Ο Βέλγος εκκεντρικός κιθαρίστας μιλάει στο μουσικό blog 6 το πρωί και η iefimerida "αναμεταδίδει".O Ignatz, επιστρέφει στην Αθήνα δυο χρόνια -και τρεις κυκλοφορίες- μετά την επιτυχημένη του εμφάνιση τον Μάρτιο του 2009. Στην εμφάνισή του στη Knot Gallery την Παρασκευή 8 Απριλίου στο πλαίσιο του διήμερου αφιερώματος στη δισκογραφική εταιρεία Kraak θα εστιάσει στον τελευταίο του δίσκο, I Hate This City και όχι μόνο.Χρησιμοποιεί μόνο μια κιθάρα, μια σειρά εφέ και τη φωνή του και τραγουδάει τα μπλουζ με τρόπο που φέρνει έντονα στο νου τον Skip James και τον Robert Johnson, ταυτόχρονα όμως τα αποδωμεί με ένα δικό του τρόπο συνδυάζοντας τα με τη γιαπωνέζικη ψυχεδέλεια και το Krautrock. O ήχος των Aππαλαχίων και του Δέλτα του Μισσισσιππή βρίσκει εντελώς αναπάντεχα πρόσφορο έδαφος στη Γηραιά Ήπειρο μέσα από τη ρέτρο-φουτουριστική blues-folk ενός λευκού Ευρωπαίου. Μπορώ να ρωτήσω ποιος είσαι;
Με λένε Bram Devens. Μένω στις Βρυξέλλες στο Βέλγιο και κάνω μουσική σαν Ignatz από το 2004.Ποια ήταν η πρώτη μουσική που σε τράβηξε κοντά της;
Σαν παιδί δεν άκουγα μουσική καθόλου. Προτιμούσα να διαβάζω βιβλία, να γράφω και να ζωγραφίζω. Μια μέρα κέρδισα σε ένα διαγωνισμό σχεδίου και το βραβείο ήταν ένα φλάουτο. Αυτό ήταν το πρώτο μου μουσικό όργανο. Έπαιζα για ώρες. Αργότερα αγόρασα ένα φορητό κασετόφωνο και άρχισα να ηχογραφώ κομμάτια. Ήμουν 11 χρονών. Πότε, πως και γιατί διάλεξες την κιθάρα σαν το βασικό σου όργανο;
Όταν ήμουν 13, είδα τους Sonic Youth. Ο Thurston Moore έπαιζε κιθάρα με τα drumsticks, κάνοντας πολύ θόρυβο και αυτό μου έκανε εντύπωση. Έμοιαζε να είναι εύκολο. Η μητέρα μου συνήθιζε να παίζει κιθάρα και είχαμε μια ισπανική κλασσική κιθάρα στο σπίτι. Δεν ήξερα πώς να την κουρδίσω αλλά ένα παιδί που έμενε δίπλα μας ήξερε κιθάρα, την κούρδιζε για μένα και μου έμαθε τις πρώτες χορδές. Η κιθάρα ήθελε κούρδισμα συνέχεια έτσι πήγαινα σπίτι του κάθε μέρα για να την κουρδίζει. Κάποια στιγμή κουράστηκε και με έστειλε στο διάολο. Εκείνο το καλοκαίρι μάζευα κεράσια για ένα μήνα σε μια φάρμα και με τα χρήματα που έβγαλα, αγόρασα την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα και έναν ενισχυτή. Οι γονείς μου δεν χάρηκαν ιδιαίτερα.Πόσο χώρο πιάνει η μουσική στο σπίτι που ζεις;
Όλα όσα αφορούν τη μουσική μπορεί να χωρέσουν σε μια ντουλάπα. Δύο κιθάρες, μερικά πετάλια, 2 κουτιά με καλώδια και μια μικρή συλλογή δίσκων.Το σχέδιο με το χάρτη που είναι το εξώφυλλο στον τελευταίο σου δίσκο σε τι πράγμα αναφέρεται;
Το σχέδιο με το χάρτη έχει γίνει από τον Olivier Schrauwen (http://ollieschrauwen.blogspot.com ). Κάνει κόμικς. Σχεδίασε αυτό το χάρτη όταν δούλευε στο πρώτο του βιβλίο, το “my boy”. Δεν το χρησιμοποίησε ποτέ για το βιβλίο και θυμήθηκα κάποια σχέδια του από τότε και τον ρώτησα αν μπορούσα να χρησιμοποιήσω κάποιο για εξώφυλλο. Δείχνει το Βέλγιο με έναν τρόπο που κάποιος σαν το βασιλιά Λεοπόλδο το Δεύτερο θα το φανταζόταν. Πολύ μεγάλο.Γίνεσαι καθόλου ευαίσθητος στους τυχαίους θορύβους καθώς μεγαλώνεις;
Όχι απαραίτητα αλλά η απώλεια ακοής μπορεί να παίζει κάποιο ρόλο. Μου αρέσει πιο πολύ το διάστημα στον ήχο όσο μεγαλώνω αντί για ένα τοίχο ήχου.Ο Ignatz το ποντίκι, ο διάσημος χαρακτήρα των κόμικς που ρίχνει τούβλα σαν σημάδι αγάπης κρύβεται πίσω από το όνομα σου. Ερμηνεύοντας τη βίαιη συμπεριφορά σαν σημάδι στοργής είναι λίγο παιδικό αλλά και κάπως υπερβατικό. Δεν νομίζεις; Δεν είναι σημαντικό να υπάρχει μια μυθολογική διάσταση στη ζωή;
Αντίθετα, νομίζω ότι δε χρειάζεται να υπάρχει μια μυθολογική διάσταση. Όλοι αναζητάμε ιστορίες μεγαλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες από τη πραγματικότητα αλλά επειδή εξαρτιόμαστε από αυτή, είναι καλύτερα να αποδεχτούμε τις γήινες πτυχές μια βαρετής καθημερινής ζωής. Μου αρέσει να παρουσιάζω τη μουσική μου όσο πιο απλά μπορώ με όσο το δυνατό λιγότερα μυστικιστικά στοιχεία. Σε μια ζωντανή μου εμφάνιση θέλω οι άνθρωποι να βλέπουν τους μηχανισμούς που υπάρχουν πίσω από τη μουσική.Πάνω σε ποια αντικείμενα θέλεις να χτίζεις την αφηγηματικότητα της μουσικής σου. Για τι πράγμα προτιμάς να τραγουδάς;
Δεν χρησιμοποιώ αληθινούς στίχους και δεν έχω γράψει ποτέ κανένα. Αν και στο κεφάλι μου κάθε τραγούδι αναφέρεται σε κάποιο αντικείμενο ή ιστορία, είναι πάντα κάτι απροσδιόριστο και όταν παίζω, επηρεάζομαι κάθε φορά από τι στιγμή. Έτσι τις περισσότερες φορές τραγουδάω για πράγματα που μου συνέβησαν μισή ώρα πριν ξεκινήσω το τραγούδι και συνήθως είναι για όταν πίνω καφέ, βγαίνω έξω, για όταν βρέχει και βλέπω τη βροχή ή για όταν ακούω κάποιον άνθρωπο να λέει βλακείες για κάποιον άλλον. Έχεις διαβάσει τίποτα από τον Jim Tompson;
Όχι αλλά πρέπει να τoν τσεκάρω.Μπορείς να περιγράψεις διαφορετικούς τρόπους που σου αρέσει να χάνεσαι στη μουσική όπως τραγουδάει ο Eminem; Μπορεί ο τρόπος που φτιάχνεις μουσική να σημαίνει για σένα ένα είδος εσωτερικής κάθαρσης, εννοώντας ψυχολογικά ή είναι περισσότερο σαν ένα αργό σύρσιμο που κάνει όλο κύκλους;
Υπάρχουν στιγμές που όταν παίζω μουσική είναι ένα είδος καθαρτικής εμπειρίας αλλά μερικές φορές δεν είναι. Μοιάζει πιο πολύ σαν μια αργή διαδικασία, όταν δουλεύεις πάνω σε κάτι για μερικές μέρες , κάποιες φορές και για περισσότερες. Το επαναλαμβάνεις συνέχεια, προσπαθώντας να βρεις νέους τρόπους να κάνεις το ίδιο πράγμα αλλά να νοιώθεις ακόμη συνδεδεμένος με την αρχική ιδέα και το συναίσθημα. Κάπως έτσι.Πως φαντάζεσαι πως θα είναι το σετ σου στην Αθήνα, ο χώρος, οι ανθρώπους στη Knot Gallery την Παρασκευή;
Έχω παίξει στην Αθήνα πριν δυο χρόνια και λόγω έλλειψης φαντασίας ελπίζω πως θα είναι όπως την προηγούμενη φορά. Επειδή πέρασα υπέροχα τότε.