Αναζητώντας κάποιος τα αίτια μιας ήττας όπως αυτή από τα Ν.Φερόε μπορεί να καταλήξει σε χίλια δυο πράγματα. Κυρίως όμως θα καταλήξει στο ότι τα λάθη ξεκίνησαν από την επόμενη μέρα του αποκλεισμού από την Κόστα Ρίκα στο Μουντιάλ. Τότε που αγγίξαμε την πρόκριση στις «8» καλύτερες ομάδες του κόσμου.
Από εκείνο το βράδυ μέχρι το σημερινό πρωί, η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου έκανε μια διαδρομή Ζενίθ-Ναδίρ σε χρόνο πολύ μικρότερο απ’ ότι θα φανταζόταν και αυτός που αποφάσισε να τα αλλάξει όλα. Από υπεύθυνους γραφείου Τύπου, γιατρούς, φροντιστές, προπονητές, βοηθούς μέχρι και…ποδοσφαιριστές!
Η Εθνική ομάδα φεύγοντας από τη Βραζιλία είχε χάσει δύο στυλοβάτες. Καραγκούνης και Κατσουράνης δεν ήταν μόνο οι συνδετικοί κρίκοι δύο διαφορετικών εποχών αλλά κακά τα ψέματα ήταν αυτοί που δεν επέτρεπαν σε κανέναν να κάνει τα αποδυτήρια κέντρο διερχομένων. Πότε με τον καλό τρόπο, πότε με τον άσχημο. Αυτό το κέντρο διερχομένων είναι που σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, αφαίρεσε την ταυτότητα επιτυχίας από αυτή την ομάδα.
Μέχρι και πριν τη λήξη του Μουντιάλ, κανείς Έλληνας ποδοσφαιριστής δεν θεωρούσε ότι μπορούσε πολύ εύκολα να μπει σε αυτό το «κλειστό λόμπι» που είχε δημιουργηθεί. Είναι δεδομένο μάλιστα ότι η παρουσία αυτού του λόμπι χαροποιούσε όλους τους παίκτες, ακόμη και αυτούς που περίμεναν καρτερικά την ευκαιρία τους. Γιατί απλούστατα γνώριζαν ότι όταν θα κατάφερναν να αποτελέσουν και αυτοί μέρος του, θα είχαν πετύχει κάτι σημαντικό.
Ο Κλάουντιο Ρανιέρι έσπασε την κλειδαριά των αποδυτηρίων γιατί έτσι πίστευε ή έτσι του είπαν ότι θα έφερνε νέο αέρα στην ομάδα και θα άφηνε τη δική του σφραγίδα. Οι ισορροπίες διαταράχθηκαν σε τόσο μεγάλο βαθμό που ακόμη και οι παλαιότεροι δεν ήξεραν πώς να συμπεριφερθούν. Πρόσωπα γνώριμα μέχρι πριν λίγο καιρό, έδωσαν τις θέσεις τους σε νέους – όχι απαραίτητα κακούς ή άσχετους – οι οποίοι αγάπησαν μεν το μέρος στο οποίο βρίσκονταν αλλά δεν ήξεραν ποιους κανόνες έπρεπε να ακολουθήσουν.
Τώρα που ο Ρανιέρι αποτελεί παρελθόν, έχουμε στα χέρια μας τη μισή λύση του προβλήματος. Την άλλη μισή εξακολουθεί να την κρατά στα χέρια του ο πρόεδρος της ομοσπονδίας. Ο Γιώργος Σαρρής ανεξάρτητα με το ποιον θα επιλέξει για επόμενο ομοσπονδιακό τεχνικό, οφείλει να καταλάβει ότι η Εθνική πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί όπως είχε διατάξει κάποτε ο Ότο Ρεχάγκελ τον Βασίλη Γκαγκάτση, όπως είχε δώσει εντολή ο Φερνάντο Σάντος. Αμφότεροι επιτυχημένοι. Ο Σαρρής που πήγε να τα αλλάξει όλα βαδίζει στο δρόμο του αποτυχημένου. Έχει ίσως μια τελευταία ευκαιρία. Στο χέρι του είναι να την αρπάξει και να μην γραφτεί στην ιστορία ως ο άνθρωπος που «τελείωσε» την πιο αγαπημένη ομάδα όλων των Ελλήνων τα τελευταία 12 χρόνια.