Φαντάζομαι ότι όλοι στεναχωρήθηκαν χθες μαθαίνοντας την είδηση του θανάτου της Amy, αλλά για κανέναν δεν ήταν έκπληξη, ειδικά μετά τις πρόσφατες ακυρώσεις σε Αθήνα και Κωνσταντινούπολη λόγω κατάρρευσης. Ήταν σαν την κατάληξη μιας ανίατης ασθένειας –το ζήτημα δεν ήταν το αν θα ερχόταν το τέλος, το ζήτημα ήταν το πότε, όσο κι αν όλοι το απεύχονταν. Κρίμα, γιατί ένα κορίτσι 27 χρονών που είχε όλο τον κόσμο μπροστά της, ταλαντούχο, με τρομερή επιτυχία και ακόμα πιο τρομερό δυναμικό κάηκε τόσο νωρίς. Πριν προλάβει καλά-καλά να ανθίσει.
Ήταν ταλαντούχο πλάσμα η Amy. Ίσως το πιο ταλαντούχο που εμφανίστηκε στην Αγγλία τα τελευταία χρόνια και την δικαιούταν την τεράστια επιτυχία. Δυστυχώς, δεν κατάφερε ποτέ να τη διαχειριστεί σωστά, όσο κι αν προσπάθησε. Και τα media έκαναν ό,τι μπορούσαν για να κάνουν την κατάσταση ακόμα χειρότερη, ανυπόφορη για μια 20χρονη που ήταν αυτοκαταστροφική και άτυχη στην προσωπική της ζωή.
Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι όσες τραγουδίστριες κι αν πλησίασαν την επιτυχία της [και την ξεπέρασαν στην Αγγλία], αντικειμενικά δεν μπορούν να συγκριθούν μαζί της -γιατί θυμήσου τώρα να ονομάσεις τρία τραγούδια-επιτυχίες της Adele ή τρία τραγούδια της Lilly Allen, ακόμα και της Lady Gaga, είναι σχεδόν αδύνατο αν δεν είσαι τρελός φαν τους, ενώ σίγουρα μπορείς να θυμηθείς τρία της Amy. Επίσης, καμιά τους δεν έχει πει τέτοια τραγούδια. Ούτε έχει τέτοια φωνή. Το «Rehab» και ο στίχος «they tried make me to go to rehab. I said ‘no, no, no’» δεν έγινε απλά ένας από τους σόουλ ύμνους των τελευταίων χρόνων, αλλά και το moto της που το τήρησε πιστά μέχρι το τέλος.
Το κοριτσάκι από το Southgate του Λονδίνου που μεγάλωσε με τζαζ και ντυνόταν από μικρή με ρούχα ντίβας για να διασκεδάσει την οικογένειά της και τους γείτονες, έγραφε τραγούδια από 14 χρονών και στα 19 ήταν ήδη έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο. Και τον κατέκτησε. Σε μια εποχή που οι μόνες φίρμες των charts ήταν οι νικητές των ριαλιτοπαιχνιδιών, ήρθε ουρανοκατέβατη και προκάλεσε σαματά στις εταιρίες που σκοτώθηκαν να την υπογράψουν.
Από το «Frank» του 2003 φάνηκε ότι ήταν ξεχωριστή, αυτό που ακολούθησε όμως με το «Back to Black» τρία χρόνια αργότερα δεν είχε προηγούμενο για αγγλίδα τραγουδίστρια: της χάρισε πέντε Grammy την ίδια βραδιά [κάτι που δεν είχε καταφέρει καμία άλλη], Brit Award και ένα σωρό άλλες διακρίσεις που έχουν πια νόημα μόνο για τη μουσική βιομηχανία. Σημασία έχει ότι δέκα εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο αγόρασαν το άλμπουμ της και αγάπησαν τα κομμάτια της.
Η Amy έγινε σταρ και η προσωπική της ζωή καθημερινό πρωτοσέλιδο. Σκάνδαλα, ναρκωτικά, ξυλοδαρμοί, συλλήψεις και δίκες, γάμος και διαζύγιο, καταρρεύσεις απ’ το ποτό και τα ναρκωτικά, τατουάζ, ακυρώσεις συναυλιών και εμφανίσεις που δεν μπορεί ν’ αρθρώσει λέξη κυκλοφορούν σε έντυπα, σε βίντεο, γίνονται τροφή για τους κουτσομπόληδες της υφηλίου και της προκαλούν φοβία και αποστροφή για παπαράτσι και media.
Το μικροσκοπικό κοριτσάκι με το μαλλί-σφηκοφωλιά, τη μαύρη γραμμή στο μάτι και το κατά δικό της στυλ εμπνέει ένα σωρό συνομήλικές της στάρλετ που την ακολουθούν κατά γράμμα. Και γίνεται αφίσα σε εκατομμύρια δωμάτια σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο τρόπος που ντύνεται, που βάφεται, τα ρούχα που φοράει είναι ενδεικτικά της ψυχολογικής της κατάστασης μέσα στην οκτάχρονη καριέρα της: «Όσο πιο ανασφαλής αισθάνομαι, τόσο πιο πολύ πίνω», δήλωσε κάποτε «και όσο πιο ανασφαλής αισθάνομαι, τόσο πιο πολύ μεγαλώνει η σφηκοφωλιά».
Δεν πρόλαβε να δει την κυκλοφορία του τρίτου άλμπουμ της –το οποίο ηχογραφήθηκε σε ένα νησί της Καραϊβικής για να είναι όσο πιο ασφαλής γίνεται μακριά από τους dealer της- δεν πρόλαβε καν να ζήσει τη ζωή που δικαιούταν. Ίσως ούτε τη ζωή που ήθελε.
Το 2008 η μητέρα της δήλωνε κάπου: «Ξέρω εδώ και καιρό ότι η κόρη μου έχει προβλήματα. Τη βλέπουμε να σκοτώνει σιγά-σιγά τον εαυτό της. Είναι σαν να βλέπεις ένα αυτοκίνητο να τρακάρει –αυτό το χαρισματικό πλάσμα να πετάει το ταλέντο της. Κάνω πέτρα την καρδιά μου και τη ρωτάω σε ποιο μέρος θέλει να ταφεί, σε ποιο κοιμητήριο».
Όλοι το ήξεραν, χθες απλά επιβεβαιώθηκαν. Και η Αγγλία έχασε το πιο μεγάλο της αστέρι.