Μια απίστευτη ιστορία: Εχτισαν το τέλειο σπίτι και εξαιτίας του χώρισαν [εικόνες]

Η πινακίδα «Πωλείται» κρεμόταν έξω από ένα ειδυλλιακό σπίτι στην εξοχή του Γουέλς. Επί χρόνια είχαμε ονειρευτεί να ζούμε σε ένα μέρος με γρασίδι, δέντρα, αρνάκια να τρέχουν.

Θέλαμε κυρίως ένα μέρος όπου θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε την επιχείρηση κεραμικών που έχουμε και όπου θα μπορούσα να γράφω και να εκπληρώσω το όνειρό μου να γίνω γνωστή συγγραφέας.

Το ονειρεμένο σπιτάκι βρισκόταν στην τοποθεσία Carmarthenshire, Βρετανία. Δύο μεγάλα υπνοδωμάτια, μεγάλοι χώροι, αποθήκες και κήπος. Ξύλινη διακόσμηση στο εσωτερικό κοσμούσε υπέροχα το χώρο. Ερωτευτηκαμε το χώρο αμέσως.
Ηταν το 1996, είμασταν και οι δύο 27 ετών, νεόνυμφοι και είχαμε λίγα χρήματα. Το αγοράσαμε κάτω από την αρχική τιμή και χαρήκαμε. Μετά από έξι χρόνια που γυρίζαμε από σπίτι σε διαμέρισμα, μπορούσαμε επιτέλους να έχουμε το δικό μας σπίτι και να κάνουμε όσα θέλαμε.

Τα περασμένα χρόνια θαυμάζαμε όμορφα σπίτια σε περιοδικά και τους ιδιοκτήτες να ποζάρουν περήφανοι. Θελήσαμε να κάνουμε το ίδιο και πήραμε το στοίχημα.

Εχουν περάσει από τότε 20 χρόνια και γράφοντας αυτά εδώ, κάθομαι στο σπίτι των ονείρων μας. Χαίρομαι τον ήλιο που περνάει από το παράθυρο της κουζίνας, τη μυρωδιά των ψημένων μπισκότων. Εξω, τα τρία παιδιά μας παίζουν στον κήπο.

Αλλά στο e-mail μου ήρθε ενα μήνυμα, αφού ο Ντάνκαν κι εγώ ολοκληρώνουμε το διαζύγιό μας. Χτίζοντας το όνειρό μας και το τέλειο σπίτι, αφήσαμε το γάμο μας να καταρρεύσει.
Κοιτάζοντας πίσω προσπαθώ να σκεφτώ τι κάναμε λάθος. Οταν μετακομίσαμε εδώ με ένα βανάκι και μια σαμπάνια για να γιορτάσουμε την πρώτη μας νύχτα στο νέο μας σπίτι όλα έμοιαζαν διαφορετικά.

Περάσαμε τόσα πολλά για να αποκτήσουμε και να διακοσμήσουμε το σπίτι μαζί, συλλέξαμε έπιπλα επί χρόνια από παλιατζίδικα και στοκατζίδικα. Συλλέξαμε κεραμικά, πίνακες, είδη κουζίνας. Σκεφτήκαμε ότι έπρεπε να βάψουμε το ξύλα της οροφής με τα αγαπημένα χρώματα από το Farrow & Ball, όπως τα ονειρεμένα σπίτια που βλέπαμε στα περιοδικά.
Τα προβλήματά μας άρχισαν όταν ένα πρωί ανακαλύψαμε ότι όλο το σπίτι είχε ποντίκια. Είχαν καταστρέψει τα ξύλα, τα ηλεκτρικά καθώς και όλα τα τρόφιμα που είχαμε αγοράσει.
Ανακαλύψαμε έτσι προβλήματα που δεν είχαμε φανταστεί ότι υπήρχαν.

Κανένα από τα σώματα θέρμανσης δεν λειτουργούσε, δεν υπήρχε ζεστό νερό και το WC χυνόταν στον κήπο. Με την πρώτη βροχή, το νερό έσταξε στο σπίτι σαν να έβρεχε και μέσα, βάζαμε παλιές εφημερίδες κάτω από τα χαλιά για να τα σώσουμε. Ο κακός καιρός συνεχιζόταν και οι τοίχοι έσταζαν από νερό και υγρασία, πράγμα που συνεχιζόταν ακόμη και όταν ήρθε ο καλός καιρός. Οταν ανάβαμε το τζάκι, το σπίτι γέμιζε καπνό και είχαμε την αίσθηση ότι έπρεπε να ξαναχτίσουμε το σπίτι για να ανάψουμε φωτιά.

Ηρθε ο χειμώνας και μας φαινόταν ότι ήταν ο χειρότερος από κάθε άλλη χρονιά. Κοιμόμασταν με τα ρούχα και φορούσαμε όλη την ημέρα βαριά μπουφάν. Δεν είχαμε ηλεκρικό, άρα δεν είχαμε κουζίνα και ζούσαμε καθημερινά τρώγοντας σάντουιτς και βραστά φασόλια που βράζαμε σε γκαζάκι.
Ο Ντάνκαν δούλεψε πολύ σκληρά για να φτιάξει τα πατώματα και τα παράθυρα. Η μόνη του πηγή γνώσης ήταν ένα τεύχος του Reader’s Digest Book.
Εγώ προσπαθούσα να κάνω μερικά κεραμικά ώστε να βγάζουμε τα έξοδα από τα απίστευτα χρέη που δημιουργούνταν. Μπορέσαμε και αγοράσαμε μια συσκευή Rayburn, η οποία μας κρατούσε κάπως ζεστούς, είχαμε ζεστό νερό και μπορούσαμε να μαγειρεύουμε.
Ζούσαμε σε ένα συνεχές άγχος και η σχέση μας άρχισε να υποφέρει. Ακόμη και για τα χρώματα που επιλεγαμε να βαλουμε στο σπίτι είχαμε διαφορετική άποψη. Εγώ ήθελα να τελειώσουμε γρήγορα για να έρχονται επισκέψεις, ο Ντάνκαν δεν τον ένοιαζε πόσο χρόνο θα πάρει, ήθελε να το κάνει σωστά. Το να αποκτήσουμε παιδί σε ένα τέτοιο χάος ήταν έξω από κάθε συζήτηση.

Πέρασαν πέντε χρόνια για να κάνουμε τα βασικά. Χαρήκαμε όταν γεννήθηκε και ο πρώτος γιός μας το 2000 και η αδελφή του που ήρθε ένα χρόνο αργότερα. Χαιρόμουν να τα βλέπω να παίζουν ολόγυρα και ήταν μια ευτυχισμένη εποχή. Ο Ντάνκαν άρχισε πάλι να κάνει τα κεραμικά του. Εχτισε νέο κτίριο μέσα στην αυλή για να δουλεύουμε.
Αλλά το 2002 τα οικονομικά μας επιδεινώθηκαν τόσο πολύ που ο Ντάνκαν αναγκάστηκε να κάνει μαθήματα στο Κολέγιο Κάρντιφ, 60 χιλιόμετρα μακριά. Είχαμε πια μια μόνιμη πηγή εσόδων αλλά συχνά ο Ντάνκαν περνούσε νύχτες μακριά από το σπίτι για να μην αναγκάζεται να οδηγεί συνέχεια. Εγώ έπρεπε να φροντίζω τα παιδιά μόνη μου.

Η ζωή μας άλλαξε αφού εγώ έπρεπε να κάνω τη δουλειά, τα παιδιά, το σπίτι ενώ ο Ντάνκαν προσπαθούσε να δουλέψει πλήρες ωράριο και ξόδευε το σαββατοκύριακο να κάνει τα κεραμικά και να διορθώνει το σπίτι.
Οι διακοπές ήταν δύσκολες αφού το σπίτι μας έπαιρνε όλο το χρόνο και τα χρήματα. Σκεφτήκαμε να μετακομίσουμε πιο κοντά στο Κάρντιφ, αλλά είπαμε ότι έχουμε ξοδέψει πολύ χρόνο και χρήμα στο σπίτι μας. Αποφασίσαμε να μεγαλώσουμε το σπίτι και να αποκτήσουμε άλλο ένα παιδί, το οποίο γεννήθηκε το 2004.
Η επέκταση μας στοίχισε πολύ σε χρήμα και κόπο. Τελικά, όμως, είμασταν πολύ χαρούμενοι που το σπίτι μας έμοιαζε τελικά με τα σπίτια που βλέπαμε στα περιοδικά και τα οποία διαβάζαμε μαζί.

Αλλά κάθε κίνηση των παιδιών στο σπίτι, κάθε γρουτζουνιά του σκύλου μας κόστιζε χρήματα και υπήρξαν γκρίνιες. Ολα τα θέματα του σπιτιού ήρθαν και εναντιώθηκαν απέναντί μας.
Μετά από 17 χρόνια που ξοδέψαμε στο σπίτι και 150.000 λίρες, ο γάμος μας τελικά κατέρρευσε το 2013. Αυτή η εμπειρία μου έδωσε την ιδέα να γράχω το διήγημα A Perfect Home -Το Τέλειο Σπίτι. Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που ο άνδρας της αγάπησε περισσότερο τις επιδιορθώσεις σε ένα σπίτι απ'ό,τι την ίδια, με καταστροφικές συνέπειες. Ο Ντάνκαν που περιγράφω στο βιβλίο μου είναι ο άνθρωπος που έχει εμμονή με το λευκό που πρέπει να έχουν οι τοίχοι και με τα σωστά χρώματα μόνωσης στα παράθυρα.
Είναι η ιστορία δύο συζύγων που είχαν εμμονή με το να δημιουργήσουν το τέλειο σπίτι και ξαχάσαμε ότι οι άνθρωποι έχουν αξία.

Ο Ντάνκαν κι εγώ ζούμε χωριστά εδώ και δύο χρόνια. Εχω έναν νέο σύντροφο και είμαι πολύ πιο ευτυχισμένη. Αλλά το διαζύγιό μας πήρε χρόνο και το σπίτι ήταν η βασική αιτία διενέξεων.
Ηθελα να κρατήσω το σπίτι γιατί τα παιδιά το αγαπούν πάρα πολύ. Ο Ντάνκαν πρέπει να αγοράσει ένα σπίτι για να μείνει και επειδή δεν έχω χρήματα για να βοηθήσω, βάλαμε το σπίτι μας σε πώληση. Τώρα αναζητώ κι εγώ ένα σπίτι με ανάμεικτα αισθήματα. Τώρα ξέρω ότι δεν είναι απαραίτητο για να είσαι ευτυχισμένος να έχεις ξύλινη οροφή και τριαντάφυλλα να κρέμονται στα παράθυρα. Πιστεύω ότι πήρα ένα σκληρό μάθημα: ένα ευτυχισμένο σπίτι δεν είναι απαραίτητο να είναι τέλειο.