Με κομμένη την ανάσα παρακολουθούν οι παράγοντες της αγοράς το πώς θα αντιδράσουν οι «φεσωμένοι» προμηθευτές μετά από την άρση του μορατόριουμ των κατασχέσεων, καθώς αν κάνει κάποιος την πρώτη κίνηση, τότε δεν θα μείνει όρθιο τίποτε.
Η προσοχή όλων στρέφεται σε μεγάλη αλυσίδα, η οποία φέρεται να έχει «ανοίγματα» 2 δισ. ευρώ σε μικρούς και μεγάλους προμηθευτές, οι οποίοι σύμφωνα με πληροφορίες έχουν κάνει εδώ και καιρό άτυπη συμφωνία κυρίων να μην κινηθούν εναντίον της επιχείρησης, γιατί αυτό που θα επακολουθήσει θα μοιάζει με το ωστικό κύμα που προκάλεσε η κατάρρευση της Lehman Brothers.
«Too big to fail» λένε χαρακτηριστικά όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, αναγνωρίζοντας ότι το ντόμινο στις μικρότερες επιχειρήσεις, που συνεργάζονται μαζί της, θα είναι τέτοιο που θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα επιβίωσης. Στην πραγματικότητα, ο ρόλος των τραπεζών- που παίζουν το ρόλο του εγγυητή και σε ανάλογες περιπτώσεις- είναι καθοριστικός, καθώς όσο καλύπτονται τα ανοίγματα, τόσο θα απομακρύνεται ο κίνδυνος να σκάσει το κανόνι.
Οι φόβοι για την τύχη της συγκεκριμένης επιχείρησης «φούντωσαν» από τη στιγμή που έληξε το μορατόριουμ στη λήψη μέτρων αναγκαστικής εκτέλεσης, που είχε συμφωνηθεί ελέω capital controls. Ωστόσο, οι γνώστες της πραγματικότητας σημειώνουν ότι πρόβλημα είναι γενικότερο, αφού συνδέεται με το οξύ πρόβλημα ρευστότητας στην πραγματική οικονομία κατά την 5ετία της κρίσης. Είναι ενδεικτικό ότι το "εργαλείο" των μεταχρονολογημένων επιταγών έχει, πλέον, αχρηστευθεί, καθώς το αρχικό δίμηνο ή τρίμηνο έγινε εξάμηνο, στη συνέχεια εννιάμηνο και τελικά στάση πληρωμών, με αποτέλεσμα να ανατροφοδοτείται ο φαύλος κύκλος των χρεών προς και από το Δημόσιο και εν συνεχεία μεταξύ των ίδιων των επιχειρήσεων.