Δεν πίστευα στα αυτιά μου ακούγοντας χθες βράδυ στα δελτία ειδήσεων ότι 850 πρώην βουλευτές προσέφυγαν στα δικαστήρια για να διεκδικήσουν αναδρομικά ύψους δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ!
Οι πληροφορίες που μεταδόθηκαν ανέφεραν ότι πρόκειται για οικονομικές διεκδικήσεις που γυρίζουν 4 και 5 τετραετίες πίσω, και προέκυψαν από μια απόφαση του 2008 που προέβλεπε την καταβολή αναδρομικών σε βουλευτές, που όμως δεν υλοποιήθηκε, για να μην προκληθεί η κοινή γνώμη.
Με λίγα λόγια, περίπου 850 βουλευτές, κυρίως από τα δύο μεγάλα κόμματα, οι οποίοι λαμβάνουν συντάξεις που φτάνουν τα 4.000 ευρώ για όσους έχουν θητεία πάνω από 17 χρόνια και είναι τουλάχιστον 1.400 ευρώ για όσους έχουν εκλεγεί μόλις μια πλήρη τετραετία, λένε πως θέλουν κι άλλα.
Και το λένε, χωρίς να ντραπούν, στον συνταξιούχο των ΟΓΑ με τα 350 ευρώ, στον άνεργο με το επίδομα των 400 ευρώ κατά μέσο όρο, στον 25χρονο με το πτυχίο που αν είναι τυχερός και βρει δουλειά θα πάρει 592 ευρώ. Το λένε στις στρατιές των απλήρωτων του ιδιωτικού τομέα που παραμένουν στις δουλειές τους για να μην είναι κι αυτοί άνεργοι.
Έχοντας θητεία πάνω από 10 χρόνια στο κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, έχω κάνει αμέτρητους καυγάδες με γνωστούς μου και αγνώστους, υπερασπιζόμενος τη δυνατότητα των βουλευτών να έχουν ένα υψηλό μισθό για να μην είναι επιρρεπείς στους πειρασμούς και να είναι όσο πιο ανεξάρτητοι γίνεται. Έχω αποφύγει τον εύκολο λαϊκισμό στο θέμα των βουλευτικών αποζημιώσεων με νύχια και δόντια.
Αυτό που κάνουν όμως στις παρούσες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες οι 850 πρώην βουλευτές, ξεπερνά κάθε λογική. Γιατί αυτοί δεν ανήκουν σε μια οποιαδήποτε επαγγελματική ομάδα που δικαιούται να αξιοποιεί κάθε «παραθυράκι» του νόμου για να πάρει επιπλέον χρήματα.
Το πρώτο που πρέπει να γίνει -κατά την άποψή μου- είναι να δημοσιοποιηθούν τα ονόματά τους για να ξέρουμε ποιοι είναι. Άλλωστε, υπήρξαν, και προφανώς κάποιοι συνεχίζουν να είναι, δημόσια πρόσωπα. Όσο για το δεύτερο; Φτύστε... μην τους ματιάσετε. Για να μη γράψω ακριβώς αυτό που σκέπτομαι.