Η πολιτική είναι σκληρή, η οικονομία είναι αλύπητη και οι αγορές πάντοτε εκδικούνται. Αυτό το μάθημα έδωσαν η Ευρώπη και η παγκοσμιοποίηση στον Αλέξη Τσίπρα.
Το άρθρο υπογράφει ο έγκριτος και βετεράνος πολιτικός συντάκτης Alain Duhamel.
Γράφει:
Τον Ιανουάριο, η ρομαντική του νίκη στις εκλογές έκανε ξαφνικά την άκρα αριστερά να ονειρεύεται και την άκρα δεξιά να βρυχάται σε όλη την Γηραιά Ηπεριρο. Ενας λαός επαναστατούσε ενάντια στην βιαιότητα της πολιτικής λιτότητας, ένας λαός έφερνε στην εξουσία μια γενιά ατρόμητων νεαρών, αποφασισμένων να σπάσουν τα κανόνια της οικονομικής ορθοδοξίας.
Ενας λαός τον οποίο εκπροσωπούσε ένας χαρισματικός νεαρός, γενναίος και ρήτορας, σαν ήρωας της αρχαίας Αθήνας. Οι άρχοντες των Βρυξελλών θα έπρεπε να δεχτούν άλλους κανόνες του παιχνιδιού, οι αγορές θα έπρεπε να καταλάβουν ότι όλα δεν μετρώνται με τόκους και επιτόκια και η γερασμένη σοσιαλδημοκρατία θα έπρεπε να ξυπνήσει από τον ύπνο της. Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν νικητής, μια άλλη ιστορία άρχιζε.
Εξι μήνες αργότερα, η απογοήτευση είναι πλήρης, τα οράματα διαλύθηκαν, οι αριθμοί σάρωσαν τα όνειρα και η πραγματικότητα επιβλήθηκε με άγριο τρόπο. Ωστόσο, ο Αλέξης Τσίπρας πάλεψε σαν λιοντάρι και υποχρέωσε τους εταίρους του να κάνουν πολιτική διαπραγμάτευση. Είχε ακόμη και την τόλμη να διοργανώσει ένα δημοψήφισμα για να αποδείξει ότι ο ελληνικός λαός ενέκρινε την πολιτική ρήξης. Αλλά την επόμενη ημέρα του θριάμβου ακολούθησε το Βατερλό, μια πανηγυρική ήττα.
Ο φλογερός, λαμπερός, ελκυστικός και απερίσκεπτος πρωθυπουργός αναγκάστηκε –προκειμένου να λάβει γιγαντιαία δάνεια- να αποδεχθεί όλα όσα ως τότε είχε αρνηθεί, να λάβει όλες τις δεσμεύσεις που είχε απορρίψει, και μάλιστα με το παραπάνω.
Κέρδισε τις εκλογές, κέρδισε το δημοψήφισμα και έχασε την παρτίδα.
Διατηρεί την αξιοπρέπειά του αλλά βρίσκεται σε επικυριαρχία. Η οικονομία για μια ακόμη φορά κερδίζει την πολιτική, οι αγορές είναι πιο ισχυρές από τις κάλπες. Ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε το ευρώ και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, έχει το ευρώ και την μείωση του βιοτικού επιπέδου.
Σίγουρα έκανε πολύ σοβαρά λάθη, με πρώτο να τοποθετήσει τον Γιάνη Βαρουφάκη στην θέση του υπουργού Οικονομικών και του διαπραγματευτή. Ο άνθρωπος που έβριζε τους δανειστές, έκανε μάθημα στους συνομιλητές του και μεθούσε με την επικοινωνιακή μόδα και λύσσα που μαίνονταν γύρω του. Ο Αλέξης Τσίπρας υποτίμησε το γεγονός ότι οι 18 εταίροι του είχαν κι εκείνοι προέλθει από κάλπες και ότι έπρεπε κι εκείνοι να λογοδοτούν στις εθνικές κοινές γνώμες τους καθώς και ότι εκείνοι ήταν δανειστές και εκείνος δανειολήπτης. Ο Αλέξης Τσίπρας ανακάλυψε επίσης ότι υπάρχουν και άλλες πολιτικές στην Ευρώπη -είτε είναι ακόμη πιο φιλελεύθερες είτε είναι μειοψηφικές (όπως οι σοσιαλδημοκρατίες στη Γαλλία και στην Ιταλία), είτε είναι προσδεδεμένες στους κανόνες και υπέστησαν τα πάνδεινα για να αποδώσουν καρπούς. Υπάρχουν εναλλακτικές αλλά όχι αυτές που εκείνος ήλπιζε.
Ο Αλέξης Τσίπρας ωστόσο δεν τα έχει όλα χάσει. Είναι δημοφιλής στη χώρα του και υπολογίζει να το αποδείξει εκ νέου με τις πρόωρες εκλογές που διοργανώνει. Κατόρθωσε, ειδικά με τη βοήθεια της Γαλλίας, να παραμείνει στην ευρωζώνη, γνωρίζοντας ότι μια έξοδος από το ευρωπαϊκό νόμισμα θα έσπρωχνε την Ελλάδα σε μια πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτή που οφείλει να αντιμετωπίσει. Η Γερμανία ενώ είχε αμφιβολίες, αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να ελπίζει ότι από το φθινόπωρο μπορεί να ξεκινήσει μια συζήτηση για το χρέος, με τη βοήθεια της Γαλλίας και του ΔΝΤ.
Ο έλληνας Αχιλλέας απέδειξε ότι ήταν ένα λαμπερό πολιτικό ζώο, με φαντασία και τόλμη και ίσως μπορέσει να γίνει ηγέτης αλλά έμαθε ότι ούτε εκείνος ούτε κανείς δεν μπορούσε στο μέσον της οικονομικής κρίσης να αλλάξει τους κανόνες και να ξαναμοιράσει την τράπουλα. Υπάρχουν όρια, επιλογές και περιστάσεις, υπάρχει καλή διάθεση στο Παρίσι, τις Βρυξέλλες, τη Φραγκφούρτη, υπάρχει αίσθηση καθήκοντος στο Βερολίνο, τη Ρώμη και τη Μαδρίτη, αλλά δεν υπάρχει χώρος για χίμαιρες και παιδιαρίσματα.
Η Γαλλία το έζησε το 1983, η Ελλάδα το ζει σήμερα. Ο Φρανσουά Μιτεράν άντεξε δύο χρόνια, ο Αλέξης Τσίπρας άντεξε έξι μήνες. Η Ευρώπη, εξάλλου, προσπαθεί να βάλει κάποιους κανόνες στις υστερικές κινήσεις της παγκοσμιοποίησης. Δεν είναι μια υπέροχη προοπτική, αλλά είναι η λιγότερο κακή λύση. Ο Αλέξης Τσίπρας το κατάλαβε αυτό όντας στην κυβέρνηση. Οι ρήξεις είναι καλές στην αντιπολίτευση αλλά στη διακυβέρνηση επιβάλλονται οι συμβιβασμοί. Κι αυτό ισχύει για την Δεξιά και την Αριστερά, για το Παρίσι όπως και για την Αθήνα. Μόνο οι αφελείς και οι τραμπούκοι το αγνοούν.