Βιώνουμε την βραχύτερη προεκλογική εκστρατεία της μεταπολιτευτικής, τουλάχιστον,περιόδου.
Παρόλο τούτο,η αίσθηση του εκλογικού σώματος είναι πως ήδη – μόλις μια εβδομάδα μετά την προκήρυξη των εκλογών-έχει παρατραβήξει! Όσα (αναμενόμενα σε μεγάλο βαθμό...) ήταν να ειπωθούν ένθεν κακείθεν, ειπώθηκαν. Οι προβλεπτές μικροπολιτικάντικες μετακινήσεις-μεταγραφές, συντελέσθηκαν. Το ίδιο και τ' αντίστοιχα “αδειάσματα”και οι πονηρές υποσχέσεις για “συμμαχίες”. Το ΚΙΔΗΣΟ (!!!) του Γιώργου Παπανδρέου,το μόνο γεγονός που τάραξε κάπως τα νερά, κι' αυτό εν μέρει προεξοφλημένο ήταν.
Το βασικό δίπολο της προεκλογικής ατζέντας,η οργή από την μια,ο φόβος από την άλλη,κι' αυτό παραχαραγμένο ουσιαστικά, σε σχέση με τα πραγματικά προβλήματα του τόπου και την επιτακτική ανάγκη να υπάρξουν εφικτές και βιώσιμες λύσεις. Για την “επόμενη μέρα”, που σ΄ ότι αφορά τις παθογένειες και τα προβλήματά μας, όχι μόνο θα είναι σαν την... προηγούμενη αλλά και επιβαρυμένη,άκρα του τάφου σιωπή. Μισές αλήθειες -που στοχεύουν στο θυμικό- και από την μια και από την άλλη πλευρά. Προσπαθούν την σωρευμένη δυσφορία να την αναβαθμίσουν σε... ασφυξία, και τον συννεφιασμένο, βαρύ ορίζοντα, να τον “ζωγραφίσουν” σαν... ανέφελο και καλοτάξιδο προορισμό.
Ο ένας λέει “ψηφίστε με να συνεχίσω το “ success story” (!) χωρίς να μας αποκαλύπτει τι πραγματικά νέο λέει κατά νου και πως θα διορθώσει λάθη και εγκληματικές ολιγωρίες, ο άλλος προσπαθεί να μας πείσει ότι μ΄ αυτόν όλα θα γίνουν τέλεια και ιδανικά (!), αλλά αποφεύγει να μας... κουράσει με λεπτομέρειες προγραμμάτων και σχεδίων. Από κανέναν δεν τίθενται στο τραπέζι ρεαλιστικοί επαναπροσδιορισμοί ζητουμένων και προτεραιοτήτων, ουσιωδών... εν ανεπάρκεια προϋποθέσεων για να αλλάξουν άρδην νοοτροπίες και συλλογικές συμπεριφορές, μπας και δρομολογήσουμε την δύσκολη πορεία να γίνουμε κάποτε κανονικό κράτος...Εξ ανάγκης που δεν παίρνει πλέον αναβολή, και με άλγος...
Κανείς δεν τολμά να μας πει ότι χρειάζονται αλλαγές ριζικές και επώδυνες για όλους -γιατί μας ξέρουν ότι θεωρητικά όλοι είμαστε υπέρ των αλλαγών, αρκεί αυτές να αφορούν τους... άλλους και για μας να μην αλλάξει τίποτα! Μόνο που με τέτοιες “λογικές” κανακέματος της εκλογικής πελατείας, δεν πάμε πουθενά. Μόνοι επώδυνα κερδισμένοι σ΄ αυτό το παλαβό προεκλογικό μαλλιοτράβηγμα, όσοι κλείνουν τ' αυτιά στις λαοπλάνες Σειρήνες και επιμένουν να κρίνουν με σύνεση και περισυλλογή. Με μεγάλο κόστος το δίλημμα “τι να ψηφίσουν”, και το αν θα θυσιάσουν την αξιοπρέπειά τους στο βωμό του “μη χείρον...”. Γιατί οι από καρδιάς θετικές ψήφοι σ' αυτές τις εκλογές, θα είναι στην πραγματικότητα δραματικά μειοψηφικές, όπου κι' αν κατευθυνθούν...
Δεν είναι απορίας άξιο πως... καταντήσαμε εν έτη 2015 να βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση απ' όταν άρχισε η κρίση. Η κύρια ευθύνη, βρίσκεται στην πλευρά των κυβερνήσεων από το 2010 και μετά. Με νοοτροπίες εγκληματικά προσκολλημένες στις πελατειακές σχέσεις που έχτισε το ελληνικό κομματικό κράτος, δεν τόλμησαν τις απαραίτητες εκσυγχρονιστικές αλλαγές που προϋπέθεταν ρήξεις και πολιτικό κόστος-με μακροπρόθεσμο εθνικό κέρδος. Ο θεριεμένος από (και απροετοίμαστος για...) τις συγκυρίες ΣΥΡΙΖΑ,”ποντάρει” κι' αυτός στο “ανέξοδο”λαϊκισμό και την ψυχολογική ακαμψία της πλειονότητας της κοινωνίας στην ανάγκη αλλαγής, ακόμη κι' όταν θεωρητικά αυτή παραδέχεται ότι οι υφιστάμενοι (και όπως λειτουργούντες...) θεσμοί, δεν “τραβάνε”. Ακόμη κι' αν αντιλαμβάνεται την ζωογόνο ανάγκη της αλλαγής, δεν την ευαγγελίζεται (προεκλογικά και τίμια!) αλλά απλώς την αναστέλλει και την παραπέμπει στο...άδηλο μέλλον!
Στο δίλημμα “πόλωση ή ψυχραιμία”, οι δυο βασικοί αντίπαλοι αυτής της προεξοφλημένης προεκλογικής περιόδου, δείχνουν δυστυχώς να επιλέγουν τις ακρότητες και την ανερμάτιστη πόλωση. Μάλλον επειδή η ψυχραιμία, προϋποθέτει πειστικά επιχειρήματα...