Εν ου παικτοίς. Μπορεί να παίζει κάποιος με το Σύνταγμα και τους δημοκρατικούς θεσμούς;
Μπορεί να ανοίγει θέματα όπως η υποκατάσταση της διαδικασίας αναθεώρησης του Συντάγματος, που προβλέπεται στο άρθρο 110, από δημοψήφισμα; Τι σημαίνει για τον κοινοβουλευτικό χαρακτήρα του πολιτεύματός μας η ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας και η άμεση εκλογή του από το εκλογικό σώμα; Ποια επίπτωση θα έχει στο πολίτευμα και κυρίως στην κυβερνητική σταθερότητα, η τυχόν εισαγωγή του εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής χωρίς αναθεώρηση των συνταγματικών διατάξεων που ρυθμίζουν το διορισμό της εκάστοτε κυβέρνησης;
Για την πολυεπίπεδη κρίση που βιώνει η χώρα φταίει άραγε το Σύνταγμα; Η έξοδος από την κρίση μπορεί να επιτευχθεί μέσα από μια συνταγματική θεώρηση του ελληνικού ζητήματος ή απαιτούνται άλλες, πολύ πιο συνθέτες, προϋποθέσεις;
Μπορεί να γίνει σοβαρή και υπεύθυνη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος χωρίς να υπάρχουν στοιχειώδεις προϋποθέσεις πολιτικής και συνταγματικής συναίνεσης; Χωρίς ιστορική μνήμη και συνείδηση του θεσμικού κεκτημένου της χώρας; Ενώ υπάρχουν πρωτοφανή προβλήματα στη Δικαιοσύνη, στις ανεξάρτητες αρχές, στο τοπίο της ενημέρωσης;
Ποια είναι τα περιθώρια διακριτικής ευχέρειας του εθνικού αναθεωρητικού νομοθέτη μέσα στην συγκυρία της ευρωπαϊκής κρίσης και τους νέους συσχετισμούς που προκύπτουν από το συνδυασμό οικονομικής κρίσης, προσφυγικού, κρίσης ασφάλειας και Brexit ;
Σε αυτά και πολλά αλλά συναφή ερωτήματα κλήθηκαν να απαντήσουν ο Νίκος Αλιβιζάτος, ο Σταύρος Τσακυράκης και ο Ευάγγελος Βενιζέλος σε δημόσια συζήτηση με τον τίτλο «Εν ου παικτοίς. Μια συζήτηση για το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία» που οργάνωσε ο «Κύκλος ιδεών για την εθνική ανασυγκρότηση» στις 30 Ιουνίου 2016 με συντονιστή τον Ηλία Κανέλλη.
