Τις μεγάλες κωμικές στιγμές της σου τις έχει ήδη αποκαλύψει το trailer, όμως ετούτη η μαύρη κωμωδία εργασιακής εκτόνωσης, έχει τρεις τραγανιστές ερμηνείες και αρκετό μπριο και νάζι, για να σε κάνει να περιμένεις το στήσιμο και την εκτόνωσή τους. Στις αίθουσες την Πέμπτη 21 Ιούλη.
Τρεις φίλοι πηγμένοι απ’ την απόγνωση της ψυχολογικής βίας, της σεξουαλικής παρενόχλησης και της ωμής ηλιθιότητας κι ανικανότητας των αφεντικών τους, ζυγίζουν τις επιλογές τους και καταλήγουν ότι, στην εποχή της οικονομικής ύφεσης που τα πρώην golden boys της Lehman Brothers κάνουν πίπες στους τουαλέτες για πενηντάρικα (κυριολεκτικά), τους είναι πιο βιώσιμο να σκοτώσουν τ’ αφεντικά τους, παρά ν’ αφήσουν τη δουλειά τους. Αλλά πρέπει πρώτα να καταστρώσουν σχέδιο.
Κάτι σαν το The Hangover (2010) στο περιβάλλον του Nine to Five (1980) με στήσιμο από Strangers on a Train (1951) και λίγο άρωμα από Πέτα τη Μαμά απ’ το Τρένο (1987), το Horrible Bosses σου ξεδιπλώνει πρώτα με απολαυστική σαδιστική αυτοϊκανοποίηση την δολοφονικά σατανική φύση του κάθε αφεντικού, κι ύστερα ρίχνει απότομα τους πρωταγωνιστές του σε πλοκή στησίματος νουάρ δολιοφθορών, αντλώντας την κωμωδία του κυρίως απ’ την απόσταση που χωρίζει έναν υπάκουο υπάλληλο γραφείου, έναν ερωτίλο λογιστή κι ένα βλαμμένο βοηθό οδοντογιατρού, από το σκοτεινό υπογάστριο της χώρας τους, στο οποίο θέλουν να ομοιάσουν για να κάνουν τη δουλειά σωστά.
Με αέρα κλασικού buddy movie σε περιβάλλον απίθανων καταστάσεων με φιλοδοξίες high-concept sit-com, το Horrible Bosses του συνήθως ντοκιμαντερίστα Seth Gordon (Freakonomics (2010)), παρά τα προβλήματά του στο ρυθμό και την ισορροπία που γκρεμίζεται εντελώς στην βιαστική κι ατσούμπαλη τρίτη πράξη, καταφέρνει να βρει αρκετό σκέρστο και μπρίο για να σου διατηρήσει το χαμόγελο όσο περιμένεις το στήσιμο των κωμικών στιγμών που σού έχει ήδη αποκαλύψει το trailer.
Το μεγαλύτερο ατού του όμως, είναι οι εθιστικές ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών του, η φυσική τους χημεία και οι εύστοχες προσεγγίσεις των κωμικών δυνατοτήτων των διαφορετικών χαρακτήρων τους. Οι αλά Zac Galifianakis εξάρσεις του Charlie Day βγαίνουν όσο συγκρατημένες χρειάζεται για να μη μπατάρει το σύνολο, ο Jason Sudeikis σερβίρει ευπρόσδεκτα μεζεδάκια σάτιρας της ομοφοβικής, ναρκισιστικής και ξενοφοβικής ταυτότητας της upper-class Αμερικής, κι ο Jason Bateman παίζοντας στο ρελαντί, κρατάει τα μπόσικα της αποκλιμάκωσης.
Τα τρία αφεντικά προσθέτουν αξία χαχανητών με τον Kevin Spacey να τσαλαβουτάει στα σαδιστικά νερά του Swimming with Sharks (1994) κι η Jennifer Anniston ανεβάζει τη λίμπιντο στο ρόλο της νυμφομανούς γιατρίνας με τη μισάνοιχτη ρόμπα, ενώ ο Colin Farrel μένει εν τέλει απογοητευτικά ανεκμετάλλευτος στον πιο αβανταδόρικο και παλαβό απ’ τους τρεις ρόλους, σε μια κωμωδία καταστάσεων που δεν πιάνει τα ύψη που θα μπορούσε, αλλά προσφέρει αρκετά χαχανητά για να σε βγάλει απ’ την αίθουσα χορτάτο.