Η απαγωγή του Μιχάλη Λεμπιδάκη ήταν από τις πλέον μακροχρόνιες, καθώς διήρκεσε 6 ολόκληρους μήνες ή 186 βασανιστικές ημέρες για τον επιχειρηματία.
Αυτό ήταν και το βασικό λάθος των δραστών, όπως αναφέρει στο iefimerida.gr ανώτερος αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. με μεγάλη πείρα.
Οπως εξηγεί, «οι απαγωγές χωρίζονται σε δύο είδη: στις μακροχρόνιες και στις βραχυχρόνιες. Οι τελευταίες ονομάζονται και "tiger kidnapping", δηλαδή "η απαγωγή της τίγρης" ή "άρπαγμα της τίγρης"».
Στη χώρα μας το συγκεκριμένο κακούργημα εμφανίζεται κυρίως με το πρώτο χαρακτηριστικό -μακροχρόνιες απαγωγές δηλαδή- και η εξιχνίασή τους επτυγχάνεται σε πάνω από το 90% των περιπτώσεων.
Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις 25 απαγωγές που έχουν πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα, μόνο 1 έμεινε ανεξιχνίαστη.
Το «άρπαγμα της τίγρης» είναι μια σύντομη σε διάρκεια απαγωγή, με στόχο ιδιοκτήτες επιχειρήσεων με μεγάλα έσοδα, εφοπλιστές, στελέχη τραπεζών κ.λπ., ώστε οι δράστες να παίρνουν σε σύντομο διάστημα λύτρα και να τους ελευθερώνουν. Στην Ελλάδα είχαν γίνει επτά τέτοιες απαγωγές από το 2011 έως το 2014, με τελευταία αυτή του αρτοβιομήχανου Μανώλη Καραμολέγκου.
Όπως εξηγεί ο αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ στο iefimerida.gr, «η μεγάλη διάρκεια που έχει η απαγωγή λειτουργεί θετικά για τις Αρχές και αρνητικά για τους δράστες, αφού αυξάνει τις πιθανότητες λάθους των απαγωγέων και, από την άλλη, δίνει τον χρόνο στις Αρχές να συλλέξουν όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία για να φτάσουν στη σύλληψη των δραστών».
Έχει παρατηρηθεί πολλές φορές στις μακροχρόνιες απαγωγές -και αφού έχει απελευθερωθεί το θύμα- να ακολουθεί σύλληψη των δραστών. Και τούτο οφείλεται στο ότι ο χρόνος που επιτελέσθηκε το αδίκημα να είναι αρκετός στις Αρχές, προκειμένου να συμπληρώσουν το παζλ του προφίλ των δραστών και να οδηγηθούν σε αυτούς πολύ εύκολα.
Κύριο χαρακτηριστικό του «tiger kidnapping» είναι ότι η απαγωγή των θυμάτων δεν διαρκεί πάνω από ένα 24ωρο. Στόχος των δραστών είναι να μειώσουν την πιθανότητα των Αρχών να φτάσουν στην εξιχνίαση των απαγωγών.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι δράστες:
- Εντοπίζουν τους στόχους τους ανάλογα με την επαγγελματική δραστηριότητα θυμάτων ή συγγενών τους.
- Κρατούν το θύμα τους μέσα σε οχήματα, διαρκώς κινούμενα κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την αποφυγή ηλεκτρονικού εντοπισμού τους.
- Επενδύουν στον φόβο και στον πανικό γονέων και συγγενών.
- Ευελπιστούν με αυτόν τον τρόπο ότι οι οικείοι του απαχθέντος, κυριαρχούμενοι από αυτά τα συναισθήματα, θα τους δώσουν τα χρήματα που ζητούν ως λύτρα.
- Αν όμως αυτό δεν γίνει εντός 24ώρου, τότε οι δράστες συνήθως απελευθερώνουν άμεσα τους ομήρους.
Το «tiger kidnapping» στο εξωτερικό αρχικά είχε και άλλη έννοια: Οι απαγωγείς δεν ζητούσαν λύτρα, αλλά ανάγκαζαν τους απαχθέντες να διαπράξουν κάποιοι αδίκημα οι ίδιοι. Η «μόδα» του «tiger kidnapping» πρωτοεμφανίστηκε στην Ιρλανδία, στις αρχές της δεικαετίας του '70 από τον IRA, αλλά η πρακτική έγινε ευρέως διαδεδομένη κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 σε Βρετανία, Ιρλανδία και Βέλγιο.