Υπήρξαν φίλοι! Την εποχή που σπούδαζαν, στο ίδιο πανεπιστήμιο, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στις αρχές της δεκαετίας του 70. Προέρχονται από το μεγαλοαστικό εκείνο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που «διοικεί» την χώρα από το μεσοπόλεμο έως σήμερα.
Η οικογένεια του Αντώνη Σαμαρά, από την πλευρά της μητέρας του (είναι κατευθείαν απόγονος της Πηνελόπης Δέλτα), «συνυπέγραψε» το μανιφέστο του αστικού εκσυγχρονισμού του Ελευθερίου Βενιζέλου. Η Δέλτα, ως σύζυγος του Στέφανου Δέλτα και «ερωμένη» του Ιώνα Δραγούμη έζησε τον διχασμό των δύο Β (Βενιζελικών-Βασιλικών) που προκάλεσε τόσα δεινά στην χώρα. Οι οικογένειες τους διασταυρώθηκαν συχνά, στις κρίσιμες καμπές της ελληνικής ιστορίας. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, παππούς του σημερινού πρωθυπουργού, υπήρξε νομάρχης των κυβερνήσεων του Ελευθερίου Βενιζέλου, ιδρυτή του ελληνικού αστικού κράτους. Ο Εμμανουήλ Μπενάκης, πατέρας της Πηνελόπης, υπήρξε εμβληματική προσωπικότητα των Βενιζελικών. Δήμαρχος της Αθήνας και υπουργός άμυνας, μεταξύ άλλων, των κυβερνήσεων του Εθνάρχη Βενιζέλου.
Μεγάλωσαν σαν πριγκιπόπουλα με την πολιτική στο DNA τους. Αργότερα, φαίνεται ότι συνωμότησε το σύμπαν για να βρεθούν στις ηγεσίες των δύο μεγαλύτερων πολιτικών οικογενειών της χώρας, στην πιο κρίσιμη- μεταπολεμικά- συγκυρία για το Έθνος!
Στην αρχή, όλοι πίστεψαν ότι η συγκυρία αυτή ήταν «Θεόσταλτη»! Δύο σχετικά νέοι πολιτικοί, φίλοι από τα εφηβικά τους χρόνια με κοινές παραστάσεις που κουβαλούσαν τόσο βαριά ονόματα, σίγουρα θα έβρισκαν ένα τρόπο συνεννόησης για να σωθεί η χώρα. Προφανώς δεν τους ήξεραν! Κουβαλούσαν και οι δύο, ο καθένας με τον τρόπο του, τα στερεότυπα, τις νευρώσεις και τις εμμονές της γενιάς τους. Μπορεί να είναι(σχετικά) νέοι ηλικιακά, ωστόσο, έχουν εκατοντάδες χιλιάδες ώρες πτήσεις στην πλάτη τους.
Μην ξεχνάμε, ότι είναι και οι δύο βουλευτές ήδη από την δεκαετία του 80 και πρωταγωνίστησαν στα χρόνια 80 στον διχασμό μεταξύ πράσινων και γαλάζιων. Οι δύο νέοι άλλωστε που γνωρίστηκαν και έγιναν φίλοι το 70 στην Αμερική «δεν υπάρχουν πια». Είναι δύο επαγγελματίες πολιτικοί, ζυμωμένοι στον «κυνισμό» μιας πολιτικής εξουσίας που εγκλημάτησε σε βάρος της κοινωνίας και της χώρας. Βασική προϋπόθεση, άλλωστε, για να επιβιώσει κανείς στο πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης ήταν να συμβιβαστεί απολύτως με τους κανόνες του παιγνιδιού. Που δεν ήταν ούτε τόσο ξεκάθαροι, ούτε και τόσo fair.
Εντάξει, οι ίδιοι, λόγω της κοινωνικής τους καταγωγής δεν είχαν ανάγκη να κάνουν μεγάλες υποχωρήσεις-σκεφτείτε τι τράβηξαν όλοι οι άλλοι που έπρεπε να δώσουν σκληρές εξετάσεις στο σύστημα-αλλά συμμετείχαν απολύτως στην αποδόμηση της πολιτικής. Είτε με την ανοχή τους, είτε με την συνενοχή τους. Γιατί δεν θυμόμαστε, να διαφώνησαν εγκαίρως με τρόπο που γινόταν η πολιτική τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Για το εσωκομματικό έλλειμμα δημοκρατίας την εποχή της προσωπολατρίας στον αρχηγό, για τους μαζικούς διορισμούς των πράσινων και των γαλάζιων παιδιών στο δημόσιο, για τα δάνεια, για την σπατάλη, για το πολιτικό μαύρο χρήμα για το διεφθαρμένο κομμάτι του τύπου και πάει λέγοντας.
Ο Γιώργος θυμήθηκε την διαπλοκή το 2007, όταν κινδύνεψε να χάσει τις εκλογές από τον Βενιζέλο. Ξεχνά φυσικά, ότι το 2004, ισχυρά εκδοτικά και επιχειρηματικά συγκροτήματα, σχεδόν εξανάγκασαν τον Σημίτη να φύγει και για να του παραδοθεί το κόμμα, όπως του παραδόθηκε: Δια βοής! Ίσως την ξαναθυμηθεί πάλι, (την διαπλοκή), αν κινδυνέψει να τον ανατρέψουν οι δικοί του! Τα ίδια και ο Αντώνης. Όλα αυτά τα χρόνια, πριν να αναγκαστεί να διαβεί την πολιτική έρημο μετά το τέλος της πολιτικής Άνοιξης, η ίδια σιωπή και ανοχή. Δεν υπήρξε υπουργός οικονομικών του Μητσοτάκη; Δεν υπήρξε υπουργός εξωτερικών πάλι του Μητσοτάκη; Δεν μετέτρεψε το όνομα μιας ταλαίπωρης χώρας σε υπαρξιακό -εθνικό ζήτημα, εγκλωβίζοντας την χώρα σε ένα διπλωματικό και πολιτικό αδιέξοδο; Πριν γίνουν αρχηγοί ή πρωθυπουργοί, ήταν ήδη μέρος του προβλήματος. Πίστεψαν ότι θα γίνουν μέρος της λύσης. Μέχρι τώρα η ζωή τους έχει διαψεύσει.
Λένε ότι κατά την διάρκεια της εσωκομματικής σύγκρουσης το 2009, η οικογένεια Παπανδρέου είχε άγχος για να κερδίσει ο Αντώνης. Σχεδόν δεν το έκρυβαν. Ο Γιώργος και οι δικοί του, πίστευαν ότι με τον Σαμαρά στην ηγεσία της αντιπολίτευσης η χώρα θα μπορούσε να πάει μπροστά με την συναίνεση της ΝΔ. Το καλοκαίρι του 2009, όταν εγκαινιάστηκε το Μουσείο της Ακρόπολης, με τον Σαμαρά υπουργό Πολιτισμού-οικοδεσπότη, σχεδόν το είπαν: «Για φαντασου να τα φέρει έτσι η τύχη και σε λίγους μήνες εγώ να είμαι πρωθυπουργός κι εσύ, πρόεδρος της ΝΔ», λένε ότι του είπε ο ΓΑΠ εκείνη το ζεστό καλοκαιρινό βράδυ. Και η τύχη τα έφερε όπως, είχε προβλέψει ο Γιώργος. Κι ο Σαμαράς, όταν είχε εκλεγεί ο Γιώργος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, δεν έκρυβε την ευχαρίστηση του! Ανθρώπινο! Ακόμα και η τελετή παράδοσης-παραλαβής του υπουργείου Πολιτισμού, που μετά τις εκλογές το ανέλαβε ο Γερουλάνος, φίλος του Γιώργου και ξάδερφος του Σαμαρά(είναι αι αυτός απόγονος της Πηνελόπης Δέλτα) η διαδικασία θύμιζε οικογενειακή υπόθεση...
Την επόμενη μέρα της εκλογής του Σαμαρά οι ανυποψίαστοι εξέλαβαν την πρόσκληση του Σαμαρά στο Μαξίμου σαν μια ένδειξη πολιτικού πολιτισμού, ανάμεσα σε δύο φίλους. Οι αφελείς πίστεψαν πάλι, ότι οι δύο φίλοι θα βρουν μια κοινή γλώσσα για το καλό της χώρας σε τόσο δύσκολες συνθήκες...Οι υποψιασμένοι σοκαρίστηκαν και εξέλαβαν το ραντεβού εκείνο σαν μια κίνηση εντυπωσιασμού με ένα ρηχό συμβολισμό. Η συναίνεση είναι ουσιαστική, δεν είναι ούτε εντυπώσεις, ούτε θέαμα. Τους ήξεραν και τους δύο και δεν εντυπωσιάστηκαν όταν άρχισε η γνωστή κοκορομαχία για το ποιος λέει ψέματα και ποιος κάνει διαρροές στον τύπο. Ούτως ή άλλως είναι πρωτοφανές για μια υποτιθέμενης πολιτισμένη χώρα ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης να καυγαδίζουν δημόσια και να δημοσιοποιούν αυτά που έπρεπε να μείνουν μεταξύ μας. Ειδικά όταν κινδυνεύει η χώρα.Οι πρόγονοι τους...μάλλον θα το χειριζόντουσαν διαφορετικά.
Σήμερα, η καχυποψία και ίσως η εχθρότητα έχει εγκατασταθεί σαν βαριά σκιά ανάμεσα τους. Οι του Γιώργου λένε «ότι δεν μπορούν να εμπιστευτούν με τίποτα τον Αντώνη».Λένε και άλλα πολύ χειρότερα! Οι του Αντώνη λένε τα ίδια και ότι ο Γιώργος, «είναι κρυψίνους και εκδικητικός» και άλλα που δεν γράφονται. Και όλα αυτά γίνονται και λέγονται με την Ελλάδα να βαδίζει στο άγνωστο... Ήμαρτον, Πηνελόπη μου!