Ο παραολυμπιονίκης που μαθαίνει χορό και διδάσκει τα παιδιά να σέβονται τη διαφορετικότητα [εικόνες & βίντεο]

Μια σχολή χορού για άτομα με αναπηρία και όχι μόνο. Εδώ γίνονται όλοι μια αγκαλιά.

Βραδάκι, στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Διοχάρους. Στην σχολή dependance η Αννα Βαλάρη παραδίδει μαθήματα χορού σε παιδιά με αναπηρίες. Αλλά όχι μόνο. Με την βοήθεια του παραολυμπιονίκη της κολύμβησης Χρήστου Ταμπαξή, μαθαίνει τους μαθητές της να χορεύουν μαζί με τα παιδιά με ειδικές ανάγκες και να σέβονται έτσι την διαφορετικότητα..Μόλις μπαίνεις στην σχολή, εντυπωσιάζεσαι. Δυνατή μουσική, νέα παιδιά που χορεύουν δυναμικά και από την μισάνοιχτη πόρτα το βλέμμα μαγνητίζει ένα αναπηρικό αμαξίδιο. Και όμως ο άνθρωπος αυτός, αν και καθηλωμένος στο αμαξίδιο, είναι αυτός που ξεκινάει πρώτος το χορό. Πρωταγωνιστής της βραδιάς λοιπόν, ένας πρωταγωνιστής της ζωής. Ο παραολυμπιονίκης της κολύμβησης Χρήστος Ταμπαξής που έχει δοξάσει την Ελλάδα αμέτρητες φορές και έχει συμμετάσχει σε 6 Παραολυμπιάδες, φέροντας πίσω 2 χρυσά , 2 ασημένια μετάλλια, αλλά και αρκετά παγκόσμια ρεκόρ, τον τελευταίο καιρό παρακολουθεί μαθήματα χορού, λειτουργεί όμως με την παρουσία του στο μάθημα ως «δάσκαλος» επιμονής, παραδίδοντας μαθήματα...ζωής.

«Ο χορός μου άρεσε από μικρός, μας λέει ο Χρήστος Ταμπαξής. Όταν σταμάτησα τον πρωταθλητισμό, ήθελα να βρω κάτι να κάνω.

Τα τελευταία 2 χρόνια το χω ρίξει στο χορό, και περνώ αρκετά από τα απογεύματα μου στη σχολή.

Ραντεβού στο Θεατρο Elyse στην παράσταση που ετοιμάζουμε».

Η περήφανη δασκάλα χορού Άννα Βαλάρη, η γυναίκα που εμπνεύστηκε τη δημιουργία αυτού του ιδιαίτερου χώρου, με έμφαση στον σεβασμό της διαφορετικότητας, μας μιλά με περηφάνια για τους μαθητές της, για όλους τους μαθητές της.

«Δουλεύουμε μαζί με όλα τα μέλη της σχολής. Δεν ασχολούμαι μόνο εγώ με αυτό. Έχω βάλει όλα τα παιδιά σε όλες τις ηλικίες, να βιώσουν τα ίδια, πως είναι να μπορούν να μοιραστούν μια χορογραφία με αυτά τα άτομα και να μην βλέπουν το εμπόδιο, αντιθέτως να το έχουν σαν εργαλείο για να αναπτύξουν νέες μεθόδους βιώνοντας το, καινοτόμες μεθόδους που θα ανακαλύψουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.”

Μας εξηγεί οτι ξεκίνησε να ασχολείται με την χορογραφία για άτομα με αναπηρία τα τελευταία δέκα χρόνια. Παλαιότερα οι γονείς ατόμων με ειδικές ικανότητες ήταν πιο διστακτικοί και επιφυλακτικοί και δεν άφηναν τα παιδιά τους να κάνουν πολλά πράγματα επειδή φοβόντουσαν. Ετρεμαν στην ιδέα να φύγουν τα παιδιά μόνα τους από το σπίτι, να κινηθούν μόνα στο δρόμο και στα πεζοδρόμια οπως μας λέει. Τώρα οι γονείς είναι πιο νέοι και ενημερώνονται από το ίντερνετ. Τους είναι πιο ευκολο να έρθουν σε έναν τέτοιο χώρο, να εμπιστευθούν τα παιδιά τους και να κάνουμε εδώ χορογραφία.

“Όταν έχεις έμπνευση από κάτι, είναι τέχνη. Θα μπορούσε κάποιος να δει έναν άνθρωπο σε αμαξίδιο και να γράψει ένα ποίημα, να φτιάξει έναν πινάκα ζωγραφικής, εγώ προσπαθώ να το φτιάξω χορογραφία. Δηλαδή αυτά που βιώνουμε καθημερινά, να τα βλέπει ο κόσμος μέσα από μια εικόνα και κίνηση”

Η καθημερινότητα, η τριβή και η χορογραφία φέρνει όλους τους μαθητες της πιο κοντά. Το πιο σημαντικό μάθημα εδώ είναι ο σεβασμός στον άνθρωπο και στις ανάγκες του.

Στο βίντεο ο Παραολυμπιονίκης χορεύει με την 6χρονη Ζέτα και έφηβες μαθήτριες γυμνασίου.

Στην αρχή όπως εξηγεί η δασκάλα τους ήταν δύσκολο, γιατί οι υπόλοιποι μαθητές της δεν ήξεραν πως να χειριστούν αυτά τα άτομα. Όμως στην πορεία, αφού το νιώσανε και ήρθαν σε επαφή σωματικά και πνευματικά με άτομα με ιδιαίτερες ικανότητες καταλάβανε ότι δεν είναι κάτι διαφορετικό, οτι μπορούν να κάνουν όλοι μαζί τα πάντα, άπλα με διαφορετικούς τρόπους .

Απο την άλλη μεριά οι γονείς μένουν ήσυχοι, αφου τα παιδιά τους εκτός από μάθημα χορου μαθαίνουν να μοιράζονται στιγμές αρμονικά , με αγάπη και τρυφερότητα και να αντιμετωπίζουν ισότιμα τον άλλο»

“Η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου είναι μια ζεστή αγκαλιά”

Η Αννα μας εξηγεί οτι η συγκεκριμένη σχολή σε αυτη τη μορφή ηταν ενα προσωπικο στοίχημα για την ίδια. Η εικόνα ενός ατόμου με αναπηρία της ηταν οικεία απο μικρό παιδί, καθώς ο αδερφός του πατέρα της επασχε απο σκλήρυνση κατα πλάκας και τον θυμάται σε αναπηρικό αμαξίδιο όλα του τα χρόνια.

“Αν δεν είχα το θείο μου, δεν θα μου πέρναγε το μυαλό, γιατί δεν το έχουμε σαν εικόνα ποτέ και πουθενά. Δεν θυμάμαι να είχα δει στο σχολείο, στην καθημερινότητα μου, στις εξόδους μου σαν έφηβη η σαν φοιτήτρια, ανθρώπους με κινητικά προβλήματα έξω στο δρόμο, να βγαίνουνε, να διασκεδάζουνε και να είναι ένα με το υπόλοιπο σύνολο.”

Έτσι αποφάσισε να το αλλάξει. Οι περίπου δέκα μαθητές της με κινητικά προβλήματα , βγαίνουν , κυκλοφορούν και το ρίχνουν για τα καλά στο χορό!

Dependance
Διοχάρους 26
21 3033 5975