Ο Kenneth Brannagh δείχνει στους Αμερικανούς πώς γίνονται τα καλοκαιρινά blockbuster με το Thor και η Catherine Hardwicke σμπαραλιάζει κλασικό παραμύθι με το Red Riding Hood.
Ο παντοδύναμος μα αλαζόνας πολεμιστής Thor εκπίπτει από το βασίλειο της Asgard και εξορίζεται στη χειρότερη των διαστάσεων, αυτήν της Γης, όπου μαθαίνει αυτοσυγκράτηση και ταπεινότητα, και μετατρέπεται σε άξιο προστάτη των κοινών θνητών. Κι ο Kenneth Brannagh, μετά από αιώνες μαθητείας στην σκηνοθεσία καρασανιδάτων θεατρικών και την ενίοτε μεταφορά τους στις σκοτεινές αίθουσες, έρχεται να αναλάβει το μεγαλύτερο στοίχημα της Marvel, και να πάρει έναν απ’ τους χαρακτήρες της με την πολυπλοκότερη, βαθύτερη και πλουσιότερη προϊστορία των χρωματιστών σελίδων της, για να τον περάσει στη νέα, κινηματογραφική εποχή της εταιρείας και να τον εντάξει στο μεγαλεπήβολο σχέδιό της για κινηματογραφοποίηση ενός σύμπαντος γεμάτου εικονικές φιγούρες της σύγχρονης pop κουλτούρας. Και γιατί ο Brannagh, θα ρωτήσεις. Γιατί οι Σαιξπηρικής κλίμακας οικογενειακές διαμάχες που βάζουν σε κίνηση όλο αυτό το τεράστιο origin story που ξεδιπλώνεται με επιβλητική τονικότητα και ευλύγιστη ατμοσφαιρικότητα, είναι τόσο ζωτικής σημασίας για την θεμελίωση ενός χαρακτήρα που οι παραγωγοί του έχουν σκοπό να βλέπεις για αρκετά χρόνια ακόμα, όσο σημαντικές είναι και επικότητες στη φαντασιακή θεαματικότητα, ή στις επιστημονικές αναλύσεις των μαγικών συστατικών των θεϊκών συγκρούσεων. Και μπορεί εν τέλει ένα project που έχει κλείσει δεκαετία στο στήσιμο, να μην πιάνει τα ύψη του Iron Man στο να δείξει τί μπορεί να κάνει η Marvel αν πάρει τον κόσμο της στα σοβαρά, όμως οι κεραυνοί που πετάει ο Thor όταν παίζει με το σφυράκι του, αξίζουν τον κόπο να συρθείς ως τις μεγάλες οθόνες των τριών διαστάσεων για να τους χορτάσεις.
Αχόρταγο θα σ’ αφήσει η Catherine Hardwicke όμως, αν προτιμήσεις να την ακολουθήσεις στην προσπάθειά της να πάρει ένα απ’ τα κλασικότερα αγαθά παιδικά cautionary tales, και να το μεταμορφώσει σε γοτθική περιπέτεια με εφηβικά δράματα και ανεκπλήρωτους έρωτες να εκτυλίσσονται σε σκηνικό παραμυθένιου υπερστιλιζαρίσματος απ’ αυτό που βρίσκεις σε χιονόμπαλες στα μαγαζιά σουβενίρ, κομπλέ με ίντριγκες σαπουνοπερετικής αιμομιξίας και τόνους σοβαροφάνειας να καλύπτουν την φαιδρότητα των στόχων του. Τρία χρόνια μετά την ανάδειξη του Twilight (2008) στο απόλυτο δείγμα μορμονικής εκμετάλλευσης των κοριτσίστικων εφηβικών ονειρώξεων, η Hardwicke παίρνει το concept της μεγαλύτερης επιτυχίας της καριέρας της (που ξεκίνησε πολλά υποσχόμενη με το Thirteen (2003) και το Lords of Dogtown (2005)) και προσπαθεί να το προσαρμόσει σε άλλο αναγνωρίσιμο πνευματικό property, αλλάζοντάς του τα φώτα στη διαδικασία. Η Κοκκινοσκουφίτσα, λοιπόν, γίνεται ξαναμμένη έφηβη ζαλισμένη απ’ τον πόθο της για γόη που κρύβει σκοτάδια πίσω απ’ το βλέμμα του, προσπαθώντας την ίδια ώρα να ξεφύγει απ’ τη μοίρα που της ετοιμάζει η μάνα της, με τον άλλο γόη του χωριού, με τα χρυσά φλουριά πίσω απ’ τον πάγκο του. Και σα να μην είναι ήδη αρκετά δύσκολη η ζωή της, ο λυκάνθρωπος που εδώ και χρόνια κατασπαράσσει το χωριό της (και την αδερφή της, μόλις ώρες πριν η Κοκκινοσκουφίτσα αποφασίσει να δοθεί στον εκλεκτό της, με τον χαμένο να παίρνει μάτι) μπαίνει κι ανακατεύει την ήδη ξεμαλλιασμένη πλοκή, ρίχνοντας μέσα ιστορίες για μάγισσες, κυνηγούς, αδικημένους συζύγους, παρεξηγημένους εξόριστους, πράσιν’ άλογα και άλλα παράλογα, σε μια ταινία που ισορροπεί ανάμεσα στη φαιδρότητα και τη μετριότητα, παντρεύοντας την τηλεοπτική Δυναστεία με κάλπικες υποσχέσεις για πολύσπορη συνουσία.
Σε άλλα συνουσιαστικά, το Never Let me Go (2010), η μετατροπή της ομότιτλης νουβέλας του Kazuo Ishiguro σε μια απ’ τις καλύτερες ταινίες της περσινής σαιζόν από τον Mark Romanek, φτάνει επιτέλους στις ελληνικές αίθουσες, με την Keira Knightley, την Carrey Mulligan και τον Andrew Garfield να μπλέκουν σε ερωτικό τρίγωνο παρά το ζοφερό τους μέλλον; το Majority (2010) του Seren Yüce καταγράφει έναν άλλον καταραμένο έρωτα, ανάμεσα σε καταπιεσμένο Τούρκο και όμορφη Κούρδη; το ισπανικό Even the Rain (2010) παρακολουθεί κινηματογραφικό συνεργείο που προσπαθεί να γυρίσει ταινία για τον Κολόμβο στη Βολιβία με τον Gael Garcia Bernal, αλλά μπλέκει σε πολιτικές αναταραχές; η Τρίτη (2010) του Νίκου Κορνήλιου παρακολουθεί ομάδα 25άρηδων που ζουν μια καθημερινή Τρίτη στην σημερινή Αθήνα; και το ασπρόμαυρο La Commune (2000), αναπαριστά τα περιστατικά που οδήγησαν στην εξέγερση και την συντριβή της παρισινής Κομμούνας την Άνοιξη του ’87.