Προκαταβολικά δηλώνω ότι δεν ανήκω στο κίνημα «δεν πληρώνω». Θέλεις από ενοχές, θέλεις από μια ιδιότυπη ηθική, θέλεις από βαρεμάρα, πάντως κάθε φορά πληρώνω τα διόδια.
Παρότι διαφωνώ έντονα και με το ύψος του αντιτίμου και με την μεθοδολογία. Εχω αρθρογραφήσει και έχω πει πολλές φορές δημοσίως τις απόψεις μου. Συνοπτικά: Είμαι υπέρ ενός λογικού αντιτίμου, εφόσον ο δρόμος που οδηγώ καλύπτει τις προδιαγραφές ασφαλείας. Από την άλλη, δεν έχω αντιληφθεί τόσα χρόνια τώρα, γιατί δεν πληρώνουμε διόδια, αναλόγως της απόστασης που διανύουμε εντός του αυτοκινητόδρομου και γιατί η καταβολή τους δεν γίνεται στις εξόδους που επιλέγουμε.
Αυτή η αθλιότητα να πληρώνεις για δρόμους-καρμανιόλες ή να σταματάς κάθε 50 χιλιόμετρα σε κουβούκλιο διοδίων, είναι τριτοκοσμικό φαινόμενο.
Μετά τον μικρό πρόλογο, πάμε στην ουσία. Χθες, Κυριακή βράδυ, επέστρεφα με την οικογένειά μου από μονοήμερη κοντινή απόδραση.
Βγαίνοντας από το δρόμο της Λειβαδιάς, στην Ε.Ο. Λαμίας-Αθηνών, είδα ότι υπάρχει κουβούκλιο με αντίτιμο 1,50 ευρώ για να μπω στην Εθνική Οδό. Δεν το είχα ξαναδεί, μου έκανε εντύπωση, αλλά το πληρώνω. Η υπάλληλος αρκείται να μου πει ότι κάνουν κάποια έργα στο ρεύμα προς Αθήνα και υπάρχει παράκαμψη μέσω Οινόης. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία η αλήθεια είναι και προχώρησα.
Λίγο πιο κάτω, είδα τι εννοούσε: Τροχονόμοι διοχέτευαν την – μεγάλη – κίνηση επιστροφέων μέσα από την Οινόη. Εκατοντάδες οδηγοί, φορτηγά και ΙΧ είχαμε εγκλωβιστεί επί πολλή ώρα στον επαρχιακό φιδογυριστό δρόμο.
Κουρασμένοι όλοι, υποστήκαμε ταλαιπωρία με την προσοχή τεταμένη καθώς το μποτιλιάρισμα ήταν έντονο. Περίπου μια ώρα αργότερα, ξαναβγήκα στην Εθνική λίγο πριν τα διόδια στις Αφίδνες.
Αντίτιμο, 3,30 ευρώ. Συνολικά 4,80 ευρώ για να κάνεις μερικά χιλιόμετρα μόνο Εθνικής Οδού και αντ' αυτού να ταλαιπωρείσαι από τους παραδρόμους.
Ο μπροστινός μου οδηγός, εξανέστη και ξέσπασε στην υπάλληλο: «Δεν πληρώνω». Βγαίνει από το ΙΧ του, σηκώνει τη μπάρα και ο «συναγερμός» χτυπά δαιμονισμένα.
«Ε, μα πια» γυρίζει προς το μέρος μου «όχι και να μας κοροϊδεύουν, να πληρώνουμε για μια ώρα ταλαιπωρίας, χωρίς να πατήσουμε Εθνική» μου λέει αγανακτισμένος.
Φτάνει η σειρά μου. Μιλάω με την υπάλληλο. «Κάν'τε κι εσείς ένα τηλέφωνο στην εταιρεία» μου λέει συνωμοτικά αλλά με γνήσια πικρία. Είναι φανερό ότι δυσανασχετεί και η ίδια με την αδικία. Πληρώνω. Είναι η πρώτη φορά που σκέφτηκα να σηκώσω τη μπάρα. Αλλά πλήρωσα.
Και ένιωσα ηλίθιος. Και δεν είναι η πρώτη φορά.
Υ.Γ. Εχω και αντίστροφη εμπειρία: Πριν μερικά χρόνια, έβρεχε καταρρακτωδώς. Ημουν στην Αττική οδό – έναν από τους πλέον ασφαλείς αυτοκινητόδρομους στους οποίους έχω ταξιδέψει. Ο υπάλληλος σήκωσε την μπάρα – προς έκπληξή μου – λέγοντας: «Ο δρόμος δεν πληροί τις προδιαγραφές που εμείς θεωρούμε κατάλληλες, ως εκ τούτου η διέλευση είναι ελεύθερη» μου είπε.