Η χώρα βαδίζει νομοτελειακά προς το μοιραίο. Και το μοιραίο δεν είναι η πτώχευσή και η έξοδός της από το ευρώ. Το μοιραίο είναι η φτώχεια, η διάλυση και το χάος.
Προφανώς ο κάθε πολιτικός σχηματισμός μπορεί να έχει τις δικές του απόψεις για τις λύσεις που υπάρχουν και μπορούν να εφαρμοστούν. Ομως η αλήθεια είναι μία και μοναδική.
Η χώρα καταναλώνει περισσότερα από όσα παράγει.
Η Ελλάδα εισάγει πολλά και εξάγει πολύ λιγότερα. Η Ελλάδα έχει πολύ περισσότερους υπαλλήλους στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα από όσους χρειάζεται και κυρίως από όσους μπορεί να πληρώσει. Η Ελλάδα έχει εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους ελάχιστοι από τους οποίους έχουν εργαστεί επί 35 χρόνια. Οι αναπηρικές της συντάξεις είναι σε μεγάλο βαθμό μαϊμού.
Η Ελλάδα δεν έχει φοροεισπρακτικό μηχανισμό. Η Ελλάδα δεν έχει δημόσια διοίκηση γιατί επέλεξε να μην έχει έτσι ώστε οι εκάστοτε κυβερνώντες να χρησιμοποιούν μια στρατιά φίλων και κολλητών για να κυβερνούν.
Στην Ελλάδα υπάρχουν ένα εκατομμύριο άνεργοι από τον ιδιωτικό τομέα, αλλά κανείς από το υπερτροφικό δημόσιο δεν έχει χάσει τη δουλειά του. Κανένας οργανισμός ή φορέας δεν έχει κλείσει. Μετά από μήνες συζητήσεων μόλις 515 άτομα βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε προσυνταξιοδοτική διαθεσιμότητα, ούτε καν εργασιακή εφεδρεία.
Στην Ελλάδα οι αγρότες επί τουλάχιστον 3 δεκαετίες έμαθαν να ζουν από τις κοινοτικές και κρατικές επιδοτήσεις, κοροϊδεύοντας σε πολλές περιπτώσεις τους κουτόφραγκους δηλώνοντας δύο, τρεις ή και τέσσερις φορές τις ίδιες ελιές ή και τα ίδια πρόβατα.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε βιομηχανία γιατί συστηματικά και μεθοδικά διώξαμε κάθε σοβαρό επιχειρηματία από τη χώρα. Οι ευθύνες βαρύνουν εξίσου το κράτος και τους εργαζόμενους.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να φτιάξει ούτε ένα ΧΥΤΑ !
Στην Ελλάδα, όποιος συναλλάσσεται με ένα υπουργείο πρέπει να πληρώνει νταβατζιλίκι ένα ποσοστό της τάξης του 7 έως 10% για το Ταμείο των υπαλλήλων του συγκεκριμένου υπουργείου. Δηλαδή, οι υπάλληλοι ενός υπουργείου παίρνουν με το έτσι θέλω από κάποιον επιχειρηματία το ένα δέκατο επί του τζίρου του και αυτό το στερούν από τον ίδιο ή τους υπαλλήλους του.
Στην Ελλάδα κάθε προϊόν που διαφημίζεται επιβαρύνεται με αγγελιόσημο προκειμένου να ζουν τα ταμεία των εργαζόμενων στον Τύπο χωρίς να πληρώνουν οι ιδιοκτήτες. Αρα τελικά κάθε προϊόν που αγοράζει ο καταναλωτής εμπεριέχει και φόρο υπέρ των ΜΜΕ.
Η Ελλάδα έχει γεμίσει βίλες και κότερα που ανήκουν σε ανθρώπους που τελικά δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την προέλευση των χρημάτων τους. Και δεν μιλάμε μόνον για τους συνήθεις φοροφυγάδες επιχειρηματίες, γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς κ.λπ. Μιλάμε επίορκους δημόσιους υπάλληλους οι οποίοι ζουν επί χρόνια ως πλούσιοι μέσα από μίζες και φακελάκια. Από στημένους διαγωνισμούς προμηθειών και ότι άλλη κομπίνα μπορεί να φανταστεί κανείς.
Η Ελλάδα έχει εκτός από τους άνεργους που φτάνουν περίπου στο 20% του ενεργού της πληθυσμού και άλλους τόσους ή και περισσότερους επαγγελματίες άεργους από άποψη και πεποίθηση. Ανθρώπους που επειδή κληρονόμησαν ένα μαγαζί ή ένα διαμέρισμα ήθελαν να το νοικιάζουν σε κάποιο κορόιδο και αυτοί να ζουν χωρίς να δουλεύουν.
Η Ελλάδα έχει θεσμοθετημένη φοροδιαφυγή που στην ουσία είναι νόμιμη. Η διαφορά των αντικειμενικών με τις αγοραίες αξίες δημιουργεί μαύρο χρήμα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ στα χέρια εργολάβων και κατασκευαστών και ταυτόχρονα δίνει στους αγοραστές τη δυνατότητα να γλυτώνουν νόμιμα την πληρωμή φόρων μεταβίβασης.
Η Ελλάδα ψηφίζει ή διατηρεί νόμους που δεν εφαρμόζονται χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται. Από «απλούς» νόμους όπως η απαγόρευση του καπνίσματος, έως το νόμο για τις μεταχρονολογημένες επιταγές που ευθύνεται για το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής φούσκας.
Και σε όλα αυτά δεν υπάρχει δυστυχώς κανένα πολιτικό κόμμα συντηρητικό ή προοδευτικό να ομολογήσει την αλήθεια και στη συνέχεια να προσπαθήσει να λύσει τα δεκάδες μικρά και μεγάλα ζητήματα που έχουν δημιουργήσει ένα τεράστιο γόρδιο δεσμό.
Δεν τολμάνε όχι μόνον γιατί είναι λαϊκιστές και φοβούνται το πολιτικό κόστος. Δεν τολμάνε γιατί είναι συνυπεύθυνοι για την κατάσταση. Δεν τολμάνε γιατί δεν αντέχουν την πίεση την πίεση των δικών τους συνδικαλιστών και των ΜΜΕ που με το πρόσχημα του ελέγχου της εξουσίας και υπό το άχθος της τηλεθέασης, κυκλοφορίας, ακροαματικότητας κ.λπ. χαϊδεύουν πάντα τα αυτιά του λαού για να μπορούν πολλές φορές οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ να κάνουν ανενόχλητοι τις δουλειές τους.
Το ζήτημα όμως είναι ότι η επιλογή είναι δική μας. Η θα ακολουθήσουμε το χωματόδρομο και με μικρή ταχύτητα θα περάσουμε το τούνελ ή θα μπούμε με ταχύτητα στην άσφαλτο και θα σκάσουμε στον τοίχο, γιατί ο δρόμος αυτός είναι αδιέξοδος.