Η πιο επιτυχημένη στο αμερικάνικο box office, ενήλικη (R-rated) γυναικεία κωμωδία όλων των εποχών, παίρνει τα ηνία του είδους στην μετά Sex and the City εποχή και αποδεικνύει ότι και οι γυναίκες μπορούν να έχουν πλάκα.
Το καλό πράγμα με τον κινηματογράφο, είναι πως μπορεί να είναι τέχνη, τεχνική, σκέτη διασκέδαση, και τα τρία μαζί, ή τίποτα από τα παραπάνω. Το κακό πράγμα με την πλειοψηφία των εγχώριων κυρίως, κριτικών κινηματογράφου, είναι πως επειδή μεγάλωσαν με το κόμπλεξ της στάνης, προκειμένου να αποδείξουν πως είναι γαλλοτραφείς, δεν έχουν καταφέρει ακόμα και τώρα, να ξεπεράσουν την κόμπλα του τεχνοκριτικού, να μπορέσουν να απολαύσουν μια ταινία καλοκαιρινού entertainment, γι’ αυτό που είναι και να γράψουν γι αυτήν, όπως θα έγραφαν για μια διασκεδαστική βόλτα στο allou fun park.
Γιατί στην περίπτωση των Φιλενάδων το ζητούμενο της ψυχαγωγίας, εκπληρώνεται και με το παραπάνω, ειδικά όσον αφορά το ταλαιπωρημένο και ‘κακόφημο’ είδος της γυναικείας κομεντί, παρά τις επί μέρους αντιρρήσεις που μπορεί να έχεις όσον αφορά την χοντράδα ή την κατινίλα σκηνών και καταστάσεων.
Κατεστραμμένη, οικονομικά και γενικότερα, 30φεύγα φιλενάδα, επιλέγεται ως παράνυφος της καλύτερής της, upper class φίλης, για να συνειδητοποιήσει ότι αφ’ ενός πρέπει να επιβιώσει και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων σε μια σειρά από κλασσικά αμερικάνικα κουλά προγαμιαία ιεροτελεστικά, κι αφ’ ετέρου να συναγωνιστεί τις άλλες, πετυχημένες παράνυφους του πανηγυριού, που με την παρουσία τους και μόνο της τρίβουν στη μούρη την προσωπική της και επαγγελματική της αποτυχία.
Το θέμα είναι, πως οι δημιουργοί της ταινίας καταφέρνουν επιτέλους (και καιρός ήταν γιατί μπήκαμε σε νέα δεκαετία) να ξεπεράσουν τον εμμηνοπαυσικό αστικό δήθεν προχώ μπούσουλα του Sex and the City, και πατώντας πάνω στην βουλγκαριτέ της αντροπαρέας ενός Hangover, να δημιουργήσουν ένα χορταστικό γυναικείο ξεμπούρλεμα, που ευτυχώς δεν είναι καθόλου βασανιστικό για τον άντρα συνοδό, γι’ αυτό και η ταινία από το πουθενά και χωρίς καμία σταρούμπα στα credits της, αναδείχθηκε στην πιο επιτυχημένη εμπορικά (και κριτικά) «ακατάλληλη» γυναικεία κομεντί.
Προσοχή, για αμερικάνικη κωμωδία μιλάμε, κι αυτό ως γνωστόν όσο και να θέλεις και να μπορείς σαν δημιουργός, σημαίνει ότι μια τρικλοποδιά στον εαυτό σου θα τη βάλεις για να χαροποιήσεις όλο το κοινό σου. Και η τρικλοποδιά στις Φιλενάδες προκύπτει τόσο από την ενίοτε άτσαλη παλινδρόμηση ανάμεσα στο χιούμορ της καλογραμμένης ατάκας και τη σκατολογική χοντράδα, όσο κι από το κούνια-μπέλα μεταξύ της αφτιασίδωτης, ψυχογραφικής και κοινωνιολογικής παρατήρησης και την αναίρεση της με το ποθητό ζαχάρωμα του ονειρικού «και ζήσαν αυτοί καλύτερα».
Όμως τηρουμένων των αναλογιών επαναλαμβάνω, και των συνθηκών της σύγχρονης αμερικάνικης κωμωδίας, είναι ευκρινές και με το παραπάνω, ότι πίσω από τη δουλειά εδώ, εκτός από τον μάστορα του είδους Judd Apatow, κρύβονται μερικά από τα πιο έξυπνα και ταλαντούχα ονόματα της τηλεόρασης, και μολονότι η σύνθεση, χάνει κάποιους ρυθμολογικούς πόντους και μετρήματα, ξεπληρώνει σαν διασκέδαση και σαν πρόταση.
*πέτα το μπουκέτο σου στον υπογράφοντα στο terra_gelida@hotmail.com