Η κυβέρνηση κλείνει το μάτι σε αυτούς που είναι υπέρ της δραχμής, λέει το Ποτάμι, καταγγέλλοντας πως ο πρωθυπουργός στις 13 Μαρτίου προσέλαβε ως ειδικό σύμβουλο αρθρογράφο που δυο μέρες μετά έγραψε ότι «το Grexit είναι προτιμότερο από ένα τρίτο μνημόνιο».
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο rednotebook.gr από τον Γιάννη Αλμπάνη, που δυο μέρες πριν είχε διοριστεί ειδικός σύμβουλος στο γραφείο Τύπου της γενικής γραμματείας του πρωθυπουργού (ΦΕΚ 131).
Γράφει η ανακοίνωση του Ποταμιού: «Είναι σημαντικό ο κ. Τσίπρας να έχει σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα τους κατάλληλους συμβούλους. Αυτούς δηλαδή που θα στηρίξουν την ευρωπαϊκή Ελλάδα κι όχι αυτούς που υπερασπίζονται την ηρωική (για ποιον;) επιστροφή στη δραχμή. Δυστυχώς, η δημοσιοποίηση τέτοιων απόψεων από έναν ειδικό σύμβουλο του πρωθυπουργού ερμηνεύεται με δύο τρόπους: Είτε οι διορισμοί γίνονται με κριτήρια "να βολευτούν όλα τα στελέχη μας", άρα και κάποιοι ακραίοι, είτε -το χειρότερο- επειδή κάποιοι στην κυβέρνηση επεξεργάζονται πλέον σοβαρά τέτοια σενάρια».
Και συνεχίζει η ανακοίνωση: «Σε κάθε περίπτωση οφείλουν να απαντήσουν. Συμφωνούν ή όχι με την διαπίστωση του νέου πρωθυπουργικού συμβούλου "το Grexit είναι πολύ επώδυνο (γι’ αυτό και ορθά δεν ήταν η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά σε βάθος χρόνου μπορεί να ανοίξει προοπτικές που δεν υπάρχουν στο μνημονιακό πλαίσιο"; Ανοίγει όντως "προοπτικές ένα Grexit;
Πώς θα ερμηνευόταν αλήθεια από την ελληνική κυβέρνηση αν ένας σύμβουλος της κας Μέρκελ ή του κ. Γιούνγκερ αρθρογραφούσε υπέρ του Grexit; Ευτυχώς, αυτό το ερώτημα είναι υποθετικό. Αλλά, δυστυχώς, αυτό που δεν έγινε από σύμβουλο της κας Μέρκελ γίνεται από σύμβουλο του Αλέξη Τσίπρα».
Δείτε εδώ το ΦΕΚ διορισμού του κ. Αμπάνη
Tο επίμαχο σημείο του εκτενούς άρθρου στο οποίο αναφέρεται το Ποτάμι και το οποίο συνδέεται και με τον τίτλο είναι το ακόλουθο:
«Ωστόσο, αν τα πράγματα φτάσουν στο έσχατο σημείο, και το δίλημμα είναι "Τρίτο Μνημόνιο ή Grexit", η απάντηση μια κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας επουδενί μπορεί να είναι "Τρίτο Μνημόνιο". Και αυτό όχι γιατί ο Grexit είναι η βασιλική οδός προς την ανάπτυξη, όπως αφελώς ορισμένο διατείνονται –κάθε άλλο: το Grexit θα σημάνει πτώση του ΑΕΠ και θα υπαγορεύσει περιοριστικές πολιτικές. Ούτε μόνο γιατί πολιτικά αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να "σηκώσει" μνημονιακές πολιτικές –το διακύβευμα αυτή τη στιγμή είναι πολύ πιο σημαντικό από το όποιο (καλώς εννοούμενο) κομματικό συμφέρον.
Δύο είναι οι βασικοί λόγοι που πρέπει να οδηγήσουν στην (πραγματικά επώδυνη) επιλογή του Grexit αν τα πράγματα εντέλει φτάσουν στο όριο. Ο πρώτος είναι ότι τα όποια μνημονιακά υφεσιακά μέτρα αναγκαστεί να πάρει η κυβέρνηση, δεν θα είναι ούτε τα τελευταία ούτε θα ανοίξουν το δρόμο στην ανάκαμψη για τους πολλούς. Αντιθέτως, η διατήρηση του μνημονιακού πλαισίου εγγυάται, από τη μια μεριά, τη διαρκή λήψη νέων μέτρων όταν δεν πιάνονται οι (άπιαστοι) στόχοι του προγράμματος, και από την άλλη, παγιώνει την οικονομική στασιμότητα (με ύφεση ή πολύ μικρούς ρυθμούς ανάπτυξης), αφού δεν προβλέπει πολιτικές για την επανεκκίνηση της οικονομίας. Το Grexit είναι πολύ επώδυνο (γι’ αυτό και ορθά δεν ήταν η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά σε βάθος χρόνου μπορεί να ανοίξει προοπτικές που δεν υπάρχουν στο μνημονιακό πλαίσιο.
Ο βασικός όμως λόγος που αν τα πράγματα (με ευθύνη των Ευρωπαίων) φτάσουν στο όριο, δεν μπορεί να αποτελέσει επιλογή το τρίτο Μνημόνιο, δεν είναι αυστηρά οικονομικός. Το τρίτο Μνημόνιο θα σημάνει μια άνευ προηγουμένου ταπείνωση του λαού, ιδιαίτερα σε μια στιγμή που οι εκλογές έχουν φέρει έναν άνεμο ελπίδας και ανάτασης. Ένας λαός ταπεινωμένος όχι μόνο δεν μπορεί να σταθεί πολιτικά αξιοπρεπής μέσα στην Ευρώπη, αλλά ούτε και να φανεί δημιουργικός στο οικονομικό πεδίο –η ψυχολογία συνιστά βασική πτυχή της οικονομικής δραστηριότητας. Ο ταπεινωμένος λαός θα βυθιστεί στον κυνισμό και την απάθεια, με κίνδυνο να στραφεί στις δυνάμεις του φασιστικού σκότους, Παράλληλα, η ταπείνωση του ελληνικού λαού θα ενταφιάσει την αριστερή ελπίδα σε όλη την Ευρώπη.
Αν λοιπόν τα πράγματα φτάσουν στο όριο, κι έχουμε να διαλέξουμε αυστηρά μεταξύ πολύ επώδυνων επιλογών, πρέπει να προτιμήσουμε τη λιγότερο κακή, αυτήν δηλαδή που δεν αποκλείει και την παραμικρή ακτίνα φωτός».