Σε 60 ώρες πραγματοποιείται η τελευταία και πιο έγκυρη δημοσκόπηση.
Ενώπιοι ενωπίοις με την οργή μας αλλά και τους φόβους μας, τις αβεβαιότητες και την απέλπιδα «σιγουριά» μιας έωλης «ελπίδας» για το… μη χειρότερα, θα ψηφίσουμε περισσότερο με το συναίσθημα και την απολογιστική σκέψη στο παρελθόν, παρά στο δύσκολο, άγνωστο και απαιτητικό μέλλον που έτσι κι’ αλλιώς μας περιμένει από την Δευτέρα το πρωί…
Η κρίση των τελευταίων 6 χρόνων, σίγουρα δεν άφησε κανένα περιθώριο στην συντριπτική πλειονότητα της αιμάσσουσας κοινωνίας για την παραμικρή ικανοποίηση- ούτε βέβαια οι τρόποι, άτσαλοι και άδικοι σε μεγάλο βαθμό, αντιμετώπισής της. Πάνω στις κατεδαφισμένες «βεβαιότητες» (όσο απερίσκεπτα κι’ αν είχαν οικοδομηθεί, με ευθύνες όλων μας και κυρίως των πολιτικών μας ταγών…) και την απότομη όσο και δραματική ανατροπή της καθημερινότητας εκατομμυρίων κόσμου, δεν είναι δύσκολο να αιτιολογηθεί η οργή μεγάλης μερίδας του εκλογικού σώματος. Που θα ψηφίσει τιμωρητικά, με την εύκολη δικαιολογία των οργισμένων «ε, και τι άλλο έχω να χάσω:»
Μέχρις εδώ, υπάρχει κάποια λογική. Και δεν έχει νόημα να επιχειρηθεί η τεκμηρίωση του επιχειρήματος πως πάντα έχεις να χάσεις κι’ άλλο, πάντα ελλοχεύει το χειρότερο. Κι’ αν ο ρυθμός της πτώσης και της απώλειας χαρακτηρίζεται από αριθμητική πρόοδο, ο ρυθμός επανόδου και αποκατάστασης των πραγμάτων στο αμέσως προηγούμενο στάδιο, ως βαθμός δυσκολίας χαρακτηρίζεται από γεωμετρική πρόοδο. Αυτό που έχει ενδιαφέρον, είναι οι ποιοτικές αναλύσεις των δημοσκοπήσεων, αυτές που βγαίνουν από «άσχετες» ερωτήσεις, στις οποίες οι δημοσκοπούμενοι απαντούν αυθορμήτως, δίχως το επίχρισμα της κομματικής η ιδεολογικής ένταξής τους…
Περίπου το 40% όσων δηλώνουν ότι προτίθενται να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, προκύπτει ότι ανησυχούν για τις μελλοντικές εξελίξεις με κυβέρνηση του κόμματος που θα ψηφίσουν, τόσο σε ατομικό όσο και εθνικό επίπεδο! Και περίπου ένα ίδιο ποσοστό, που δηλώνει «ναι, θέλω να μείνουμε στην ΕΕ και την ευρωζώνη», όχι μόνο εμφανίζεται να αδιαφορεί για τις διαμετρικά αντίθετες ρητορείες των διάφορων Στρατούληδων, Λαφαζάνηδων, Μηλιών και Βαρουφάκηδων, Τόλιων και Βαλαβάνηδων, αλλά δεν πιστεύει καν τις ήπιες και διαλλακτικές θέσεις ρήξης που εκφράζουν σοβαρά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο κ. Σταθάκης και ο κ. Δραγασάκης!
Ακόμη πιο ενδιαφέρον: 2 στους 5 δυνάμει ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν προέρχονται από την Αριστερά (του… πάλαι ποτέ 4,5%!)ούτε αυτοπροσδιορίζονται ως «αριστεροί», δηλώνουν μετά μεγάλης βεβαιότητος ότι «ο Τσίπρας, μετά τις εκλογές και προ του κινδύνου πτώχευσης της χώρας και εξόδου της από την ΕΕ . θα κάνει σίγουρα την μεγάλη κωλοτούμπα…», επικαλούμενοι το προηγούμενο του Ανδρέα Παπανδρέου που και τις… Βάσεις κράτησε, και στο ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ παρέμεινε, μ’ εκείνο το αλησμόνητο επιχείρημα του ότι «έκρινε πως το κόστος εξόδου (που ευαγγελιζόταν προεκλογικά…) είναι μεγαλύτερο από το κόστος παραμονής!» Κι’ ‘έκλεισε το θέμα!
Ας μην μείνουμε στην διαπίστωση ότι το ‘81 ο πανίσχυρος Αντρέας του 48% ήταν ο αδιαμφισβήτητος αυτοκράτορας στο ΠΑΣΟΚ και απειλούσε (αλλά και προχωρούσε!) με διαγραφές και αποκεφαλισμούς, ενώ ο Τσίπρας (του, στην καλύτερη περίπτωση, 34-35%) έχει προεκλογικά ακόμη να διαχειρισθεί ένα 35% των στελεχών του που εσωκομματικά τον απειλεί και τον ωθεί σε ακραίες αριστερές θέσεις και προγράμματα – και διστάζει να τους αντιμετωπίσει.
Το τρελό είναι, ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος της εκλογικής του βάσης, τον ψηφίζει ελπίζοντας (και ποντάροντας…) πως ως πρωθυπουργός θ’ αποδεχθεί… ψεύτης, θα κάνει την πολυσυζητημένη κωλοτούμπα, και απλώς τα όσα διατείνεται προεκλογικά, είναι για να μαζέψει αγανακτισμένους και να καθησυχάζει τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, ευχόμενος η εξουσία να αποδειχθεί ισχυρότερο συγκολλητικό «εργαλείο». Αλλά αυτό, δεν είναι ψήφος οργής και απόγνωσης-είναι κορώνα γράμματα!
Και μη χειρότερα…