθεί στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του 2010, όταν ο Καρατζαφέρης, ενάντια στην κοινή λογική και τις προβλέψεις, δεν του έδωσε το χρίσμα του υποψήφιου Περιφερειάρχη Αττικής, στον μεγαλύτερο νομό της χώρας. Οι δημοσκοπήσεις -ήταν τότε και στα πάνω του το ΛΑΟΣ- τον έφερναν ακόμα και να διεκδικεί την περιφέρεια από τον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ, Γιάννη Σγουρό, «προβλέποντας» ότι θα πέταγε με άνεση έξω από τον δεύτερο γύρο τον Βασίλη Κικίλια, υποψήφιο της ΝΔ και πουλέν τότε του Σαμαρά. Μετά από αυτό ήταν θέμα χρόνου η ρήξη.
Ο Βορίδης μπήκε σε ένα μοναχικό μονοπάτι που θα τον οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην Συγγρού. Λένε ότι δεν ξαναπάτησε ποτέ το πόδι του σε καμία κομματική διαδικασία του ΛΑΟΣ. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν χάνει χρόνο και με συντονισμένες κινήσεις έρχεται σε επαφή με τον ανερχόμενο πολιτικό που άξαφνα έχει μεγάλη απήχηση στην κοινή γνώμη. Οι συνομιλίες είναι σύντομες, σχεδόν τυπικές. Οι φήμες λένε ότι συνεννοήθηκαν σε δυο μονολεκτικά τηλεφωνήματα.- «Είμαστε οκ;» -«Είμαστε!»
Το βέβαιο είναι ότι με τα χρόνια ο Μάκης Βορίδης αλλάζει στάση, προχωρά μπροστά, απελευθερώνεται από το παρελθόν του και μεταλλάσσεται σε αυτό που ήταν προορισμένος από τα γεννοφάσκια του: σε έναν αστό πολιτικό που αντιλαμβάνεται ότι για να σωθεί το σύστημα θα πρέπει να μεταρρυθμιστεί. Κι αν αρέσει στους δεξιούς ψηφοφόρους είναι γιατί μιλάει μια πραγματιστική γλώσσα που υπερβαίνει τα στερεότυπα και τις ενοχές της μεταδικτατορικής δεξιάς. Δεν υιοθετεί ίσως ακραίες λύσεις για τους παράνομους μετανάστες, δεν κωλώνει όμως και να προτείνει αυταρχικές επιλογές για να «αποσυμφορηθεί η πρωτεύουσα από όλη την μιζέρια του πλανήτη». Κάποτε οι απόψεις αυτές θα σόκαραν! Σήμερα βρίσκει ακροατήριο ακόμα και σε κάποιους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ.
Πρόσφατα μιλώντας σε life style περιοδικό δεν έκρυψε ότι έχει gay φίλους, τονίζοντας ότι δεν έχει πρόβλημα με το σεξουαλικό προσανατολισμό του κάθε ανθρώπου, ενώ ακόμα και στο μεταναστευτικό οι θέσεις του είναι πλέον πιο ψύχραιμες. Ο λόγος του στρογγυλεύει, οι εθνικοπατριωτικοί αλαλαγμοί δίνουν τη θέση τους σε, συχνά, εύλογα επιχειρήματα. Είναι προφανές ότι προσπαθεί να διευρύνει τη βάση των ψηφοφόρων του, αφήνοντας οριστικά στην άκρη τους λογαριασμούς με το παρελθόν.
Για εκείνους που τον πίεζαν εδώ και πολύ καιρό να φύγει από το ΛΑΟΣ και να μεταναστεύσει στην Ν.Δ. η πορεία αυτή μπορεί να τον οδηγήσει παντού. Ακόμα και -ποιος ξέρει- κάποια στιγμή στην ηγεσία της ελληνικής κεντροδεξιάς. Τα χρόνια που έρχονται, άλλωστε, η Ελλάδα θα αλλάξει ριζικά και το πολιτικό προσωπικό θα ανανεωθεί σε βάθος. Το ερώτημα είναι αν το παρελθόν του θα εμποδίσει το μέλλον του.
Κάτι που φυσικά μόνο εύκολο δεν είναι, όταν στο πρώτο σου γάμο, με τη δικηγόρο Ζωή Ράπτη, σε έχει παντρέψει ο ακροδεξιός, ο άλλοτε αντιπρόεδρος του γαλλικού Front National, Καρλ Λανγκ και στον δεύτερο, με την παιδίατρο Δανάη Μιχελάκου, o ίδιος ο Ζαν-Μαρί Λεπέν. Τότε μάλιστα, μπρος στον φόβο επεισοδίων, είχε αποκλειστεί ο Αγ. Διονύσιος στο Κολωνάκι από διμοιρίες των ΜΑΤ! Χαριτολογώντας, πριν από το μυστήριο ο αδερφός του Κώστας έλεγε: «Στον πρώτο γάμο, ρε Μάκη, ήρθε η αστυνομία, στον δεύτερο τα ΜΑΤ, στον τρίτο τι θα γίνει, θα μπουν τα τανκς;». Η απάντηση είναι όχι. Γιατί δεν προβλέπεται τρίτος γάμος.
Η γυναίκα και ο γιος του, ο μακρυμάλλης Χρήστος, είναι οι δύο μεγάλες του αδυναμίες. Και απολαμβάνει όσο τίποτα τις κοινές διακοπές τους στη Μάνη, μόνιμο προορισμό των θερινών τους εξορμήσεων. Εκεί ηρεμεί και οργανώνει τα επόμενα σχέδιά του που απώτερο στόχο έχουν τον πολιτικό εξαγνισμό του, μακριά από τους δογματισμούς του πρότερου βίου του. Δύσκολη αποστολή, ομολογουμένως. Αλλά και μια υπέροχη πολιτική ειρωνεία, αν το καλοσκεφτείτε...