Για τρίτη φορά τα τελευταία πέντε χρόνια αρθρώνεται η λέξη «Grexit – κι όμως, η πόρτα της εξόδου δεν ανοίγει. Ο Γερμανός αρθρογράφος Josef Joffe λέει πως η Ελλάδα δεν φεύγει από το ευρώ, αν και δεν θα έπρεπε να μπει εξαρχής, αφ' ης στιγμής το έπραξε παραποιώντας τα επίσημα οικονομικά στοιχεία της.
Όπως αναφέρει, ούτε καν ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να φύγει. Προφανώς, βρισκόμενος σε καλό δρόμο για να κερδίσει τις εκλογές, ορκίζεται πως θα παραμένει, χωρίς καμία αμφιβολία, στο ευρώ. Αλλά ούτε και οι Ευρωπαίοι, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, επιθυμούν πραγματικά να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Ο Joffe σημειώνει πως η Μέρκελ ολοένα και περισσότερο αφήνει εκτός των λόγων της την έκφραση «Grexit». Η τελευταία και εν πολλοίς κούφια απειλή του Βερολίνου προς την Αθήνα είναι πως αν ο Τσίπρας επιβάλλει ένα νέο κούρεμα στους πιστωτές της χώρας και ελαττώσει τη δημοσιονομική αυστηρότητα και τις μεταρρυθμίσεις, τότε η Γερμανία θα της πει «αντίο».
Στο μεταξύ, όμως, ο εκπρόσωπος της Μέρκελ διατείνεται δημοσίως δεν υπήρξε καμία απειλή -ακόμη και έμμεση- προς την Ελλάδα. Ακόμη κι έτσι πάντως η ευρωκρίση επέστρεψε εκεί από όπου ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια: στην Ελλάδα. Μένει να αποδειχθεί αν θα είναι ένα ακόμη αυξανόμενο κύμα που στη συνέχεια θα υποχωρήσει ή θα εξελιχθεί σε τσουνάμι που θα πνίξει πρώτη την Ελλάδα και στη συνέχεια την Ευρωζώνη.
Γράφει χαρακτηριστικά ο Joffe: «Με εξαίρεση αυτούς που έχουν υπεραγοράσει ελληνικά ομόλογα, όλοι οι υπόλοιποι μπορούν να κάτσουν αναπαυτικά και να απολαύσουν ένα κινηματογραφικό έργο με πρωταγωνιστές την Μέρκελ και τον πιθανό πρωθυπουργό Τσίπρα. Η Μέρκελ, όπως συνηθίζει, χρησιμοποιεί υπονοούμενα και διαρροές, ενώ ο Τσίπρας ανταπαντάει με άγρια βλέμματα και απειλές του στυλ ''θα σχίσω τα μνημόνια'', ''αν η μια πλευρά πατήσει το κόκκινο κουμπί, τότε όλοι θα χάσουν'' ή ''θα σταματήσουμε να εξυπηρετούμε το ελληνικό χρέος και θα ζητήσουμε τις πολεμικές αποζημιώσεις από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο''».
Αυτός είναι εν πολλοίς ο πυρήνας της κρίσης: όπως συμβαίνει και στα παιχνίδια πολέμου, το κόμμα που φαίνεται να είναι πιο τρελό, αυτό είναι τελικά που σκοράρει. Οι στρατηγοί το ονομάζουν «ορθολογικότητα του παραλογισμού». Όπως σημειώνεται στο άρθρο των NY Times: «Το παιχνίδι δεν είναι τρελό, καθώς οι Έλληνες έχουν σωθεί δύο φορές. Αυτές οι διασώσεις έχουν δημιουργήσει τις δικές τους προσδοκίες στην Ελλάδα. Ο νομισματικός πόλεμος είναι λίγο σαν τον πυρηνικό πόλεμο. Ο καθένας ξέρει πώς μπορεί να ξεκινήσει, αλλά ουδείς γνωρίζει πώς θα τελειώσει. Ένα Grexit θα μπορούσε να μας βοηθήσει να απαλλαγούμε από ένα δυσώδη γείτονα, αλλά θα μπορούσε να γκρεμίσει και το σπίτι που μένει το ευρώ».
Και η θεωρία των παιγνίων συνεχίζεται: «Στις πιο νηφάλιες στιγμές τους οι Έλληνες πολιτικοί θα μπορούσαν να παίξουν φιλικό παιχνίδι. Θα μπορούσαν να ανασύρουν όλα όσα έχουν επιτύχει. Η ανάπτυξη δεν είναι πλέον σε αρνητικό έδαφος, η ελληνική οικονομία δεν είναι πλέον χειρότερη της Γερμανίας, ενώ η ανεργία -αν και βρίσκεται σε ψηλά επίπεδα- μειώνεται ελαφρώς. Σε πιο νηφάλια στιγμές τους, οι Έλληνες πολιτικοί θα μπορούσαν να παίξουν ένα φιλικό παιχνίδι. Θα μπορούσαν να ανασύρουμε από αυτά που έχουν ήδη επιτευχθεί. Η ανάπτυξη, η οποία μόλις πριν από τρία χρόνια ήταν σε αρνητικό έδαφος, με την ελληνική οικονομία να συρρικνώνεται περίπου 7 τοις εκατό το χρόνο, δεν είναι πλέον πολύ χειρότερη από ό, τι στη Γερμανία. Ανεργία - ακόμα ένα επιβλητικό 25 τοις εκατό - μειώνεται, αν και ποτέ τόσο ελαφρά. Δυστυχώς, όμως, υπάρχει μια σκοτεινή πλευρά και έχει να κάνει με τα μέτρα λιτότητας που σε αντίθεση με ότι πιστεύει η Αθήνα δεν ήταν σκληρά. Το χρέος αυξήθηκε, το ακαθάριστο εξωτερικό χρέος επίσης και η Ελλάδα εξακολουθεί να ζει πέραν των δυνατοτήτων της».
Κάπως έτσι προέκυψε η κρίση Νο.3 για την Αθήνα. Ακόμη χειρότερα αν ο Τσίπρας επικρατήσει στις εκλογές έχει δεσμευτεί να εξαπολύσει ένα κύμα δημόσιων δαπανών για να ανταμείψει τους οπαδούς του. Ο Joffe αναφέρει: «Περιέργως αυτό το τέχνασμα δεν είναι παράλογη μικροπολιτική. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει στην εξουσία, θα προσπαθήσει να φανεί καλή με την Μέρκελ. Αλλά οποιαδήποτε κυβέρνηση -αριστερή ή κεντρώα- γνωρίζει πως η Ελλάδα έχει πίσω της μια ολόκληρη ιστορία διασώσεων, κάτι που θα αμβλύνει τα πάθη των ένθερμων μεταρρυθμιστών. Από την άλλη η Γερμανία δεν έχει με το μέρος της την Ευρώπη με τη Γαλλία και την Ιταλία να φωνάζουν για το τέλος της πειθαρχίας. Είναι φανερό πως η μεσογειακή διάθεση εργάζεται για την Αθήνα. Η Ελλάδα επειδή ακριβώς διαθέτει μικρή οικονομία, μπορεί να σωθεί και πάλι. Είναι πολύ μικρή για να αποτύχει. Σε αντίθεση με τη Γαλλία και την Ιταλία που έχουν μακρά ιστορία ελλειμμάτων στις δαπάνες τους».
Για να καταλήξει το άρθρο: «Ξεχάστε το Grexit. Αυτό που πρέπει να μας απασχολεί είναι οι ιστορικές τάσεις της Ευρώπης, καθώς το οικονομικό θαύμα του '70 έχει χαθεί, υπάρχει υποχώρηση της παραγωγικότητας, ενώ αυτές οι ασθένειες είναι βαθιά ριζωμένες σε οικονομίες που υστερούν σε επενδύσεις, καινοτομία και ανταγωνιστικότητα. Τα προβλήματα της Ελλάδας είναι μηδαμινά, τη στιγμή που ολόκληρη η Ευρώπη αρχίζει να μοιάζει με την Ελλάδα. Η Ευρώπη είναι μια θαυμάσια ήπειρος που έχει εφεύρει τα πάντα – από την Αναγέννηση έως το MP3 Player και η ΕΕ είναι πιο πλούσια από την Ελλάδα. Ακόμη κι έτσι, όμως, όλα κατατείνουν στο εξής: ή θα γίνουν μεταρρυθμίσεις ή θα επέλθει η παρακμή.