Μην μου πείτε πως δεν σας έφερε στο νου εικόνες από κηδεία, όπου συναντιόνται συγγενείς που έχουν χρόνια να ειδωθούν, να μιλήσουν, που απεχθάνονται ο ένας τον άλλον;
Για τις συναντήσεις των τριών Προέδρων του ΠΑΣΟΚ ο λόγος, που απέπνεε κλίμα “άντε να τελειώνουμε και με τούτη την θλιβερή υποχρέωση...”! Τυπικές κουβέντες, βλέμματα συμπάθειας (όταν τα βλέμματα διασταυρώνονταν...) που πίσω τους κρύβονταν οικογενειακοί καυγάδες για... τα κληρονομικά, ζήλιες στα όρια του φθόνου, κόμπλεξ και μίση άσβεστα, μια διάχυτη απέχθεια στα όρια της σιχασιάς.
Κληρονομιά, πλέον, δεν υπάρχει για να διαμοιρασθεί-κι' ας έλεγε ο μακαρίτης πως “το ΠΑΣΟΚ, δεν τεμαχίζεται, δεν κληρονομείται, δεν τιμαριοποιείται...”- το ζήτημα είναι τώρα σε ποιόν θα χρεωθεί το φοβερό φαλίρισμα. Τι πρέπει να κάνουν οι... σύνδικοι της χρεοκοπημένης φυλής, για να μην φορτωθεί μονομερώς κάποιος το βάρος της εξαέρωσης. Να δείξουν στο κοινό ότι αυτοί, έστω και με μισή καρδιά, έκαναν το... καθήκον τους. Γέλα παλιάτσο...
Αντίστοιχο κλίμα και στην επικοινωνιακή βαβούρα για την πολυσυζητημένη (ίσως γι' αυτό και εξ αρχής υπονομευμένης) συνάντηση Σαμαρά και Τσίπρα, με συμμετοχή η όχι του Βενιζέλου, “Το Σάββατο μπορείς;”, “όχι, όχι...” με μια διάχυτη επικοινωνιακή μόνο επίφαση “δεν μπορεί, δεν μπορεί, κάπου θα συναντηθούμε...”, σαν τους αδιάφορους για το σήμερα παλιούς (κάπως. Κάποτε...) γνωστούς, που ανταλλάσσουν ανούσιες υποσχέσεις του τύπου...”χαθήκαμε, βρε παιδί μου, να τηλεφωνηθούμε κάποια μέρα να τα πούμε...”-και το τηλεφώνημα δεν γίνεται ποτέ. Από καμιά πλευρά...
Και διηγώντας τα, να κλαις! Συμπεριφορά πολιτικών ανδρών, την ώρα που η χώρα βρίσκεται πάλι στην άκρη του γκρεμού. Που , παρά τις θυσίες και το αίμα που έφτυσε ο λαός, κινδυνεύει πάλι με ξωπέταγμα από την ευρωζώνη, με μια βίαιη επιστροφή στο 2010, και μάλιστα υπό πιο αρνητικές συνθήκες και προοπτικές- ο (άτσαλος...) τεχνοκράτης Χαρδούβελης, το σημείωσε με ιδιαίτερη έμφαση. Λες και οι “σφαλιάρες” της ΕΕ, ή άκαμπτη και σε μεγάλο βαθμό άδικη στάση της έναντι ημών, έχει ως αποδέκτη μόνο την σημερινή κυβέρνηση, και όχι και την όποια διάδοχό της, την οποία και προειδοποιεί τι πρόκειται να κληθεί ν' αντιμετωπίσει.
Με μυωπική πολιτική λογική, οι “ταγοί” μας (κυρίως αυτοί πού βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης-χωρίς αυτό να απαλλάσσει και τους άλλους δυό...), δεν ντρέπονται να βροντοφωνάζουν πως το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το κομματικό τους μαγαζάκι, η δική τους διάσωση και επιβίωση! Την ώρα που, αντικειμενικά, οι συνθήκες απαιτούν αν όχι πολιτική συναίνεση (ας μην είμαστε μαξιμαλιστές, ακόμη και για το αυτονόητο...) τουλάχιστον συνεννόηση αυτών που διαχειρίζονται από διαφορετικές θέσεις την τύχη του τόπου, αυτοί....πάνε σαν άλλοτε! Με ψέμματα, εκφοβισμούς, ατεκμηρίωτες (και ακοστολόγητες...) υποσχέσεις σαν... καθρεφτάκια σε παραζαλισμένους ιθαγενείς, παραβλέπουν την πραγματικότητα και τις διαμορφούμενες προοπτικές της. Ποντάρουν στο θυμικό, την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου, μαζί με τον καλλιεργούμενο φόβο για τα επαπειλούμενα χειρότερα, υπαρκτά και πρόδηλα ή κατασκευασμένα, για να παραμείνουν ή να κατακτήσουν την εξουσία. Την ώρα που οι πρόδρομες ενδείξεις της τελικής έκρηξης, είναι κάτι περισσότερο από σαφείς...
Τοιούτοι ηγέτες έπρεπε ημίν;Ίσως, αφού εμείς με την ψήφο μας τους συντηρούμε, με την ψευδαίσθηση πως συντηρούμαστε κι' εμείς. Στην φορμόλη...