Μάλλον αφορμή ψάχνει ο Κουβέλης. Μια ζωή πέρασε λέγοντας ευχές. Τώρα πρέπει να παίρνει κι αποφάσεις, δεν έχει την τεχνογνωσία. Η αριστερά, είτε κατακκόκινη είτε ροζουλί είτε εντελώς ξεβαμμένη σαν τη ΔΗΜΑΡ, έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό: απεχθάνεται τις ευθύνες, γράφει ο Θάνος Τζήμερος, σε ένα εξαιρετικά επιθετικό άρθρο.
Εκεί, στην φαντασιακή σου θέσμιση, μπάρμπα - Φώτη δεν υπάρχουν μισθοί, προϋπολογισμοί, ελλείμματα, φόροι. Υπάρχουν αφηρημένες όμορφες έννοιες: ισότητα, σοσιαλισμός, "ανθρώπινο πρόσωπο" αδελφοσύνη, δικαιοσύνη, αγαπάτε αλλήλους, ειρήνη υμίν... Γιατί δεν έγινες παπάς; Μια χαρά θα τα πήγαινες με το ποίμνιο! Αλλά όταν έρθει η ώρα για την ταμπακιέρα υπερτερεί η υπέρτατη αξία του κάθε γιαλαντζί αριστερού: το στρίβειν δια του αρραβώνος. Ή και δια του διαζυγίου.
Υ.Γ. Για να προφτάσω τους κλασικούς ψιττακούς του συστήματος: δεν υπερασπίζομαι κανέναν Σαμαρά. Αν ήθελε να κάνει πραγματικές μεταρρυθμίσεις είχε και τον χρόνο και τη δύναμη. Δεν ήθελε και δεν έκανε τίποτε. Ήταν φυσικό επόμενο. Δεν υπάρχει δέντρο του οποίου τα κλωνάρια να ξεριζώσουν τις ρίζες. Δεν γίνεται αυτό. Τέλος. Αλλά θεωρώ την ευνουχισμένη, υποκριτική στάση της ΔΗΜΑΡ διαχρονικό παράδειγμα "σκορδαλιάς χωρίς σκόρδο". Δεν χρειαζόμαστε τέτοιους πολιτικούς. Καλύτερα να ξέρω τι πιστεύεις και τι θα κάνεις κι ας διαφωνώ. Το χειρότερο είναι αυτός ο πολτός, το άχρουν, άοσμον και άγευστον, το άφυλο, το ισοπεδωμένο, το τίποτα. Άχθος αρούρης, παπά - Φώτη.