Καθώς εξαντλείται βασανιστικά ο χρόνος μέχρι το κρίσιμο “ μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι”, πυκνώνουν ανησυχητικά οι ενδείξεις ότι ή “πρώτη φορά αριστερά” κυβέρνηση νοιάζεται περισσότερο να επιβεβαιώσει ότι παραμένει σταθερή και συνεπής στις ιδεολογικές “αρχές” του πρώιμου ΣΥΡΙΖΑ, τις οποίες για προεκλογικούς-ψηφοθηρικούς και μόνο λόγους φτιασίδωσε, μέχρι να κατακτήσει την εξουσία, και σήμερα μάλλον αδιαφορεί παγερά για τα σήματα κινδύνου που στέλνει η πραγματικότητα.
Αν, δηλαδή, μπορούν ν' αντιληφθούν την πραγματικότητα, γιατί όπως έλεγε και ο Αρίσταρχος, δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα, άνθρωπος μέσον όσων κατανοεί, και συνεπώς η κατανόηση είναι σχετική, μέσα από το υποκειμενικό του βλέμμα....
Βέβαια, όταν η πλειονότητα μιας κοινωνίας συμφωνεί στο τι βλέπει ως πραγματικότητα, τότε μάλλον όσοι την “βλέπουν” αλλιώτικη σφάλλουν και κάνουν λάθος εκτιμήσεις. Κι' όταν πρόκειται για μια ομάδα που κρατάει στα χέρια της την μοίρα ενός ολόκληρου λαού, το ποιος έχει δίκιο δεν έχει μονάχα... θεωρητικό ενδιαφέρον. Πολύ περισσότερο στην περίπτωσή μας, που το σημερινό κυβερνών κόμμα, δεν έχει καταφέρει να συμφωνήσει... μεταξύ του αν είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουν.
Η δογματική αλλεργία και το ιδεοληπτικό φαντασιακό που χαρακτηρίζει πολλούς υπουργούς και κομματικά στελέχη, φαίνεται κάθε ώρα που περνάει ότι δεν συνιστούν απλώς μια ...πολυφωνική “ιδιαιτερότητα” κάποιων, αλλά μια “θρησκεία”στην οποία πιστεύει φανατικά μια πολύ αποφασιστική και με επιρροή ομάδα, την οποία -προσώρας, τουλάχιστον- δεν μπορούν να εκλογικεύσουν οι “ρεαλιστές”. Αν ,δηλαδή, υπάρχει τέτοια πρόθεση και σχεδιασμός.
Άλλα λέει για τα λιμάνια ο Δραγασάκης,, άλλα ο Δρίτσας (που επικαλείται τις ιδεολογικές αρχές του ΣΥΡΙΖΑ...), ο Λαφαζάνης ακούει αποκρατικοποιήσεις και επενδύσεις και ζώνεται τα φυσεκλίκια του, ο υπουργός Δικαιοσύνης θέλει να... διαβουλεύεται με τους κουκουλοφόρους και τους μπαχαλάκηδες και... συνωμοσιολογεί ότι “κάποιοι δεν μπορούν να κάνουν χωρίς τα ΜΑΤ...” (και βρίσκει ενεργό συμπαράσταση και από την Πρόεδρο Ζωή-αλλά αυτή είναι ολόκληρο.... αυτόνομο κεφάλαιο!), την ώρα που ο αρμόδιος υπουργός για την δημόσια τάξη υποχρεώνεται να διαδηλώσει την αντίθεσή του στην ακολουθούμενη πρακτική για την ευνομία... γράφοντας πρωτοσέλιδο άρθρο σε εφημερίδα! (Το να παραιτηθεί -γιατί είναι υπουργός όχι... αρθρογράφος- του πέρασε άραγε από το μυαλό;).
Το “ενδιαφέρον” είναι ότι ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας, δεν εμφανίζεται αποφασισμένος να ξεκαθαρίσει και να επιβάλλει (αν μπορεί...) μια συγκεκριμένη και σχεδιασμένη κυβερνητική πολιτική. Παραπαίει μεταξύ... “επαναστατών” που “όνειρο ζουν, μην τους ξυπνάτε!”, και πιο προσγειωμένων, οι οποίοι τουλάχιστον προβληματίζονται για το αν έχει νόημα το ποιος θα δικαιωθεί ... μετά θάνατον, όταν έχεις ακόμη περιθώρια να ζήσεις! Και χρόνο αγοράζεις, όταν... υπάρχει χρόνος! Μόνο που, με την κλεψύδρα να φτάνει στον τελευταίο κόκκο χρόνου, τέτοιες πολυτέλειες για.... δημιουργική ασάφεια περιττεύουν. Και ο υπεύθυνος πρωθυπουργός, δεν μπορεί να θυμίζει τον πρωταγωνιστή του γνωστού ανέκδοτου, ο οποίος πέφτει από την ταράτσα ενός ουρανοξύστη και λέει καθώς περνάει τους ορόφους, “μέχρις εδώ, καλά πάω...”!
Εκτός, πια, αν με την διβουλία του μας λέει με... τρόπο ότι δεν κάνει “μασάζ χαλάρωσης” στους δογματικά αλλεργικούς συντρόφους του για να τους μεταπείσει, αλλά σ' αυτούς που τον ψήφισαν πιστεύοντας ότι τα επαναστατικά που έλεγε όταν ήταν “μικρός” δεν τα εννοούσε, δεν τα' λεγε σοβαρά. Και έσεται η έσχατη πλάνη, χείρον της πρώτης...