Η Ελευθερία Ντεκώ βραβεύτηκε, αυτήν τη φορά για τον φωτισμό της Ακρόπολης. Συγκεκριμένα κέρδισε τρία βραβεία Darc Awards (έχει πλάκα που το όνομα των βραβείων ακούγεται σαν το σκοτάδι στα αγγλικά,) ένα εκ των οποίων το Μεγάλο Βραβείο «Ultimate Darc Award», ως «best of the best» lighting design 2020.
H περίπτωση της δουλειάς της Ελευθερίας Ντεκώ αποδεικνύει πως ναι, η ομορφιά δεν σώζει τον κόσμο, αλλά μπορεί να τον κάνει καλύτερο.
Αν σκεφτεί κανείς πως όλα ξεκίνησαν από ένα μάθημα επιλογής που επέλεξε ως φοιτήτρια χορού στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης κι αυτό δεν ήταν άλλο από το lightning design, που βοηθούσε τις χορεύτριες να μελετήσουν τον φωτισμό στις παραστάσεις τους, καταλαβαίνουμε πως η τύχη ήρθε να την αγκαλιάσει τη στιγμή που δεν την περίμενε. To μόνο που της απέμεινε σε αυτήν την περίπτωση, ήταν να τη δαμάσει, ή να τη μαστιγώσει, που θα έλεγε ο Μακιαβέλι.
Εδώ ας ανοίξω μια μικρή παρένθεση. Ο «Ηγεμόνας» του Μακιαβέλι μπορεί, σε αντίθεση με το έργο της Ελευθερίας Ντεκώ, να παίζει με το σκοτάδι, αντί για το φως, δεν παύει όμως να είναι κι αυτός βαθιά ανθρώπινος. Άλλωστε και η ίδια η Ελευθερία είπε ότι «όπως και στη μουσική οι παύσεις παίζουν έναν ουσιαστικότατο ρόλο, έτσι και στον φωτισμό η σκιά και το σκοτάδι είναι πολύ σημαντικά». Είναι αυτό που λένε κάποιοι για το φεγγάρι: ότι είναι οι σκιές αυτές που το κάνουν ομορφότερο.
Από μικρή η Ελευθερία ήθελε να παράγει όμορφα πράγματα, χωρίς να ξέρω αν είδε τη Σταχτοπούτα του Disney που έλεγε «θέλω να γεμίσω τον κόσμο με λιακάδα». Το σίγουρο είναι, όπως έχει πει η ίδια, πως «Από παιδί ζωγράφιζα με πινέλα και κραγιόνια. Τώρα με το φως μπορούσα να ζωγραφίζω τη σκηνή ασπρόμαυρα ή χρωματιστά, να "ντύνω" τα σκηνικά και, το πιο σημαντικό, να εμπνέω συναισθήματα, να υποβάλλω σε ατμόσφαιρες ανάλογα με το έργο (θεατρικό, χορευτικό, μουσικό), να δημιουργώ μαγεία». Αυτή η έφεση προς τη δημιουργία μαγείας είναι μάλλον που θυμίζει τον Disney και ίσως όχι η φράση της Σταχτοπούτας.
Η Ελευθερία Ντεκώ, λοιπόν, φωταγωγεί την «Disneyland του Θεού», που δεν είναι άλλη από την Ελλάδα μας. Το κάνει με επιτυχία από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 που επέστρεψε στη χώρα μας από τη Νέα Υόρκη όπου σπούδασε, να σημειώσουμε, με υποτροφία. Πιο πριν, στην Αθήνα, είχε σπουδάσει Φιλολογία και κλασικό χορό. Μετά το τέλος των σπουδών της εργάστηκε στη Νέα Υόρκη και επέστρεψε το 1992 στην Ελλάδα, όπου έχει αναλάβει τον φωτισμό σε περισσότερες από 450 παραστάσεις για θέατρο, μουσική, χορό, όπερα και εικαστικές εγκαταστάσεις.
Τελικά, όπως και ο Μπρους Λι που πήγε στην Αμερική αλλά βρήκε τη διεθνή αναγνώριση αφού επέστρεψε στη χώρα του, έτσι και η Ελευθερία κέρδισε την παγκόσμια απήχηση στην πατρίδα της ως διευθύντρια και σχεδιάστρια φωτισμών στις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Μεγάλες στιγμές! Οφείλουμε να σεβαστούμε το κριτήριο της Γιάννας Αγγελοπούλου και του Δημήτρη Παπαϊωάννου να περιβάλλονται από τους καλύτερους. Δεν είναι τυχαίο που για τη συγκεκριμένη δουλειά της η κυρία Ντεκώ δέχτηκε το βραβείο ΕΜΜΥ, τιμώντας τη δουλειά και τον τόπο της. Συγκεκριμένα, για την τελετή έναρξης έλαβε το Σεπτέμβριο του 2005 το εν λόγω βραβείο στην κατηγορία «Outstanding Lightning Direction».
Νομίζω ότι θα ήταν υπερβολικά εφηβικό από την πλευρά μας να μην αναγνωρίζουμε την προσφορά κάποιων ανθρώπων στην πατρίδα μας. Μια teenager τάση που έχουμε ως Έλληνες να αμφισβητούμε μερικά μεγάλα «αναστήματα» αυτού του τόπου (όπως είναι η ηγετική ομάδα των Ολυμπιακών Αγώνων), επειδή αυτό μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα.
Τώρα ήλθε η ώρα της βράβευσης, πάλι από το εξωτερικό, της Ελευθερίας Ντεκώ για τον φωτισμό της Ακρόπολης, ένα έργο σε δωρεά και υλοποίηση του Ιδρύματος Ωνάση, του απόλυτου ελληνικού τοπόσημου. Ένας φωτισμός που υπογραμμίζει, ανάμεσα σε άλλα, τη διαφορά του Παρθενώνα από τα Προπύλαια και το Ερέχθειο, από τον Ιερό Βράχο και τα τείχη. Μόνο από αυτήν τη λεπτομέρεια θα μπορούσε κάποιος να καταλάβει μέσα από τη δουλειά της πως η Ελευθερία δεν διεκπεραιώνει, αλλά ηγείται. Και τα βραβεία έπονται.