Για πρώτη φορά στην Ελλάδα έρχεται το έργο Blue Stockins της Jessica Swale και μάλιστα για έξι παραστάσεις που θα παρουσιαστούν στο Λεόντειο Σχολείο της Νέας Σμύρνης με τη συμμετοχή μαθητών, καθηγητών, δασκάλων και αποφοίτων!
Το “Blue Stockings” είναι το πρώτο ολοκληρωμένο θεατρικό έργο δυο πράξεων της Jessica Swale. Η υπόθεσή του εκτυλίσσεται στο Κολέγιο Girton, στο Πανεπιστήμιο του Cambridge το 1896 και επικεντρώνεται στον αγώνα των γυναικών φοιτητριών για την απόκτηση πτυχίου από το Κολέγιο όπου φοιτούν. Ο τίτλος «Blue Stockings» είναι ένας υποτιμητικός χαρακτηρισμός για τις γυναίκες που επιλέγουν τη γνώση αντί για την απλή οικογενειακή ζωή, τις γυναίκες της διανόησης.
Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2012, στο National Theatre Studio και στην Royal Academy of Dramatic Arts, ενώ η πρώτη πλήρης παραγωγή του έργου έγινε στο Shakespeare's Globe Theatre του Λονδίνου τον Αύγουστο – Οκτώβριο του 2013.
Το Λεόντειο Λύκειο Νέας Σμύρνης εξασφάλισε τα δικαιώματα του έργου για έξι παραστάσεις και το παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση Βίκυς Κουή, θεατρική διδασκαλία & σκηνοθεσία Βίκυς Κουή & Παντελή Ζούρα και μουσική Μιχάλη Ανδριτσόπουλου.
Παραστάσεις θα δίνονται κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 19:30 από 28 Φεβρουαρίου μέχρι 15 Μαρτίου στο θέατρο του Λεοντείου Λυκείου Νέας Σμύρνης (Θεμιστοκλή Σοφούλη 2, Νέα Σμύρνη, τηλ: 210-9418011).
Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό. Χώρος στάθμευσης η αυλή του Γυμνασίου – Λυκείου (είσοδος από οδό Βυζαντίου).
Ενα σημείωμα της Jessica Swale
Στα μέσα του 18ου αιώνα, τα κορίτσια στην Αγγλία θεωρούνταν τυχερά αν κατάφερναν να σπουδάσουν έστω και στο ελάχιστο. Μερικές νεαρές κοπέλες από πλούσιες οικογένειες είχαν γκουβερνάντες, κάποιες παρακολουθούσαν μαθήματα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αλλά το πρόγραμμα σπουδών περιοριζόταν σε ‘γυναικεία μαθήματα’: ράψιμο, τέχνες, ίσως γαλλικά αν ήταν τυχερές, ενώ τα αγόρια των οικογενειών μάθαιναν άλγεβρα και μετέφραζαν τον Βιργίλιο από την ηλικία των επτά.
Η κατάσταση αυτή άρχισε να αλλάζει όταν η Έμιλυ Ντέιβις, μια πρωτοπόρος εκπαιδευτικός, ξεκίνησε μια επιτυχημένη καμπάνια προκειμένου να συμπεριληφθούν σημαντικά μαθήματα και εξετάσεις στην εκπαίδευση των γυναικών. Κατόπιν, αφού κατόρθωσε να αλλάξει το πρόγραμμα σπουδών, έστρεψε την προσοχή της στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το 1869 ίδρυσε το πρώτο βρετανικό εσωτερικό κολέγιο για γυναίκες στο Χίτσιν, στην περιοχή Κέμπριτζσερ. Εκεί, σε μία αγροικία είκοσι μίλια από το Κέμπριτζ (απόσταση που εθεωρείτο ασφαλής), δημιουργήθηκε το πρώτο πανεπιστήμιο για γυναίκες. Είχε πέντε φοιτήτριες στις οποίες δίδασκαν όποιοι λέκτορες ήταν πρόθυμοι να διακινδυνέψουν τη φήμη τους και να διανύουν σαράντα μίλια σύνολο με το ποδήλατο για να υποστηρίξουν την προσπάθεια. Αλλά ήταν μόνο η αρχή.
Μέχρι το 1896, το κολέγιο μεταφέρθηκε στο Γκέρτον, μόνο δύο μίλια από το Κέμπριτζ πάνω σε ένα λόφο. Όμως, παρόλο που τα κορίτσια παρακολουθούσαν το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα σπουδών με τους άνδρες, όταν τελείωναν επέστρεφαν στο σπίτι τους με άδεια χέρια. Ενώ οι άνδρες φορούσαν τα καπέλα και τις τήβεννους την ημέρα της αποφοίτησης, οι γυναίκες δεν είχαν το δικαίωμα να πάρουν πτυχίο. Η νέα διευθύντρια του Γκέρτον, Ελίζαμπεθ Γουέλς, με τη βοήθεια του εκπαιδευτικού προσωπικού του κολεγίου και τις φοιτήτριες, αποφασίζει τότε να ξεκινήσει μια καμπάνια προκειμένου να κερδίσουν τα κορίτσια δικαίωμα στο πτυχίο. Σε αυτό το σημείο αρχίζει το θεατρικό έργο.
Όσο αφορά τα ίδια τα κορίτσια, υπάρχει η τάση να συνδυάζεται η Βικτωριανή εποχή με τη συντηρητικότητα, τη σεμνότητα και τους σωστούς τρόπους. Τα κορίτσια του Γκέρτον αντιδρούν σε αυτό το καθεστώς. Ενώ ακολουθούν τους κοινωνικούς κανόνες και τις ‘ετικέτες’, το πάθος τους και η φιλοδοξία τους είναι να ξεφύγουν από τους περιορισμούς της Βικτωριανής εποχής, να αποκοπούν από τις συνεσταλμένες μητέρες τους και να κινηθούν γρήγορα προς τον 20ο αιώνα. Είναι μαχητικές, αποφασισμένες να πετύχουν και θα επηρεάσουν σημαντικά την εποχή τους.
Όσον αφορά τους άνδρες, θα ήταν πολύ εύκολο να υποθέσουμε ότι αυτοί που καταδικάζουν και δηλητηριάζουν την εκπαίδευση των γυναικών, όπως ο Μόντσλεϊ ή ο Λόυντ είναι απλά άκαρδοι μισογύνηδες. Αλλά δεν είναι έτσι. Αυτοί οι άνδρες εκπροσωπούν τις απόψεις που επικρατούν εκείνη την εποχή. Δεν είναι οι ‘κακοί’ της ιστορίας. Είναι ειλικρινά πεπεισμένοι ότι η υγεία της γυναίκας και το μέλλον της Βρετανίας βρίσκονται σε κίνδυνο. Προτείνω, για αρχή, να διαβάσετε το βιβλίο του Μόντσλεϊ ‘Sex in Mind and in Education’ πάνω στο οποίο βασίζονται κάποια κομμάτια του κειμένου καθώς και πολλά από τα συναισθήματα που εκδηλώνουν οι ήρωες του έργου.