Νέες ταινίες: Αδρεναλίνη με American Assassin και το εφιαλτικό «Αυτό» του Στίβεν Κινγκ [κριτική & τρέιλερ]

Η συγκλονιστική ταινία του Ρομπέν Καμπιγιό «120 Χτύποι το Λεπτό» και η κινηματογραφική μεταφορά του πιο αγαπημένου βιβλίου του Στίβεν Κινγκ «Αυτό» μονοπωλούν το ενδιαφέρον μας αυτή την εβδομάδα.

Πολλές οι προτάσεις και η επιλογή, δική σας.

120 Χτύποι το Λεπτό, (120 BPM)
Σκηνοθεσία: Ρομπέν Καμπιγιό
Παίζουν: Ναχουέλ Περέζ Μπισκαγιάρ, Αρνό Βαλουά, Αντέλ Ενέλ, Αντουάν Ρεϊνάρτζ

Αρχές της δεκαετίας του ’90. Ενώ το AIDS έχει ήδη κοστίσει αμέτρητες ζωές τα τελευταία δέκα χρόνια, οι ακτιβιστές της Act Up στο Παρίσι πολλαπλασιάζουν τις δράσεις τους με σκοπό να ανατρέψουν τη γενική αδιαφορία.
Ο νεοφερμένος στην ομάδα, Νατάν θα συγκλονιστεί από τη δυναμικότητα του Σον, ενός από τα ιδρυτικά μέλη της οργάνωσης, που καταναλώνει τις τελευταίες του δυνάμεις στη μάχη ενάντια στο κράτος και στις φαρμακευτικές εταιρείες.
Ο Ρομπέν Καμπιγιό υπογράφει μια συναισθηματική βόμβα, που έκανε μέχρι και τον Πέδρο Αλμοδoβάρ, πρόεδρο της φετινής επιτροπής στο φεστιβάλ Κανών, να δακρύσει, κι έτσι απέσπασε το Βραβείο των Κριτικών και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής.
Ο Γάλλος δημιουργός, ενώνοντας το προσωπικό με το συλλογικό, περιγράφει τις δράσεις της ακτιβιστικής οργάνωσης Αct up Paris, που έχει ως στόχο την προάσπιση των δικαιωμάτων ατόμων που πάσχουν από AIDS.
Καταγράφοντας με ντοκιμαντερίστικο τρόπο τις συνεδριάσεις της οργάνωσης αλλά και τις ενέργειές της, ο Καμπιγιό μιλάει ανοιχτά για ένα θέμα που ακόμα και σήμερα παραμένει ταμπού, υπογραμμίζοντας τον ρόλο που παίζουν οι φαρμακευτικές βιομηχανίες στην υπόθεση του AIDS, ενώ ταυτόχρονα μέσα από την προσωπική ιστορία του γενναίου Σον και του Νατάν, αποτυπώνει τελικά τον αντίκτυπο μιας πολιτικής υπόθεσης στο άτομο.
Ο έρωτας και ο θάνατος συναντιούνται συνεχώς με σπαρακτικό τρόπο κι έτσι ο Καμπιγιό μέσα από πλάνα απαράμιλλης αισθητικής και ποίησης ξεπερνάει τις παγίδες της εύκολης συγκίνησης και δημιουργεί ένα βαθιά υπαρξιακό οικοδόμημα, που συγκλονίζει. Τολμηρός , αλλά όχι ακραίος ο σκηνοθέτης μιλάει ανοιχτά για θέματα που ενοχλούν ακόμα και σήμερα την κοινωνία, και μεταφέρει τους χτύπους της καρδιάς μια ομάδας ανθρώπων που διεκδικούν το δικαίωμά τους στη ζωή , ενώ αντιμετωπίζουν το αναπόφευκτο του θανάτου.
Ο Ναχουέλ Περέζ Μπισκαγιάρ και ο Αρνό Βαλουά σε δυο εξαιρετικές ερμηνείες δίνουν σάρκα και οστά σε δυο ήρωες που αποκλείεται να μην σας αγγίξουν με το θάρρος τους.
Η φετινή πρόταση της Γαλλίας για τα Όσκαρ που όπως όλα δείχνουν έχει πολύ σοβαρές πιθανότητες να κατακτήσει και το πολυπόθητο αγαλματίδιο, σίγουρα είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες της χρονιάς, και αποδεικνύει ότι ο Καμπιγιό ξέρει να κάνει πολιτικό σινεμά με παλμό και συναίσθημα.

To Αυτό, (It)
Σκηνοθεσία: Άντι Μουσιέτι
Παίζουν: Μπιλ Σκάρσγκαρντ, Τζέιντεν Λίμπερερ, Τζέρεμι Ρεϊ Τέιλορ, Σοφία Λίλις, Φιν Γούλφχαρντ, Γουάιατ Όλεφ, ΤσόουζενΤζέικομπς, Τζακ Ντίλαν Γκρέιζερ, Νίκολας Χάμιλτον

Eπτά παιδιά που μεγαλώνουν στην αμερικανική κωμόπολη του Ντέρι, στην πολιτεία Μέιν, έχουν δημιουργήσει την «Λέσχη των Losers», καθώς για διαφορετικούς λόγους ο καθένας έχουν περιθωριοποιηθεί από τις παρέες των συνομηλίκων τους. Την ίδια στιγμή, το Ντέρι είναι το λημέρι ενός διαβολικού κλόουν, του Πένιγουαϊζ, που κάθε 27 χρόνια, βγαίνει από τους υπονόμους της πόλης, αρπάζει παιδιά και σπέρνει τον τρόμο.
«Το Αυτό» είναι αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα βιβλία τρόμου του Στίβεν Κινγκ με φανατικούς αναγνώστες σε όλο τον κόσμο από το 1986, οπότε και προδημοσιεύτηκε. Στη συνέχεια έγινε μίνι τηλεοπτική σειρά , αλλά και ταινία.
Τώρα ο Άντι Μουσιέτι έρχεται να αναμετρηθεί με τη σειρά του την κινηματογραφική αποτύπωση του φόβου.
Καταρχάς, επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία μέσα από τα μάτια επτά παιδιών που ζουν στην κωμόπολη Ντέρι.
Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι πως όλα έχουν υποστεί ρατσιστικές συμπεριφορές, μπούλινγκ, ή κακοποίηση. Ο φόβος φωλιάζει μέσα τους και τους εμποδίζει να ζήσουν ελεύθεροι. Όταν ο μικρός Τζόρτζι, αδερφός του Μπιλ, εξαφανιστεί μυστηριωδώς η παρέα των «Χαμένων», όπως τους αποκαλούν όλοι, θα προσπαθήσει να ρίξει φως στην σκοτεινή αυτή υπόθεση. Έτσι θα έρθουν αντιμέτωπα με τον σατανικό κλόουν Πένιγουαϊζ, που ουσιαστικά εκπροσωπεί τον φόβο, και θα πρέπει να ενωθούν για να σπάσουν τα δεσμά τους.
Ο Μουσιέτι επιλέγει ρεαλιστικά, αν και όχι πάντα με επιτυχία, να καταγράψει τα είδη της κακοποίησης που υφίστανται οι μικροί του πρωταγωνιστές στο πρώτο μέρος. Όμως αγνοεί ένα σημαντικό στοιχείο του βιβλίου, που θέλει την πόλη του Ντέρι να τιμωρείται εξαιτίας των επιλογών που έχουν κάνει οι κάτοικοί της, κι άρα χάνει ένα σημαντικό σχόλιο του Κινγκ σχετικά με την γενεσιουργό αιτία του φόβου που βασανίζει τα μικρά παιδιά.
Στη συνέχεια, έχοντας ως σύμμαχό του την ατμοσφαιρική φωτογραφία του Τσανγκ-Χουν Τσανγκ , προσπαθεί να δημιουργήσει κλειστοφοβικές εικόνες και να κινηθεί στα πλαίσια του horror. Όμως ο λευκός κλόουν που υποδύεται με θεατρικότητα ο Μπιλ Σκάρσγκαρντ δεν είναι και τόσο τρομαχτικός, οπότε η ταινία από ένα σημείο και μετά μένει στο επίπεδο μιας απλής εικονογράφησης μόνο του παραμυθιακού στοιχείου του Κινγκ, χωρίς να καταφέρνει τελικά να διεισδύσει πιο βαθιά στην αποτύπωση του εσωτερικού τρόμου.
Οι μικροί πρωταγωνιστές πάντως που αποτελούν την παρέα
των Χαμένων, διατηρούν ο καθένας τη δική του προσωπικότητα ενώ ταυτόχρονα λειτουργούν ως ομάδα, και εντυπωσιάζουν με τις ερμηνείες τους. Πάντως αν και ο Κινγκ δηλώνει ικανοποιημένος από την κινηματογραφική μεταφορά του έργου, πράγμα που δεν συνηθίζει συχνά, « Το Αυτό», δύσκολα μάλλον θα σας κάνει να αναμετρηθείτε με τους δικούς σας φόβους.

H γυναίκα με τη Μερσεντές, (Moka)
Σκηνοθεσία: Φρεντερίκ Μερμούντ
Παίζουν: Εμανουέλ Ντεβός, Ναταλί Μπάι

Κλονισμένη από τον πρόσφατο θάνατο του γιου της, η Ντιάν αναρρώνει σε ένα θεραπευτήριο στη λίμνη Λεμάν στην Ελβετία. Αποφασισμένη να βρει τον δολοφόνο του Λουκ, αποδρά και προσλαμβάνει έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ, ο οποίος την πληροφορεί για τον τύπο του αυτοκινήτου που προκάλεσε τον θάνατό του. Προχωρώντας την έρευνα μόνη της, χωρίς την υποστήριξη της αστυνομίας και του άνδρα της, η Ντιάν έρχεται αντιμέτωπη με την ξανθιά, ελκυστική και μυστηριώδη Mαρλέν, την ιδιοκτήτρια της σπορ Μερσεντές που έχει προκαλέσει το ατύχημα.
Ο Φρεντερίκ Μερμούντ βασισμένος στο βιβλίο της Τατιάνα Ρούσνε « Μoka» σκηνοθετεί ένα ψυχολογικό θρίλερ με σαφείς επιρροές από τον Πολάνσκι και τον Χίτσκοκ, που πραγματεύεται την εμμονή της εκδίκησης.
Η Ντιάν είναι η μητέρα ενός αγοριού που σκοτώθηκε σ’ ένα δυστύχημα. Μην μπορώντας να ξεπεράσει την απώλεια, αναζητάει τους ενόχους. Χωρίς την υποστήριξη του άνδρα της, φτάνει από την Ελβετία στην πόλη Εβιάν, όπου σύμφωνα με τις πληροφορίες που της δίνει ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ βρίσκεται το αυτοκίνητο που χτύπησε τον γιο της. Εκείνη προσπαθεί να έρθει σε επαφή με τους ιδιοκτήτες του για να γνωρίσει από κοντά τους ανθρώπους που της κατέστρεψαν τη ζωή.
Σταδιακά αναπτύσσει μια ιδιότυπη σχέση με αυτή την οικογένεια, και συγκεκριμένα με τη μητέρα, την οποία θεωρεί ένοχη. Παράλληλα ως αντίδοτο στη θλίψη της μπλέκεται σε μια ερωτική ιστορία με έναν έμπορο ναρκωτικών, που μπορεί να της προμηθεύσει το όπλο που έχει ανάγκη για να λυτρωθεί.
Ο Μερμούντ με αργούς ρυθμούς οδηγεί τον θεατή μέσα στο μυαλό της Ντιάν κα παρακολουθεί πώς η εμμονή για εκδίκηση μετατρέπεται σε ανάγκη για λύτρωση. Ταυτόχρονα επενδύοντας στη σχέση των δυο πρωταγωνιστριών του, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα μυστηρίου σχετικά με τον αληθινό ένοχο.
Εστιάζει όμως περισσότερο στο δράμα των χαρακτήρων, κι έτσι σταδιακά απομακρύνεται από το ψυχολογικό θρίλερ, που προσπαθεί να εγκαθιδρύσει από τα πρώτα λεπτά.
Η Εμανουέλ Ντεβός ερμηνεύει τη Ντιάν σαν ένα πληγωμένο ζώο που προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές του, ενώ η μυστηριώδης Ναταλί Μπάι λειτουργεί ως αντίβαρο στον πόνο της. Δυο σπουδαίες Γαλλίδες ηθοποιοί σε ένα υποκριτικό μπρα ντε φερ, που είναι και το πιο δυνατό στοιχείο της ταινίας.

Παράδεισος, (Ray)
Σκηνοθεσία: Αντρέι Κοντσαλόφσκι
Παίζουν: Γιουλίγια Βισότσκαγια, Βίκτορ Σουκορούκοφ, Ζαν Ντενί Ρομέρ

Τρεις άνθρωποι διασταυρώνονται σε μια δύσκολη περίοδο του πολέμου: η Όλγα, μία Ρωσίδα μετανάστρια και μέλος της Γαλλικής Αντίστασης, ο Ζυλ Γάλλος συνεργάτης των Ναζί και ο Χέλμουτ, υψηλόβαθμος αξιωματικός των SS.
Ο Αντρέι Κοντσαλόφσκι καταγράφει την ιστορία τριών διαφορετικών ανθρώπων κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και κερδίζει το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βενετίας.
Τρεις άνθρωποι αφηγούνται τις ιστορίες τους μπροστά στην κάμερα, σαν να δίνουν συνέντευξη σε ένα αόρατο δικαστήριο που θα κρίνει τις πράξεις τους, ενώ μέσα από φλας μπακ παρακολουθούμε στιγμές από τις ζωές τους.
Η Όλγα είναι μια Ρωσίδα αριστοκράτισσα, που συλλαμβάνεται από τους Ναζί, επειδή έκρυψε παιδιά Εβραίων. Ένας Γάλλος αξιωματικός έχει αναλάβει να διερευνήσει την υπόθεσή της, όμως την ερωτεύεται και προτίθεται να τη βοηθήσει , όταν ένα απρόσμενο γεγονός ανατρέπει τα πράγματα. Τότε εκείνη μεταφέρεται σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και συναντάει τον υψηλόβαθμο αξιωματικό των SS, Χέλμουτ, ένα παλιό της φλερτ, που επίσης θέλει να τη σώσει.
Ιστορίες έρωτα και πάθους συναντιούνται στην πιο σκοτεινή περίοδο της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας και τρεις άνθρωποι διαφορετικών πεποιθήσεων αναλογίζονται τι τελικά είναι ο παράδεισος. Μαζί τους και ο θεατής καλείται να αποφασίσει αν τελικά αυτός ο παράδεισος τούς ανήκει.
Ο Κοντσαλόφσκι με ασπρόμαυρη φωτογραφία και υψηλή αισθητική κινηματογραφεί τις διαδρομές των ηρώων του, προσπαθώντας να φωτίσει το ιδεολογικό υπόβαθρο των πράξεων και των επιλογών τους, όμως η ενδιαφέρουσα κινηματογράφησή του και οι δυνατές ερμηνείες των πρωταγωνιστών του δεν μπορούν να καλύψουν τις σεναριακές αμηχανίες, που βάζει ψυχολογικές και φιλοσοφικές αναλύσεις σε ένα καλάθι.
Το γεγονός ότι ο Κοντσαλόφσκι επιλέγει να μοιράσει την αφήγηση σε τρία πρόσωπα αλλά όχι ισομερώς, δημιουργεί εύλογες απορίες σχετικά με τη θέση που παίρνει απέναντι στις συμμαχικές δυνάμεις, αφού ο Γάλλος αξιωματικός έχει και το μικρότερο κομμάτι. Κι εδώ ακριβώς έγκειται και το λάθος του, γιατί έτσι του διαφεύγει ένα τεράστιο μερίδιο της ευθύνης που έχουμε όλοι απέναντι στον παραλογισμό των «ακραίων ιδεολογημάτων», πράγμα που τελικά οδηγεί σε μια πολύ συμβατική ανάγνωση της ιστορίας, που δεν έχει να προσθέσει και πολλά στα όσα ήδη έχουν ειπωθεί.

American Assassin: Η εκδίκηση, (American Assassin)
Σκηνοθεσία: Μάικλ Κουέστα
Παίζουν: Ντίλαν Ο' Μπράιεν, Μάικλ Κίτον, Σάναα Λέιθαν, Τέιλορ Κιτς

Βασισμένο στη σειρά βιβλίων του Βινς Φλυν με κεντρικό ήρωα τον Μιτς Ραπ , το «American Assassin» είναι μια ακόμα από εκείνες τις ταινίες που εξάρουν τη συμβολή της Αμερικής στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και με δημαγωγικό τρόπο θέλει να αποδείξει πως η βία γεννάει βία.
Ο Μιτς Ραπ ζει ένα ανατριχιαστικό τρομοκρατικό χτύπημα, όπου σκοτώνεται η αγαπημένη του. Ο πόνος τον οδηγεί σε μια μανία εκδίκησης κατά των τρομοκρατών. Καταφέρνει τελικά να μπει στα άδυτα της οργάνωσής τους, πράγμα που προκαλεί το ενδιαφέρον της CIA. Έτσι αρχίζει να εκπαιδεύεται υπό την καθοδήγηση του σκληροτράχηλου Σταν Χάρλεϊ , που κάτω από το αυταρχικό του προσωπείο, βασικά παλεύει για το καλό της ανθρωπότητας. Τα βήματά τους τους οδηγούν σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης που απειλούνται, για να ανακαλύψουν ότι τελικά οι τρομοκράτες κι ένας αδίστακτος
Αμερικανός πράκτορας, που έχει μετατραπεί σε τέρας, είναι εξίσου επικίνδυνοι.
Αν η πρόθεση του Μάικλ Κουέστα είναι να αποδείξει ότι για την τρομοκρατία και την παγκόσμια απειλή ευθύνη έχουν όλες οι πλευρές, δεν τα καταφέρνει καθόλου καλά. Αντ’ αυτού με ηρωική διάθεση αποθεώνει την Αμερική ως σωτήρα των εθνών. Φυσικά δεν λείπουν οι απαραίτητες σκηνές δράσης, που ανεβάζουν την αδρεναλίνη, αλλά οι προπαγανδιστικοί τόνοι που διατηρεί από την αρχή ως το τέλος δοκιμάζουν τις αντοχές του θεατή.

Πόρτο, ( Porto)
Σκηνοθεσία: Γκέιμπ Κλίνγκερ
Παίζουν: Άντον Γιέλτσιν, Λούσι Λούκας, Πάουλο Καλατρέ

Ο Τζέικ και η Ματί είναι δύο αουτσάιντερ στην πόλη του Πόρτο που υπήρξαν κάποτε για λίγο μαζί. Μυστήριο καλύπτει τις στιγμές που μοιράστηκαν, και ψάχνοντας μέσα από άλλοτε χαρούμενες κι άλλοτε οδυνηρές αναμνήσεις, ξαναζούν την αιφνιδιαστική τους συνάντηση, που σταμάτησε το χρόνο για μία νύχτα.
Σε μια μαγική πόλη, που δεν έχει κινηματογραφηθεί όσο της αξίζει, εκτυλίσσεται μια ερωτική ιστορία, γυρισμένη με φιλμ 8, 16 και 35mm και με τις ευλογίες του Τζιμ Τζάρμους, ο οποίος σαφώς έχει επηρεάσει τον Γκέιμπ Κλίνγκερ.
Μέσα από τρία κεφάλαια, ο Κλίνγκερ αφηγείται τις λεπτομέρειες μιας σημαδιακής νύχτας που θα καθορίσει τις ζωές των πρωταγωνιστών του, ξετυλίγοντας το νήμα της ιστορίας του μέσα από επαναλήψεις, που τόσο αγαπάει και ο Τζάρμους. Έτσι μέσα από μια μη γραμμική αφήγηση δημιουργεί μια μελαγχολική ατμόσφαιρα, όπως ταιριάζει σε όλους τους ανεπίδοτους έρωτες.
Αν και ο Κλίνγκερ χρησιμοποιεί πολλές από τις τεχνικές του Τζάρμους και σίγουρα η ταινία φέρει τη σφραγίδα της αισθητικής του, δεν καταφέρνει εντούτοις να αποτυπώσει τη μαγεία του ασήμαντου, αυτής της καθημερινότητας που μπορεί να μην είναι τελικά τόσο βαρετή αν επιλέξεις να τη δεις με διαφορετική ματιά, όπως κάνει ο μεγάλος δημιουργός, αντίθετα σαν καλός μαθητής ακολουθεί τα βήματα του «δασκάλου» του, χωρίς όμως να μπορεί να κάνει την υπέρβαση. Έτσι ο θεατής μένει με μια γλυκόπικρη αίσθηση ανολοκλήρωτου, όπως και κι οι δυο πρωταγωνιστές, κυρίως επειδή ο Κλίνγκερ δεν καταφέρνει να εμβαθύνει ουσιαστικά και να ξεπεράσει το στυλιζαρισμένο ύφος.
Παρόλα αυτά ο αδικοχαμένος Άντον Γιέλτσιν σε μια από τις τελευταίες του εμφανίσεις, δίνει μια εσωτερική ερμηνεία, υπονοώντας συνεχώς μια βαθιά πληγή για τον Τζέικ, ενώ η πανέμορφη Λούσι Λούκας προσεγγίζει πιο ψύχραιμα αυτή τη σημαδιακή νύχτα που ζει η ηρωίδα της.

Η Κόρη, (The Daughter)
Σκηνοθεσία: Σάιμον Στόουν
Παίζουν: Τζέφρι Ρας, Γιούαν Λέσλι, Πολ Σνάιντερ, Μιράντα Ότο, Άνα Τορβ

Μετά από δύο δεκαετίες στην Αμερική, ο Κρίστιαν επιστρέφει στο πατρικό σπίτι του στην Αυστραλία για να παραστεί στο γάμο του πατέρα του με την κατά πολύ νεότερη οικονόμο του. Η αποκάλυψη ενός καλά κρυμμένου οικογενειακού μυστικού θα ανατρέψει τις ισορροπίες στις ζωές όλων των ανθρώπων, που κάποτε είχε αφήσει πίσω του.
Ελεύθερη διασκευή του θεατρικού έργου «Αγριόπαπια» του Ερρίκου Ίψεν, από τον ηθοποιό Σάιμον Στόουν, που απέσπασε εννιά υποψηφιότητες για τα βραβεία της Ακαδημίας Κινηματογράφου της Αυστραλίας.
Σε μια μικρή πόλη που μάλλον υποφέρει κι αυτή από την οικονομική κρίση , ένας πλούσιος επιχειρηματίας, ο Χένρι, ανακοινώνει πως πρόκειται να κλείσει τις επιχειρήσεις του.
Έτσι ο Όλιβερ, παιδικός φίλος του γιου του, μένει άνεργος. Προσπαθεί όμως να διατηρήσει την αισιοδοξία του για χάρη της γυναίκας του, της Σάρλοτ, και της έφηβης κόρης του, της Χέντβινγκ. Μαζί του στο σπίτι ζει και ο πατέρας του, ένας ηλικιωμένος με προβλήματα μνήμης, ο οποίος περνάει τις ώρες του περιθάλποντας τραυματισμένα ζώα. Τελευταίο απόκτημα της άτυπης φιλοζωικής του οργάνωσης είναι μια αγριόπαπια, που στο έργο λειτουργεί συμβολικά.
Κι ενώ αυτά συμβαίνουν στο σπίτι του Όλιβερ, η έπαυλη του Χένρι ετοιμάζεται για τον γάμο του πλούσιου ιδιοκτήτη με τη νεαρή οικονόμο του, όταν καταφτάνει ο γιος του, Κριστιάν, ο οποίος δεν έχει επισκεφτεί το πατρικό του εδώ και χρόνια.
Αυτός θα ανακαλύψει πως ο πατέρας του και η σύζυγος του Όλιβερ έχουν ένα μυστικό και θα αναστατώσει στο όνομα της αλήθειας τις ζωές όλων. Η Χέντβινγκ θα γίνει αποδέκτης παλιών αμαρτιών, αλλά και των κοινωνικών συμβάσεων ενός κόσμου που δεν της ταιριάζει.
Ο Στόουν δεν ακολουθεί κατά γράμμα την υπόθεση της «Αγριόπαπιας», αλλά περισσότερο προσπαθεί να αποδώσει το πνεύμα του Ίψεν , εστιάζοντας κυρίως στο αρρωστημένο περιβάλλον αυτής της οικογένειας που καλύπτει πίσω από το ευτυχισμένο της προσωπείο ένα ένοχο παρελθόν. Όμως η αλήθεια είναι πως ο μεγάλος θεατρικός συγγραφέας καταφέρνει να δημιουργήσει μια πνιγηρή ατμόσφαιρα, όπου κανείς δεν είναι αθώος, ενώ στην εκδοχή του Στόουν όλοι μοιάζουν έρμαια, θύματα μιας τυχαίας συγκυρίας. Γι’ αυτό η πορεία της Χέντβινγκ, αν και είναι δικαιολογημένη, δεν απηχεί την ίδια επαναστατική αθωότητα που έχει η θεατρική ηρωίδα.
Ο σκηνοθέτης, αφήνοντας πολλά πλάνα του χωρίς καθόλου ήχο, προτιμάει να μιλήσει μέσα από τη σιωπή, όμως οι σκηνές του δεν έχουν την υποδόρια ένταση του θεατρικού έργου και συχνά στο όνομα μιας σύγχρονης μεταφοράς παραγίνονται απλοϊκές. Βέβαια διαθέτει ένα πολύ καλό καστ ηθοποιών, ανάμεσα στους οποίους και ο Τζέφρι Ρας, που αποδίδουν πειστικά τις εντάσεις των ηρώων και προσπαθούν να φωτίσουν την πολυπλοκότητα των πράξεών τους.
Αν πάντως ξέρετε την «Αγριόπαπια» θα διαπιστώσετε ότι το εγχείρημα του Στοουν απέχει από τη συμπυκνωμένη και δυνατή γραφή του Ίψεν και δεν επιτυγχάνει σε ικανοποιητικό σημείο την κοινωνική κριτική για την οποία φημίζεται ο Νορβηγός δραματουργός.

Επαναπροβολή:

Ο στρατηγός Ντελά Ρόβερε, (Il generale Della Rovere, Ιταλία, 1959)
Σκηνοθεσία: Ρομπέρτο Ροσελίνι
Παίζουν: Βιτόριο Ντε Σίκα Χάνες Μέσεμερ, Σάντρα Μίλο

Στην Ιταλία του 1943, ο κυνικός και χυδαίος Μπραντόνε, ένας μικροαπατεώνας του δρόμου, βγάζει τα προς το ζην από το μαύρο εμπόριο.
Ο συνταγματάρχης Μίλερ αποφασίζει να τον ρίξει κατάσκοπο στις φυλακές του Μιλάνου και έρχεται σε συνεννόηση μαζί του, ώστε να υποδυθεί την προσωπικότητα του στρατηγού Ντέλα Ρόβερε. Αυτός δέχεται και μπαίνει στη φυλακή, με αποστολή να συναντήσει τους ιταλούς παρτιζάνους και να τους ξεσκεπάσει. Όμως, ο «στρατηγός» γίνεται σιγά σιγά φίλος με πολλούς κρατούμενους και ο χαρακτήρας του μετασχηματίζεται σε βαθμό που ούτε ο ίδιος περίμενε.
Ένα έξοχο, ουμανιστικό λυρικό αριστούργημα με θεολογικές αναφορές, αλλά και σχόλιο για την αυτοεκτίμηση και τη δεύτερη ευκαιρία.
Η εκπληκτικής διαύγειας μινιμαλιστική σκηνοθεσία του Ρομπέρτο Ροσελίνι συνδυάζει τον νεορεαλισμό με στοιχεία
ηθικής και ιδεολογίας και αναπτύσσει μια προβληματική, που ξεπερνάει τον πόλεμο και την Αντίσταση. Μετά την τριλογία του πολέμου, ο μεγάλος σκηνοθέτης επιστρέφει μεν στην ίδια θεματική, αλλά «παίζει» με το κωμικό και το ανατρεπτικό, συνθέτοντας τελικά το πορτραίτο ενός χαμαιλεοντικού τύπου διαχρονικού, συνηθισμένου ακόμα και στην ελληνική πραγματικότητα.
Η έξοχη ασπρόμαυρη φωτογραφία που συνδυάζει το ντοκουμέντο με την ποίηση και το τελετουργικό στιλ του φιλμ δημιουργούν μια εξαιρετική, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που μετατρέπεται σε πνοή ζωής, ενώ ο Βιτόριο ντε Σίκα, ενσαρκώνει αριστουργηματικά τον κεντρικό ήρωα που από απατεώνας μετατρέπεται σε πρότυπο αυτοθυσίας.