ΟΚ, λοιπόν. Ο ανεκδιήγητος Βαρουφάκης μας προσφέρει απερίσκεπτα το σκοινί για να τον κρεμάσουμε (ίσως και η Δικαιοσύνη-δεν είμαι βέβαιος ότι οι παλαβομάρες και οι οιηματικές ασυναρτησίες του συνιστούν ποινικό αδίκημα, ίσως μόνο ενδείξεις για τους ψυχιάτρους…). Κι’ από κοντά, η απερίγραπτη και εξ’ ίσου ψυχιατρική κλινική περίπτωση, Κυρία Πρόεδρος Ζωή.
Η οποία, και να εικάσει κάποιος ότι όλες οι κινήσεις της αποτελούν μέρος ενός στοχευμένου προσωπικού σχεδίου της, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ζει και κινείται σ’ ένα παράλληλο και… γκροτέσκο σύμπαν!
Οικειοθελής βορά στην δικαιολογημένη οργή και επιθετικότητα του εν απογνώσει πλήθους, προσφέρουν αφορμές εκτόνωσης, διοχέτευσης του θυμού λόγω του διεξόδου που ζούμε. Θα τους παραπέμψουν, θα τους εκμηδενίσουν με προανακριτικές, προτάσεις μομφής, στοιχειοθετημένη αποδόμηση, δημόσια χλεύη. Όπως έστρωσαν, θα κοιμηθούν… Και η κοινωνία θα πάρει την «εκδίκησή» της, παραβλέποντας προς στιγμή τα δεινά που βιώνει. Και θα βιώνει επί μακρόν…
Οι άθλιοι ηθοποιοί (με την τρέχουσα, αλλά και κυριολεκτική έννοια…) όμως, δεν… είδαν φώς και ανέβηκαν στην σκηνή! Τους επέλεξε ο σκηνοθέτης αλλά και συγγραφέας του έργου το οποίον κλήθηκαν να υπηρετήσουν. Και το όνομα αυτού, Αλέξης Τσίπρας! Ο οποίος είναι αδιανόητο να παραμένει στο απυρόβλητο (πως το’ λεγε ο μέντορας του Αντρέας, τον οποίον μιμείται ως κακέκτυπο; «Εγώ απλώς προεδρεύω!»;) και να εξακολουθεί –κατά της δημοσκοπήσεις- να απολαμβάνει μεγάλης δημοφιλίας. Έστω και λόγω πάμπτωχου έως ανύπαρκτου ανταγωνισμού…
Χαρισματικός στην επικοινωνία και συμπαθής ως νέο πρόσωπο, ο Πρόεδρος Αλέξης, σ’ αυτό το τραγικό 6μηνο που ανέλαβε με εκβιαστικές μεθόδους την διακυβέρνηση της χώρας (ας αφήσουμε την πολιτεία του ως αξιωματική αντιπολίτευση), απέδειξε σε χρόνο μηδέν ότι όλη του η πολιτική «παιδεία», εξαντλείται στην πείρα των… μαθητικών καταλήψεων, της κομματικής καμαρίλας, και του ωφελιμιστικού υπολογισμού των ισορροπιών μέσα σ’ αυτήν! Παντελώς άσχετος και ανίδεος με το τι σημαίνει συσχετισμός δυνάμεων (στον πραγματικό κόσμο, όχι στο κομματικό φαντασιακό…), με γνήσια «αριστερή» υπεροψία ότι οι πάντες θα υποχωρήσουν μπροστά του επειδή… αυτός είναι η «πρώτη φορά αριστερά» και ξέρει το δίκαιο και το σωστό, έφτιαξε μια κυβέρνηση εσωκομματικών ισορροπιών, αποτελούμενη από ετερογενή, ασύμβατα, σε κάποιες περιπτώσεις και εχθρικά έναντι αλλήλων πρόσωπα. Και πριν καλά-καλά κλείσει μήνα στην εξουσία, έφαγε τα μούτρα του –και μαζί του κι’ εμείς τα δικά μας!
Οι περσόνες του κ. Βαρουφάκη και της κ. Προέδρου Ζωής, είχαν δείξει πολύ πριν από τις εκλογές το ποιόν, το περιεχόμενο και το βεληνεκές τους. Νάρκισσος, κλινικά εγωπαθής,(άφησαν… εποχή οι από το 2010 και εντεύθεν τηλεοπτικές παρουσίες του, στις οποίες υποστήριζε μετά πάθους και το ένα και το… εντελώς αντίθετό του!), εμμονικός, προσβλητικός «ξερόλας», παθιασμένος με την προσωπική του προβολή και μονοπώληση της επικαιρότητας, ο πρώτος. Εριστική, υβριστική, με ενοχές , ασυνάρτητη και με μανία καταδίωξης της από… τον κόσμο όλον, η δεύτερη, είχε δείξει τον χαρακτήρα και την πνευματική της συγκρότηση από τα έδρανα της αντιπολίτευσης και τους τραγελαφικούς καυγάδες της στις διάφορες επιτροπές που μετείχε.
Ο κόσμος το’ χε τούμπανο, είχε βγάλει ανέκδοτα, είχε φιλοτεχνήσει καρικατούρες.. Μόνο ο Τσίπρας δεν είχε πάρει χαμπάρι για τα συγκεκριμένα «αστέρια»; «Καλοί» για νταβαντούρι και οι δύο, άντε και να μαζεύουν ψήφους της «πλάκας» και της αναγνωρισιμότητας (ναι, τέτοιο εκλογικό σώμα είμαστε!), αλλά μέχρις εκεί! Όχι να διορίσεις την κ. Ζωή στην τρίτη (και λόγω συγκυριών τόσο κρίσιμη…) θεσμική εξουσία της χώρας, να της δώσεις… ένα θεσμό να «παίζει» και να τον χρησιμοποιεί για προσωπικά σχέδια ή απλώς για λόγους… ψυχολογικής εκτόνωσης και θεραπείας μέσω της «αυτοεπιβεβαίωσης»! Ούτε να ορίσεις επικεφαλής της πιο κρίσιμης και αποφασιστικής διαπραγμάτευσης, ίσως, στην σύγχρονη ελληνική ιστορία, έναν αλλοπαρμένο και γεμάτο «ιδιαιτερότητες» εγωπαθή που το «είδε» …Μέγας Ναπολέων!
Ανθρώπινα τα λάθη. Ιδίως από πολιτικούς (και κόμματα…) χωρίς εμπειρίες. Αρχή άνδρα δείκνυσι. Αλλά, οι πραγματικοί πολιτικοί ηγέτες, ακόμη και οι άμαθοι, ξεχωρίζουν από την(έγκαιρη και γενναία…) ανάληψη της ευθύνης τους στα λάθη και την άμεση διόρθωσή τους. Δυστυχώς, ο κ. Τσίπρας, έδειξε ανέτοιμος και σ’ αυτό το επίπεδο να αποδείξει ότι είναι ηγέτης. Το έκανε δραματικά καθυστερημένα και… μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, για τον πρώτο, και δεν τολμάει να το επιχειρήσει καν στην περίπτωση της δεύτερης.
Στοιχείο κρίσεως των ηγετών, είναι η επιλογή των συνεργατών τους. Οι δυό προαναφερθείσες περιπτώσεις, δεν είναι δυστυχώς οι μόνες (Φλαμπουράρης, κ. Τασία, Μπαλτάς, Κουράκης μέχρι και… Χαϊκάλης!-μεταξύ άλλων), είναι όμως οι εμβληματικότερες. Και οι πιο χαρακτηριστικές για να κρίνουμε το πολιτικό αισθητήριο, το ένστικτο του κ. πρωθυπουργού. Έτσι ώστε να μην χτυπάμε απλώς… το «σαμάρι»!