Κάνε με προφήτη, να σε κάνω πλούσιο! Και, πάντως, στην πολιτική ποτέ μην λες ποτέ! Μ' άλλα λόγια, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα αν στις 27 Δεκεμβρίου θα βγει άσπρος καπνός από την Βουλή... Σήμερα, τα κουκιά δεν βγαίνουν.
Αλλά στις επόμενες 18 μέρες στον πυκνότερο αλλά και ταυτόχρονα... μακρύτερο πολιτικό χρόνο από την μεταπολίτευση και μετά, τα πάντα μπορούν να συμβούν. Ακόμη και να επικρατήσει σε τούτη την χώρα λογική. Από όποια σκοπιά κι' αν την θεωρεί κανείς...
Η κίνηση Σαμαρά, είναι αναμφίβολα υψηλού ρίσκου. Παράλληλα, όμως, και μονοδρομική. Από την στιγμή που οι δανειστές (και μέχρι πρότινος υποστηρικτές του) θορυβημένοι από τις “πρωτοβουλίες” του μετά τις ευρωεκλογές αποφάσισαν να μην του αφήσουν περιθώρια ελιγμών και άσκοπων παρατάσεων, και του έθεσαν ανώτατο περιθώριο να συμφωνήσει με την τρόικα (και να υλοποιήσει τα μέτρα που καθυστερούσε) μέχρι τέλους Φεβρουαρίου με ανοικτή μέχρι τότε την εκκρεμότητα της προεδρικής εκλογής, η επίσπευση των διαδικασιών ήταν μονόδρομος. Εκτός κι' αν αποφάσιζε να κλείσει τις εκκρεμότητες με την τρόικα αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος (και την πιθανότατη ανταρσία ακόμη και δικών του βουλευτών-πέραν των συγκυβερνώντων...) και τις όποιες ελπίδες εκλογικής του διάσωσης υπήρχαν.
Σαμαράς και Βενιζέλος αποφάσισαν ( καθείς με το δικό του σκεπτικό και πλάνο) ότι δεν είναι διατεθειμένοι ν' αναλάβουν αυτό το κόστος, άσχετα με το τι δημόσια και επικοινωνιακά διακηρύσσουν περί εθνικού συμφέροντος. Ήξεραν τον αντίκτυπό του στις επερχόμενες κάλπες, και αποφάσισαν να ξεπεράσουν τον σκόπελο και να πετάξουν την καυτή πατάτα, στα χέρια της επόμενης (υπό ΣΥΡΙΖΑ, κατά τα φαινόμενα) κυβέρνησης. Που θα έχει πλέον ανύπαρκτο χρόνο για να σχεδιάσει τακτική, να διαπραγματευτεί με τους δανειστές, ακόμη και να... ξεπεί όσα μέχρι τώρα έχει πει! Αν δεν εκλεγεί πρόεδρος, οι βουλευτικές εκλογές θα γίνουν το αργότερο στις αρχές Φεβρουαρίου, και με την κάψα του προεκλογικού αγώνα, ποιος θ' ασχοληθεί με μετεκλογικές “λεπτομέρειες”...
Το διαφαινόμενο crash-test (τα σχόλια των ξένων ΜΜΕ και τεχνοκρατών, όπως και η κατάρρευση του χρηματιστηρίου με την προοπτική πρόωρης προσφυγής στις κάλπες με τον Τσίπρα πιθανότατο νικητή, είναι πολύ χαρακτηριστικά), δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ενσωματώνεται στην “τακτική” των δύο συγκυβερνώντων εταίρων- και μάλιστα διττώς: είτε να οδηγήσουν κάποιους αμφιταλαντευόμενους βουλευτές να ψηφίσουν “ναι” στην προεδρική εκλογή (με δεδομένη την δημοσκοπική έκφραση του εκλογικού σώματος κατά των πρόωρων εκλογών) και να εξασφαλισθούν οι πολυπόθητοι 180, είτε να τρομοκρατηθεί ο κόσμος από το επερχόμενο χάος με επικράτηση ΣΥΡΙΖΑ, ανέτοιμου και χωρίς χρόνο να χαράξει νέα στρατηγική, και να “διασώσει” στις εκλογές τα “παραδοσιακά” κόμματα.
Από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, τώρα, οι πρώτες αντιδράσεις του στον “ελιγμό” της κυβέρνησης (πχ, ο Λαφαζάνης είπε ότι η καταβαράθρωση του χρηματιστηρίου ήταν... συνωμοσία τού διεθνούς κεφαλαίου για να υπονομευθεί η αριστερά, κάποια συριζέϊκα μπλόγκς αποφάνθηκαν ότι το ευρωπαϊκό κατεστημένο αποφάσισε να υπονομεύσει το κόμμα...) ήταν μάλλον μουδιασμένες, αμήχανες. Αντιλαμβάνεται ότι η ριψοκίνδυνη “ζαριά” του Σαμαρά, τοποθετεί και τον ίδιον στο “ποντάρισμα”. Τώρα, αν δεν εκλεγεί πρόεδρος (όπως κάποιοι εχέφρονες στην Κουμουνδούρου προσεύχονται... μυστικά να μην γίνει!), θα κληθεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε χρόνο μηδέν ή να κάνει όπισθεν ολοταχώς και να τα βρει με την “καταραμένη” τρόικα (απογοητεύοντας τους παρασυρμένους οπαδούς του για επιστροφή στις “παλιές, καλές μέρες...”), είτε να διατηρήσει την αδιάλλακτη γραμμή ρήξης και μονομερών κινήσεων, οπότε η κατάρρευση και το χάος είναι στην γωνία και ετοιμάζονται να μας κτυπήσουν την πόρτα.
Για ν' ανοίξει το παράθυρο της “αριστερής παρένθεσης” (έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, τα κάνει μαντάρα, κλυδωνίζεται η χώρα,απογοητεύει την κοινωνία, πέφτει με γδούπο η κυβέρνησή του, γίνονται εκλογές και.... ξαναερχόμαστε “εμείς”) που κάποιοι ανεγκέφαλοι συμβουλάτορες του Σαμαρά τον προτρέπουν να ρισκάρει...
Το μεγαλύτερο λάθος στην ζωή (και αυτό ισχύει και για τους μεν και για τους δε) είναι να θεωρείς ως πραγματικότητα τις προσδοκίες σου. Και να μην ακολουθείς με ευλαβική συνέπεια, την σοφία του “πρέπει κανείς να προσέχει για το τι εύχεται...”!