Ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος, τρεις μήνες μετά τον θάνατο της Ζωής Λάσκαρη, και με αφορμή την παράσταση στη θεατρική σκηνή που φέρει το όνομά της, ξεδιπλώνει αναμνήσεις, σκέψεις, συναισθήματα γι ´αυτή την απουσία.
Ξέρει ότι το κενό δεν γεμίζει. Όπως ξέρει πως αυτό το ίδιο κενό είναι γεμάτο από την κοινή τους ζωή, τη βαθειά τους σχέση και την μεγάλη οικογένεια που μοιράστηκαν. Και είναι πολύ υπερήφανος που η κόρη τους, Μαρία-Ελένη Λυκουρέζου, συνεχίζει, με όρεξη και δύναμη, στον δρόμο που χάραξε η μητέρα της. Show must go on....
«Μετά τον θάνατο της Ζωής δεν είχε νόημα για μένα να μένω στο Πόρτο Ράφτη. Το Πόρτο-Ράφτη που ζούσαμε τα τελευταία δεκαπέντε - είκοσι χρόνια ήταν επιλογή της. Δεν ήθελε να φύγει από εκεί κι εγώ γυρνούσα εκεί κάθε βράδυ. Μετά από τόσα χρόνια συμβίωσης δεν μπορούσα να την εγκαταλείψω.
Το σπίτι στο Πόρτο Ράφτη το είχε φτιάξει εκείνη. Κάθε τι, ήταν από εκείνη. Το τασάκι, το βάζο, ήταν όλα επιλογή της, ακόμα και η θέση που είχε το καθένα. Μετά την απουσία της, το σπίτι ήταν άδειο για μένα. Το σκέφτηκα, ήθελα να ωριμάσει μέσα μου αυτή η σκέψη για να μπορέσω να φύγω. Ενα σπίτι κενό ήταν πολύ δύσκολο, δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Συναισθηματικά δεν μπορούσα να συμφιλιωθώ με αυτό το κενό.... Ιδίως το δωμάτιό μας, η κρεβατοκάμαρά μας στο Πόρτο Ράφτη ήταν πια τόσο άδεια.
Είχε τόσο πολλά πράγματα η Ζωή. Ούτε μπορεί να φανταστεί κανείς τι είχε μαζέψει στη ζωή της. Δεν μπορείς να συμφιλιωθείς και να εξοικειωθείς με αυτό το κενό, τη μόνιμη απουσία....
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Αλέξανδρου Λυκουρέζου στο Bovary.gr