Δεν πρέπει να υπάρχει Έλληνας (και ξένος…) που να κατάλαβε γιατί οργανώθηκε αυτή η φιέστα στην Βουλή το βράδυ της Δευτέρας.
Και, μάλιστα, με τέτοιο δραματικό τρόπο , να ζητάει έκτακτη σύγκληση της Ολομέλειας ο κ. Τσίπρας νυχτιάτικα, προϊδεάζοντας για κάτι το δραματικό –τουλάχιστον εκτάκτως επίκαιρο. Όλοι αναρωτηθήκαμε τι «θα σκάσει»… Δημοψήφισμα, εκλογές, ανακοίνωση της ρήξης (με τους «έξω» ή τους «μέσα»), δραματική έκκληση πανεθνικής συστράτευσης;
Τελικά… σήμανε λήξη του συναγερμού! Μια ακόμη επικοινωνιακή παράσταση «από τα ίδια», μια ανούσια και για τα μάτια του κόσμου αναζήτηση διακομματικής συμπαράστασης της κυβέρνησης για την «διαπραγμάτευση» (μα, ζητάς βοήθεια αρχίζοντας με επίθεση εναντίον αυτών που θέλεις να σου συμπαρασταθούν;), μια αφορμή να επιβεβαιώσει η Πρόεδρος Ζωή την αγένειά της, την κατά το δοκούν(της) ερμηνεία του Κανονισμού, μια επιβεβαίωση ότι δεν εκπροσωπεί όλο το σώμα αλλά μόνο το κόμμα της… Α, ναι: και μια ακόμη αφορμή ανάδειξης των ναζιστών της Χ.Α. σε… θεσμικό παράγοντα, καθώς και μια ευκαιρία να «λάμψει» το ποιόν των στελεχών των συγκυβερνώντων Ψεκασμένων, με την ομιλία («αντ’ αυτού») ενός, εξ Αχαΐας, βουλευτή τους…
Για τα προβλήματα (και τα δεδομένα) της εν εξελίξει διαπραγμάτευσης με τους εταίρους- δανειστές μας, κουβέντα. Η προσχηματικά επικληθείσα «ενημέρωση» για την πορεία της, παντελώς απούσα. Μια πάσα στα κόμματα να επαναλάβουν τις γνωστές θέσεις τους, μια στείρα αντιπαράθεση περί του «τις πταίει» για το παρελθόν, την ώρα που το έθνος ως… αναστενάρης περπατάει στ’ αναμμένα κάρβουνα-ίσως και ένα πρόσχημα για την σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το μνημόνιο, που ακολούθησε λίγες ώρες μετά…
Οι «ερμηνείες» που προαναφέρθηκαν, όμως, είναι πολύ προφανείς και επιφανειακές, ακόμη και για τον ΣΥΡΙΖΑ που επιδίδεται μετά πάθους σε επικοινωνισμούς. Ο κ. Τσίπρας, κάθε άλλο παρά ανόητος και αφελής είναι. Δεν μπορεί παρά να γνωρίζει ότι το σόου που έστησε (και έτσι όπως στήθηκε), δεν θα είχε κανένα από τα αποτελέσματα που υποτίθεται ότι σκόπευε. Κάτι άλλο επεχείρησε να επιτύχει ή να δρομολογήσει, απευθυνόμενο σε άλλους αποδέκτες. Πιθανότατα τους εσωκομματικούς που αμφισβητούν την πολιτική και ιδεολογική του καθαρότητα, να τους «πείσει» (η καθησυχάσει για κάμποσο…) ότι «δεν έχει αλλάξει», πως δεν παραστρατεί από την αριστερή ορθοδοξία. Και ταυτόχρονα ν’ αρχίσει να προετοιμάζει το έδαφος για την ρήξη- είτε με αυτούς, είτε με τους δανειστές- που αναπόφευκτα θα περάσει από την… γέφυρα των στεναγμών. Εκλογές ή δημοψήφισμα. Για να απεγκλωβισθεί ο ίδιος από το αδιέξοδο που και με δική του ευθύνη έχει οδηγηθεί. Κάτι σαν να εκπέμπει το μήνυμα urbi et orbi «έκανα ότι μπορούσα και με τα δύο μέτωπα, ο λόγος τώρα στον κυρίαρχο λαό»…
Παραμένει, βεβαίως, πάντα ζωτικό ζητούμενο το «ποιος είναι και τι θέλει» ο κ. Τσίπρας: θέλει όντως την στροφή στον ρεαλισμό και δεν τον αφήνουν οι «δικοί του» (τους οποίους εμφανώς δεν μπορεί να ελέγξει και να τους επιβληθεί- σε αντίθεση με τον Ανδρέα Παπανδρέου, αυτούς τους ήξερε ο… θυρωρός τους πριν μάθει τον Αλέξη!), ή εξ αρχής έχει επιλέξει την ρήξη με την Ευρώπη, αλλά δεν ξέρει πώς να την πλασάρει στην πλειοψηφία των ψηφοφόρων του, που τον επέλεξαν από θυμό στους προηγούμενους και ελπίζοντας ότι… θα κάνει την κωλοτούμπα;
Γιατί, από τον μέχρι τούδε απολογισμό των κυβερνητικών πεπραγμένων του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που προκύπτει είναι ότι οι σύντροφοι νόμιζαν και νομίζουν ότι η διακυβέρνηση της χώρας είναι κάτι σαν… συνεδρίαση κομματικής οργάνωσης: όλοι λένε ο καθείς το μακρύ του και το κοντό του, και μετά κάποιος… άλλος αναλαμβάνει να κάνει την δουλειά! Και όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με την ιδεοληπτική ορθότητα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα…