Εχει περάσει ακριβώς ένας χρόνος από την υπόθεση με το βιασμό και το θάνατο της φοιτήτριας στο Νέο Δελχί που άνοιξε το μεγάλο κεφάλαιο των σεξουαλικών επιθέσεων στην Ινδία. Παρά τις διαμαρτυρίες και τις συνεχείς διαδηλώσεις, η κατάσταση στη χώρα παραμένει επικίνδυνη, ωστόσο κάτι φαίνεται να αλλάζει...
Σε ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ, το CNN μπαίνει στα άδυτα αυτής της αυστηρά φαλλοκρατικής κοινωνίας και παρουσιάζει τη ζωή στην Ινδία μέσα από τα γυναικεία μάτια, μιλώντας με τη Σουμνίνα Ουντάς, μία ρεπόρτερ που ζει εκεί.
«Οταν λέω στους ανθρώπους έξω από την Ινδία ότι ζω στο Νέο Δελχί, ακολουθεί σχεδόν πάντα η αναπόφευκτη ερώτηση: «Αισθάνεστε ασφαλείς εκεί;» ή, ακόμη χειρότερα «Τι συμβαίνει με τους βιασμούς στην Ινδία;»
Στις 16 Δεκεμβρίου 2012 ο ομαδικός βιασμός και ο θάνατος μίας φοιτήτριας σε λεωφορείο στο Νέο Δελχί, στιγμάτισε τη ζωή στην Ινδία κατά το περασμένο έτος. Οι φρικιαστικές λεπτομέρειες είναι τόσο βαθιά ριζωμένες στις μνήμες των ανθρώπων που το Νέο Δελχί θεωρείται πλέον από πολλούς σε όλο τον κόσμο ως «πρωτεύουσα βιασμών» εξηγεί η Ουντάς.
Ωστόσο , για όποιον γνωρίζει την Ινδία και ζει εδώ , αυτές οι γενικεύσεις είναι απλοϊκές και αδικαιολόγητες. Ο ορισμός του τι συνιστά βιασμό ποικίλλει από χώρα σε χώρα , έτσι δεν υπάρχει διεθνώς αποδεκτή μέθοδος σύγκρισης των στατιστικών βιασμού της Ινδίας με εκείνους των άλλων εθνών .
Αλλά σε μια χώρα 1,2 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, όπου οι τοπικές περιπτώσεις σεξουαλικής επίθεσης που δεν θα άξιζαν μια αναφορά στις ΗΠΑ ή την Ευρώπη τώρα γίνονταιπρωτοσέλιδα, εξηγούν την έννοια της «επιδημίας βιασμών» που «πλήττει» την Ινδία.
Η Ουντάς επισημαίνει ότι, ακόμη και οι Ινδοίακτιβιστές για τα δικαιώματα των γυναικών θα συμφωνήσουν ότι ο βιασμός δεν είναι μέρος της κουλτούρας της χώρας. Σίγουρα δεν είναι ένα νέο φαινόμενο, αλλά εξίσου σίγουρα δεν εμφανίζεται μόνο στην Ινδία.
Ομως, αυτό που είναι καινούργιο στη χώρα και πολύ σημαντικό , είναι η αυξημένη συνειδητοποίηση των γυναικών για τη σεξουαλική βία. Οι γυναίκες αισθάνονται τώρα πιο δυνατές ώστε να αγνοήσουν το στίγμα και να αναφέρουν όχι μόνο τις περιπτώσεις βιασμού , αλλά ακόμη και την παρενόχληση την καταδίωξη και την ηδονοβλεψία.
Αυτή ήταν η αλλαγή που έκανε τον βιασμό ένα σημείο καμπής για την Ινδία και ίσως μόνιμη κληρονομιά του θύματος. Ενώ η Ινδική νομοθεσία απαγορεύει την ονομασία των θυμάτων σεξουαλικής επίθεσης, για την οικογένεια και τα εκατομμύρια των Ινδών, η κοπέλα έμεινε στη μνήμη τους από το όνομα που της έδωσαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης «Ατρόμητη Νιρμπάγια»
Οπως εξομολογείται η Ουντάς, στις 17 Δεκεμβρίου 2012, μία μέρα μετά την επίθεση , έλαβε ένα μήνυμα από τους μαθητές στο διάσημο Πανεπιστήμιο Jawaharlal Nehru στο Νέο Δελχί για την κάλυψη της διαμαρτυρίας που θα γινόταν στο σημείο όπου η 23χρονη φοιτήτρια ιατρικής επιβιβάστηκε στο μοιραίο λεωφορείο.
Παρόλο που η Ουντάς δεν περίμενε μεγάλη κινητοποίηση, αφού τα κρατικά στατιστικά δείχνουν ότι κάθε 20 λεπτά βιάζεται μία γυναίκα στην Ινδία, το γεγονός την διέψευσε. Οπως αναφέρει «όταν έφτασα στη διασταύρωση στην αριστοκρατική συνοικία του Νότιου Δελχί,είδα εκατοντάδες φοιτητών και πολιτών να κρατούν πλακάτ , φωνάζοντας συνθήματα.» Μάλιστα όπως της είπε μία φοιτήτρια «Είμαστε εδώ και φωνάζουμε γιατί το θύμα θα μπορούσε να ήμουν εγώ κι εσύ και οποιαδήποτε άλλη»
Ωστόσο η κατάσταση έχει και μία σκοτεινή πλευρά, με περιστατικά που κρύβουν καλά οι πόρτες των σπιτιών. Η Ουντάς παρουσίασε στο CNN περιστατικά που μένουν θαμμένα και δε βλέπουν ποτέ το φως της δημοσιότητας.
Η 25χρονη Sumanjeet , αναγκάστηκε από τον σύζυγό της να εγκαταλείψει τα τέσσερα από τα μωρά τους, επειδή ήταν κορίτσια γιατί δεν είχαν χρήματα για την προίκα τους. Οι κόρες ιδιαίτερα στην αγροτική Ινδία , συχνά αντιμετωπίζονται ως επιβάρυνση.
Μία 16χρονη μαθήτρια από μια χαμηλότερη κοινωνική κάστα ( γνωστή ως dalit ) μετά τον ομαδικό βιασμό της από οκτώ άνδρες ανώτερης κάστας στην πολιτεία της Ευρυτανίας προσπάθησε να αποσιωπήσει το γεγονός. Οταν ο πατέρας της ανακάλυψε ότι επρόκειτο για την κόρη του αυτοκτόνησε, ενώ οι συγγενείς και οι γείτονες συμβούλευσαν την οικογένεια να μην καταγγείλει την υπόθεση στην αστυνομία , διότι κανείς δεν θα ήθελε να παντρευτεί ένα «χαλασμένο» κορίτσι.
Η Ουντάς συνάντησε επίσης, μια μητέρα που αγωνίζεται ακούραστα για δικαιοσύνη εδώ και έξι χρόνια. Η κόρη της έπεσε θύμα ομαδικού βιασμού από πλουσιότερα αγόρια της γειτονιάς όταν ήταν μόλις έφηβη. Αυτή η αξιόλογη γυναίκα προσέλαβε πάνω από μια ντουζίνα δικηγόρους ωστόσο στο τέλος όλοι ανακοίνωναν ότι δεν θα μπορούσαν να την εκπροσωπήσουν πλέον. Η ίδια υποπτεύεται ότι τους εξαγοράζουν συστηματικά οι πλουσιότεροι βιαστές.
Μετά από τεράστια πίεση της κοινής γνώμης , η κυβέρνηση διέταξε η υπόθεση ομαδικού βιασμού να εκδικαστεί με συνοπτικές διαδικασίες. Αλλά τι γίνεται με τις δεκάδες χιλιάδες άλλες περιπτώσεις βιασμού που θάβονται στο εμφανώς αργοκίνητο δικαστικό σύστημα της Ινδίας ;
Οπως αναφέρει η Ουντάς, όλες αυτές οι γυναίκες, δεν έχει σημασία από ποια γωνία της Ινδίας προέρχονται, έχουν ακούσει για το βιασμό στο Δελχί και τη δικαίωση του θύματος και νιώθουν νέες ελπίδες.
Ενα χρόνο μετά, κάτι έχει αλλάξει στην Ινδία. Μια μαζική αφύπνιση. Στα πρωτοσέλιδα αυτό το μήνα, ο αρχισυντάκτης ενός από τα πιο σεβαστά περιοδικά έρευνας της Ινδίας παραιτήθηκε ντροπιασμένος αφού φέρεται να επιτέθηκε σεξουαλικά σε μια νεαρή γυναίκα συνάδελφο. Παραδέχτηκε μια «λάθος κρίση» , αλλά επέμεινε ότι δεν ήταν επίθεση.
Οι γονείς της άτυχης Νιρμπάγια βρίσκουν παρηγοριά σε αυτό. Είπαν στην Ουντάς, ότι έχουν χάσει τα πάντα, η ζωή τους δεν θα είναι ποτέ ίδια, αλλά είναι περήφανοι για την αλλαγή που η κόρη τους κατάφερε να επιφέρει .
«Ας μην ξεχνάμε , ότι ήταν λόγω της θυσίας της που όλες αυτές οι αλλαγές έχουν πραγματοποιηθεί και πιστεύω ότι θα υπάρξουν περισσότερες θετικές αλλαγές στο μέλλον» δηλώνει συγκινημένος ο πατέρας της στο CNN υπογραμμίζοντας τις κοινωνικές αλλαγές που αναδύονται μέσα από μια προσωπική καταστροφή .