Ο οφειλέτης (Ελλάδα) ζητάει συγχώρεση, αλλά ο ταμίας της Ευρώπης (Γερμανία) αρνείται να παραχωρήσει πίστωση. Κάπως έτσι το πρόβλημα του ελληνικού χρέους και η επιβαλλόμενη λιτότητα αποτελούν το μείζον θέμα της διαπραγμάτευσης ανάμεσα στις δύο πλευρές.
Έτσι, η προειδοποίηση από την Άνγκελα Μέρκελ και άλλων που υποστηρίζονται συντριπτικά από την κοινή γνώμη της Γερμανίας που νιώθει αγανάκτηση με τον σπάταλο τρόπο ζωής στην Ελλάδα και έχει την τάση να αντιμετωπίζει τα φορολογικά νομοσχέδια ως... ανεπιθύμητη αλληλογραφία, οδηγούν στην εμμονή για σφιχτό πορτοφόλι και για πολιτικές δημοσιονομικής προσαρμογής.
Όλα αυτά είναι τόσο βολικά για να είναι αληθινά. Ή, τέλος, πάντων, τα μόνα αληθινά. Το αμερικανικό CBC πηγαίνει πίσω το χρόνο, στο τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, τότε που η ηττημένη Γερμανία βρέθηκε να αντιμετωπίζει ένα σημαντικό πρόβλημα χρέους. Κατ' αναλογίαν, μεγαλύτερο της Ελλάδας. Ο Γερμανός ιστορικός της οικονομίας και καθηγητής στο London School of Economics, Άλμπρεχτ Ρίτσλ, λέει χαρακτηριστικά πως η σύγκριση ανάμεσα στο τότε και το τώρα μπορεί να γίνει ως εξής: «Η Γερμανία εκείνης της εποχής ήταν μια Ελλάδα που είχε πάρει στεροειδή» και σημειώνει πως η κατοπινή ευημερία της χώρας σχηματοποιήθηκε με δανεικά χρήματα -κυρίως αμερικανικά- τα οποία μάλιστα στη συνέχεια διεγράφησαν.
Κάποια ιστορικά δεδομένα δεν γίνεται ούτε να ξαναγραφτούν, ούτε να αποσιωπηθούν. Το 1918, όταν η Γερμανία έχασε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην ειρηνευτική διευθέτηση που ακολούθησε, οι Γερμανοί αναγκάστηκαν να πληρώσουν βαρύ τίμημα στους νικητές (269 δισ. μάρκα ή 96.000 τόνους χρυσού), αποζημιώσεις που θεώρησαν εθνική ταπείνωση και απέρριψε την εγκυρότητα της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Ωστόσο πλήρωσαν αναγκαζόμενοι να τυπώσουν χρήμα που εκτόξευσε τον πληθωρισμό. Συνακόλουθα η κατάρρευση της εθνικής οικονομίας, οδήγησε στην άνοδο του Χίτλερ που το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να σταματήσει αμέσως τις επαχθείς πληρωμές.
Σχέδιο Μάρσαλ
Όμως η αμερικανική και ευρωπαϊκή βοήθεια δεν σταμάτησε ούτε και με το πέρας του Παγκόσμιου Πολέμου. Οι συμμαχικές δυνάμεις, αντί να τιμωρήσουν τη Γερμανία, τη βοήθησαν να σταθεί στα πόδια της., ενώ δεν πρέπει να λησμονιέται και το Σχέδιο Μάρσαλ. Υπό τον φόβο η Ευρώπη να πέσει στις αγκαλιά του Στάλιν οι ΗΠΑ βοήθησαν τη Γερμανία με έκτακτη οικονομική βοήθεια, καθώς χτυπημένη από δύο πολέμους δεν θα μπορούσε αλλιώς να σταθεί στα πόδια της. Όπερ και εγένετο! Είναι χαρακτηριστικό πως η Βρετανία, ακολουθώντας την απόφαση των ΗΠΑ, διακήρυξε πως εκείνη η βοήθεια ήταν «μια σανίδα σωτηρίας για τον πνιγμένο».
Οι Γερμανοί έλαβαν τελικά 1.45 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ τους δόθηκε η δυνατότητα να αναβάλουν τις πληρωμές, ενώ στην πραγματικότητα ποτέ δεν επέστρεψαν τα χρήματα που όφειλαν στις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους. Όπως αναφέρει ο Ριτσλ «ιστορικά η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος παραβάτης χρέους κατά τον 20ο αιώνα». Φυσικά η μετέπειτα εξέλιξη της Γερμανίας οφείλεται αποκλειστικά σε δικές της προσπάθειες, καθώς μετέτρεψε την αδυναμία της σε οικονομικό θαύμα. Το 2010 η Γερμανία έκανε την τελευταία πληρωμή προς τους οφειλέτες της (περίπου 69 εκατομμύρια ευρώ), αλλά μάλλον ήταν μια συμβολική παρά ουσιαστική διευθέτηση.
Επιπροσθέτως παραμένει ανοιχτό το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων που η επίσημη Γερμανία θεωρεί πως έχει λήξει, ενώ η Ελλάδα ξαναφέρνει στο προσκήνιο, σημειώνει το άρθρο. Για να καταλήξει: «Αποδεικνύεται πως αν δώσεις χρόνο σε μια χώρα, μπορεί να αποπληρώσει το χρέος της. Λειτούργησε για τη Γερμανία, είναι βέβαιο πως θα λειτουργήσει και για την Ελλάδα που τώρα ζητάει κάτι που πρέπει να της δοθεί: μια ακόμη ευκαιρία».