Ο Jim Carrey απευθύνεται στο μοναδικό κοινό που μπορεί τελικά να τον εκτιμήσει πραγματικά προκειμένου να σώσει την καριέρα του, κοινώς στα νήπια, ακόμα και αν χρειάζεται να είναι δευτεραγωνιστής δίνοντας τον πρώτο λόγο σε τρισχαριτωμένα ψηφιακά πιγκουινάκια.
Φαντάζομαι ότι δεν είναι και πολύ καλό πράγμα για τον εγωισμό σου και ακόμα περισσότερο για την καριέρα σου, όταν κάποιος προσλαμβάνει το υπερδιάσημο για τις γκριμάτσες του και αντιπαθητικό για την πλειοψηφία των ενήλικων θεατών (που δεν κατοικούν σε άσυλο) πρόσωπο σου, ως δευτεραγωνιστή σε μια ταινία που τον κύριο ρόλο παίζουν τρισχαριτωμένοι πιγκουίνοι, μόνο και μόνο επειδή η φάτσα σου, είναι ακραία διασκεδαστική για τους ανήλικους προσχολικής εκκλησίας που ψοφάνε για κλόουν.
Από και πέρα, τι ακριβώς να γράψεις για μια ταινία, που απευθύνεται ολοκάθαρα στο παιδικό κι ούτε καν στο παιδήλικο κοινό; Ότι τα πιτσιρίκια σου (τα όχι και τόσο απαιτητικά) θα το ευχαριστηθούνε; Δεδομένο. Η μίξη computer animation και κανονικών (φαντάζομαι) πινγκουίνων είναι απόλαυση και από μόνη τους η παρουσία έξι αυτοκρατορικών tuxedo του είδους σε ένα αυστηρό, μπίζνες ντιζάιν διαμέρισμα του Μανχάταν αρκεί για την εύκολη αντίθεση και το ποθητό γέλιο.
Βασισμένη σαν ιδέα και μόνο σε ένα βραβευμένο παιδικό βιβλίο της δεκαετίας του 30, η ταινία, παρακολουθεί τη μετάλλαξη, του αυστηρού, αποξενωμένου από τα παιδιά του, χωρισμένου και παθιασμένου μόνο με τη δουλειά του κυρίου Πόπερ, όταν ξαφνικά στο σπίτι του φτάνει ένα πακέτο από την Ανταρκτική με έξι αυτοκρατορικούς πιγκουίνους που θα του αναστατώσουν τη ζωή και φυσικά (όπως κάθε ταινία του είδους οφείλει) θα του μάθουν την αξία της ζωής και θα τον κάνουν καλό άνθρωπο.
Πέραν τούτου ουδέν, ούτε καν υπόθεση, εφ’ όσον όλη η ταινία μοιάζει να έχει δομηθεί πάνω σε μια αλληλουχία από παράδοξες κωμικές καταστάσεις που μπορεί να προκαλέσει η παρουσία έξι πινγκουίνων στο Μανχάταν αρκετές εκ των οποίων, ντρέπομαι που θα το παραδεχτώ, είναι διασκεδαστικές και με έκαναν σοβαρά να σκεφτώ το ενδεχόμενο του να αντικαταστήσω τον γατούση Ιούλιο και τον γατούση Γκαριμπάλντι μου, με πινγκουινάκια, σκέψη που όμως ξεχάστηκε αμέσως μετά το τέλος της ταινίας όπως και η ίδια η ταινία.
*στείλε τα παγάκια σου στον υπογράφοντα στο terra_gelida@hotmail.com