Ο δρόμος έχει στερέψει εδώ και μήνες.
Δεν πάει παρακάτω. Ήταν σαν εκείνους τους δρόμους που συναντάς σε κάτι νεόπλουτες ερημιές. Στην αρχή εντυπωσιακός, στρωμένος ωραία, πλατύς. Μετά άρχισε να στενεύει, να γίνεται κακοτράχαλος. Ώσπου πήρε να σβήνει. Τα τελευταία ίχνη του δρόμου βλέπουν έναν ορίζοντα που δεν αποπνέει φως. Σε κείνο το σημείο, στην εσχατιά ενός δρόμου που κάποτε ήταν ταξίδι και μετά έγινε όλεθρος, στέκεται αυτή η χώρα. Στέκεται ακίνητη εδώ και μήνες, χωρίς να μπορεί να αποφασίσει. Βιώνοντας απλώς έναν θάνατο παρατεταμένο. Όχι λυτρωτικό, μια κι έξω. Μα διαρκή. Έναν θάνατο που τα έχει παραλύσει όλα. Την αγορά, την δημόσια ζωή, την ιδιωτική ζωή. Τις δουλειές, τα όνειρά μας, τα σχέδιά μας. Μια χώρα στέκεται ακίνητη στο τέρμα του δρόμου, και δεν πηγαίνει ούτε μπρος ούτε πίσω, απλά είναι κρυσταλλωμένη σαν άγαλμα, αδύναμη να πάρει μια απόφαση, να προβεί σε ένα τόλμημα. Και δέκα εκατομμύρια άνθρωποι στέκονται κι αυτοί ακίνητοι, περιμένοντας.
Αναρωτιέσαι, πόσο ακόμη θα κρατήσει αυτός ο θάνατος, και δεν μπορείς να χωνέψεις ότι φτάσαμε ως εδώ. Μα φτάσαμε, αυτό έχει σημασία. Φτάσαμε εδώ επειδή υπήρξαμε ένα κράτος νεόπλουτων που ξόδεψε όλα του τα λεφτά, που έφαγε κάθε δεκάρα, δανεική και κερδισμένη. Ο δρόμος έχει στερέψει και μήνες τώρα στεκόμαστε ακίνητοι. Ναι, είναι σπουδαίο το να επιμένεις σε μια διαπραγμάτευση, όταν έχεις κάτι ουσιαστικό να διαπραγματευτείς, διότι είναι προτιμότερο να χάνεις παλεύοντας απ' το να χάνεις με σκυμμένο το κεφάλι. Είναι μαγκιώρικο να πεθαίνεις σαν ήρωας. Αλλά όλα αυτά δεν έχουν πια τόση σημασία. Η ουσία είναι αλλού. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει στο τέλος του δρόμου είναι δανεικό κι αυτό απ' τον θάνατό μας. Οι δικαιολογίες, οι ωραιοποιήσεις, οι ωδές περί ελπίδας πεθαίνουν μπροστά στην αναπόφευκτη αλήθεια, στο ότι μια χώρα στέκεται στο χείλος του δρόμου και έχει δύο επιλογές. Πίσω της, καραδοκεί ένα φάντασμα. Μπροστά της βρίσκεται ένα δάσος άγνωστο, απάτητο. Τι της έχει απομείνει να κάνει; Στρέφεται πίσω και φιλιώνει με το φάντασμα. Ή: Καταφεύγει στο δάσος, ελπίζοντας πως θα σωθεί. Και οι δύο επιλογές έχουν υπέρ και κατά. Αλλά είναι οι μόνες που έχει. Το να στέκεται στο τέρμα του δρόμου εδώ και μήνες, δεν είναι επιλογή. Είναι υπεκφυγή, είναι αμηχανία, είναι άγνοια, είναι φόβος. Είναι κάθε άλλο παρά ΑΠΟΦΑΣΗ. Η αδυναμία αυτή δεν θριαμβεύει μόνον την πολιτική χρεοκοπία που χρόνια βιώνουμε. Μα διαλύει και οτιδήποτε υγιές είχε απομείνει στη ζωή του νεοέλληνα. Παντού βλέπεις μιαν εγκατάλειψη, μιαν ερήμωση. Να περισσεύει η κριτική, να είναι άφαντες οι ιδέες. Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα, στο εσωτερικό των κομμάτων, στο εσωτερικό των επιχειρήσεων, στο εσωτερικό των σπιτιών, αντικρίζεις μια συννεφιά. Κανείς δεν ξέρει τι μέλλει γενέσθαι. Κανείς δεν έχει ιδέα τι θα ξημερώσει αύριο. Κι έτσι, το πηγαίνουμε από μήνα σε μήνα. Βρήκαμε αυτή την σπουδαία λύση, τούτο το μείγμα θάρρους και μαγκιάς, να ζούμε όχι μόνο με δανεικά χρήματα, αλλά με δανεικό χρόνο.
Έχεις φτάσεις λοιπόν στο σημείο να μην μπορείς να εξηγήσεις το γιατί στεκόμαστε ακίνητοι. Μια απόφαση είναι. Η πρώτη επιλογή έχει να κάνει με αυτό που καραδοκεί πίσω μας. Μπορούμε να γυρίσουμε στην αγκαλιά του φαντάσματος. Χρήματα, κι άλλα ξένα χρήματα. Εξάλλου, αυτό κάναμε πάντα. Από τα πρώτα χρόνια του Ελληνικού Κράτους, την δεκαετία του 1830, αντλούσαμε από τους ξένους. Και ο Δηλιγιάννης είχε πάρει, και ο Τρικούπης είχε πάρει, και ο Ελευθέριος Βενιζέλος αργότερα. Η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ ηρωϊκή μακριά από τα πεδία της μάχης. Μόνο στα ορύγματα έγραφε ιστορία. Θέλουμε πόρους από το εξωτερικό; Τότε ας αποδεχτούμε την συνθήκη που λέει ότι ποτέ στην ιστορία της φιλανθρωπίας δεν έθεσε τους όρους εκείνος που δέχτηκε την φιλανθρωπία. Εάν πρόκειται λοιπόν να συνεχίσουμε παρέα με το φάντασμα, να το κάνουμε τώρα. Μέχρι τέλη Ιούνη. Όχι άλλη καθυστέρηση. Να κάνουμε την συμφωνία, να μετρήσουμε πάλι τις δυνάμεις μας και να αφήσουμε την μηχανή να ξαναδουλέψει, όπως θα μπορεί να δουλέψει. Πάντως να κάνουμε μια αρχή, βρε αδελφέ. Η άλλη επιλογή είναι το δάσος. Δεν θέλουμε να συνεχίσουμε με το φάντασμα; Ε, τότε, να συνεχίσουμε μόνοι μας. Να βγούμε από τον δρόμο και να μπούμε στο δάσος, όπου κάποια στιγμή θα υπάρξει ένας νέος δρόμος. Να πατήσουμε το κουμπί της εξόδου σήμερα, αύριο, και να κάνουμε μια νέα αρχή, από τα συντρίμμια. Με ένα νέο νόμισμα, λιγότερο χρέος, και χωρίς τα λάθη του παρελθόντος, η Ελλάδα έχει την ελπίδα, με μια σοβαρή και υπεύθυνη κυβέρνηση, να ακολουθήσει πολιτικές ανάπτυξης και λογικής. Είναι τόσο απλό: Φάντασμα ή Δάσος. Και οποιαδήποτε επιλογή θα είναι ένα κάποιο βήμα. Και οι δύο περιπτώσεις ευπρόσδεκτες για πολλούς λόγους και απεχθείς για πολλούς άλλους. Μα είναι μια κίνηση. Δεν είναι ακινησία. Δεν είναι η διαιώνιση μιας ανυπόφορης μιζέριας που έχει βουτήξει όλο το φάσμα αυτού του τόπου σε μιαν άρρωστη εσωστρέφεια.
Καθώς η εθνική μας περιπέτεια επιταχύνεται και οδηγείται στο δραματικότερο κρεσέντο της, περιμένεις την λύση σαν λύτρωση. Δεν τρέφεις ψευδαισθήσεις ότι θα μπορούσαμε να γίνουμε σαν την Πορτογαλία και την Ιρλανδία που αποπληρώνουν πρόωρα τα δάνειά τους, εξοικονομώντας εκατομμύρια ευρώ από τους τόκους. Δεν ελπίζεις πως θα γίνουμε ποτέ Γερμανία ή Γαλλία, χώρες με ανάπτυξη που δουλεύει στον αυτόματο πιλότο. Μα περιμένεις κάτι στοιχειώδες, μια ουσιαστική διαχείριση του αδιεξόδου μας και όχι μια συνεχή αναβλητικότητα, που προκαλεί ακόμη μεγαλύτερο ρήγμα στην ήδη διαλυμένη οικονομία μας.
Ο δρόμος έχει στερέψει εδώ και καιρό. Οι κατευθύνσεις είναι δύο και περιμένουν. Τρίτο μονοπάτι δεν υπάρχει. Και δεν θα υπάρχει για πολλά-πολλά χρόνια.