Ο Τσίπρας, αναγκάσθηκε να μάθει με οδυνηρό τρόπο την σοφία της λαϊκής ρήσης “πρόσεχε τα λόγια σου, γιατί ίσως χρειασθεί να τα καταπιείς...”.
Τούτη την ώρα, δεν χρειάζονται δάκτυλα στα μηλίγγια και εκδικητικές κουβέντες “στα' λεγα, δεν στα' λεγα;” Μόνο ευχές και προσδοκίες το πάθημα να του γίνει μάθημα. Γιατί, τα δύσκολα μόλις αρχίζουν...
Τώρα, η χώρα χρειάζεται να κάνει... επανεκκίνηση! Χωρίς προφάσεις, δεύτερες σκέψεις,επιφυλάξεις και μικροπολιτικάντικα τερτίπια. Να κάνει -να κάνουμε όλοι μας δηλαδή!- σε χρόνο μηδέν και με το... ενάμιση πόδι στον γκρεμό, ότι συλλογικά, πολιτική τάξη και πολίτες, αρνιόμασταν να κάνουμε τις περασμένες δεκαετίες, αποχαυνωμένοι στην ντόπα του... ευδαίμονος πελατειακού κράτους και της ψεύτικης ευμάρειας με... δανεικά!
Η πρώτη “φορά αριστερά” έχει μεγάλες και προφανείς ευθύνες για το πού και πως καταντήσαμε. Αλλά, ας μην αυταπατώμεθα: επιδείνωσε με αφροσύνη, επιπολαιότητα και επικίνδυνο ερασιτεχνισμό, πασπαλισμένο με μπόλικες ιδεοληπτικές ψευδαισθήσεις, μια εν αποσυνθέσει κατάσταση , την οποία όμως παρέλαβε από τους προηγούμενους (και όχι μόνο της δραματικής τελευταίας 5ετίας...). Ο ΣΥΡΙΖΑ, και ως αντιπολίτευση και ιδίως ως κυβέρνηση, έριξε μιαν ακόμη σταγόνα σε ένα ήδη ξεχειλισμένο ποτήρι που χυνόταν. Και καλείται τώρα αυτός, λαβωμένος από την αλόγιστη ρητορεία του και με χαίνουσες (επικίνδυνα...) τις εσωκομματικές αντιφάσεις του να... σκουπίσει τα νερά, να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά. Να ηγηθεί μιας -επιτέλους!- με ψυχραιμία και με ρεαλισμό προγραμματισμένης προσπάθειας να καταρτίσουμε ένα εθνικό σχέδιο εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης. Φιλόδοξο και απαιτητικό, που θα προϋποθέτει θυσίες, κόπο και σκληρή δουλειά, συμβατό με τα... χάλια μας,τα οποία με συνέπεια και συνέχεια σωρεύαμε χαζοχαρούμενοι επί δεκαετίες...
Τώρα αρχίζουν (ελπίζουμε!) τα δύσκολα, τα επίπονα, τα μακρόσυρτα. Κι' αν ούτε τούτη την ύστατη ώρα δεν σταματήσουμε τις ανούσιες και εγκληματικές διαμάχες και αντιπαλότητες, αν δεν καταφέρουμε να ομονοήσουμε με ταπεινότητα και αυτοκριτική ότι για τα παθήματά μας δεν μας φταίνε πάντα (και μόνο...) οι “άλλοι”, η παρτίδα θα χαθεί νομοτελειακά! Αυτά που ξέραμε και απερίσκεπτα αποχαυνωτικά... “απολαμβάναμε” χωρίς δικό μας επαρκές αντίτιμο όλα τα τελευταία χρόνια, τέλειωσαν οριστικά. Πρέπει να το χωνέψουμε, όσο βαρύ κι' αν είναι. Μόνη σωτηρία, να αλλάξουμε άρδην και με θυσίες νοοτροπία. Και αντίληψη για το πώς και ποιους ψηφίζουμε-για να συντονίζουν και επιβλέπουν την εθνική προσπάθεια, όχι να.... “βολεύουν” εμάς για να σιωπούμε στα δικά τους “βολέματα”! Το πελατειακό κράτος, πάνω στο οποία αναπτύχθηκαν και η διαφθορά και η αδιαφάνεια, πρέπει να εκριζωθεί εκ βαθέων. Ιδού λεωφόρος λαμπρή για μια αριστερά της τόλμης, του νεωτερισμού και του ριζοσπαστικού εκσυγχρονισμού, κι' όχι μιας ιδεοληπτικής “αριστεράς” που εκμεταλλεύεται “προοδευτικά” το ξεχαρβαλωμένο κράτος, τα συντεχνιακά στηρίγματά του, το κανάκεμα χρεοκοπημένων “εθνικών χαρακτηριστικών” και... “κεκτημένων”!
Η κρίση είναι παγκόσμια, αποτέλεσμα των προσπαθειών του καπιταλισμού-καζίνο να εξασφαλίσει νέα “χωράφια” προς υπερεκμετάλλευση. Και την υφίστανται όλες οι χώρες, ιδίως οι πλέον αδύναμες και με μειωμένα αποθέματα παραγωγικού ανταγωνισμού. Εμείς, όμως, καλούμεθα να την αντιμετωπίσουμε από δραματικά χειρότερη θέση. Ακριβώς εξ αιτίας των σωρευμένων παθογενειών μας, που χαζοχαρούμενα σωρεύαμε όλα αυτά τα χρόνια που υπήρχαν περιθώρια εκσυγχρονισμού με λιγότερες θυσίες. Κι' αν δεν το κάνουμε ούτε τώρα, όταν οι άλλες χώρες θα εξέρχονται της κρίσης, όταν (είναι σίγουρο...) η ευρωπαϊκή ιδέα θα ξαναμπαίνει στις ράγες των εμπνευστών της, εμείς θα είμαστε εκτός και δραματικά μόνοι...
Ο κ. Τσίπρας, έχει την ιστορική ευκαιρία (και ευθύνη!) να ηγηθεί της νέας, νομοτελειακής για την χώρα πορείας. Με όποιο κόστος, εσωκομματικό ή πρόσκαιρων εντυπώσεων. Θα είναι προσωρινό. Η κοινωνία αλλά και η ιστορία, θα του αναγνωρίσουν την επιβεβλημένη υπέρβαση!
Δεν το βλέπουμε, επιτέλους, ότι μόνο καταστροφές και αίμα μας έχει προσφέρει η... “λεβέντικη” μανία μας να γράφουμε την σύγχρονη ιστορία μας πάνω σε συνεχείς και αλλεπάλληλες “χαμένες ευκαιρίες”;