Μίλησα με μια κυρία, δημοσιογράφο και τηλεπαρουσιάστρια, από εκείνες που βλέπετε κάθε μέρα στην μικρή οθόνη όσοι από εσάς επιμένετε να βλέπετε ακόμα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. Σας διαβεβαιώ ότι πρόκειται περί σκεπτόμενης γυναίκας, καλών προθέσεων, φιλικού χαρακτήρα, και σεβαστή στον χώρο της και στην κοινωνία. Καμία σχέση δεν έχει με μικροαστή τηλε-σταρ ανθυποφασίστρια όπως είναι τόσες και τόσες άλλες τηλε-περσόνες. Δεν θα σας αποκαλύψω το όνομα της, σεβόμενος την άρνηση της να μιλήσει δημόσια. Καμιά φορά όμως, εκείνα που λέγονται από ανώνυμα χείλη, μεταφέρουν την αλήθεια πολύ πιο ωμά από ό,τι υπογράφεται με όνομα και διεύθυνση.
«Δεν θέλω να δώσω συνέντευξη Παναγιώτη, επειδή η κατάσταση είναι τραγική και δεν θέλω να τοποθετηθώ απέναντι σε ένα τόσο καταστροφικό σκηνικό. Οι περισσότεροι από τους συναδέλφους μου είναι πουλημένοι, όσοι δεν είναι χάνουν τις δουλειές τους και φοβάμαι ότι θα προκαλέσω μόνο περισσότερο κακό.»
Ελάχιστες αλλά περιεκτικές λέξεις από κάποιον που γνωρίζει περισσότερα από οποιονδήποτε περί των παρασκηνίων στα πλήρως απαξιωμένα τηλεοπτικά κανάλια. Δεν είναι όμως η καταγγελία περί διαφθοράς εκείνο που σοκάρει – είναι τετριμμένη κοινοτοπία να κατηγορείς τους εργαζόμενους στην τηλεόραση περί συνειδησιακής διαφθοράς και δημοσιογραφικής λιποψυχίας. Πρόκειται περί υπαλλήλων ιδιωτικών επιχειρήσεων στην υπηρεσία των εργολάβων στους οποίους ανήκουν. Όσον αφορά την κρατική ΕΡΤ, είναι στην υπηρεσία της κυβέρνησης. Η προκαθορισμένη θέση των στελεχών της δεν αθωώνει βέβαια την συνολική επιχείρηση που επανδρώνουν ως μια απόπειρα να μεταμφιεστούν σε επίσημη ενημέρωση, κάτι εντελώς διαφορετικό από επίσημα όργανα εκείνων που εκπροσωπούν. Δημόσιες σχέσεις κάνουν, και είναι προκλητικό να δηλώνουν ότι είναι δημοσιογράφοι, δηλαδή ψύχραιμοι παρατηρητές και καταγραφείς της αλήθειας – όπως την αντιλαμβάνεται ένας ανθρωπιστής με συνείδηση περί δικαιοσύνης, ισονομίας και ελευθερίας.
Μια δεύτερη παρατήρηση περί των δηλώσεων της προαναφερθείσας μυστηριώδους κυρίας έχει να κάνει με την υποβόσκουσα αποδοχή του έκνομου αυτού καθεστώτος. Διαπιστώνοντας πως οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, συνάδελφοι της είναι διεφθαρμένοι, και παραχαράσσουν τον ρόλο τους ως δημοσιογράφοι, ισοδυναμεί με το να δηλώνεις μάρτυρας ενός εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας και παρ' όλα αυτά ό,τι έχεις δει να μένει μόνο στις ψιθυριστές εκμυστηρεύσεις κατ' ιδίαν. Δηλαδή, περιορίζεις τις καταγγελίες στην σφαίρα του ιδιωτικού κουτσομπολιού ενώ οφείλεις να αναλάβεις τόσο την ευθύνη των λεγομένων σου ως δημόσιο πρόσωπο, όσο και πολίτης που διεκδικεί την διαφάνεια σε ένα τόσο ζωτικό τμήμα της κοινωνικής αλληλεπίδρασης – εκείνο των Μ.Μ.Ε.
Ακόμα και αν έχουν ξεφύγει εντελώς, ας μην γελιόνται οι καναλάρχες και μεγαλοκαρχαρίες που τους πληρώνουν. Δημοσίας ωφελείας οφείλουν να είναι τα σεβαστά τους ιδρύματα, και αυτό επειδή πρέπει να εξιλεωθούν για δύο πολύ σοβαρές αμαρτίες τους απέναντι στη κοινωνία. Όχι, δεν εννοώ την προδοσία των συμπατριωτών τους. Ας αφήσουμε τις ιδεολογικές διαφορές κατά μέρος και ας μιλήσουμε την αγαπημένη τους γλώσσα των αριθμών. Ευθύνες απέναντι στην κοινωνία που τους ανέχεται έχουν, αφ' ενός επειδή λειτουργούν με την ανοχή μη καταβολής φόρων και ασφαλιστικών εισφορών στο κράτος σε ύψος δις ευρώ. Αφ'ετέρου επειδή δέχονται τον εκβιασμό της κάθε κυβέρνησης που τους υπενθυμίζει ότι λειτουργούν σε συχνότητες χωρίς άδεια, ως εκ τούτου δεν μπορούν και να πολυμιλάνε εναντίον κυβερνητικής πολιτικής ή προσώπων. Αντί να αρνηθούν αυτό το εκβιαστικό παρα-νομικό καθεστώς, διαπραγματεύονται υπέρ των πολιτικών που ούτως ή άλλως χρηματοδοτούν με τις μίζες των κρατικών αναθέσεων τους μεγαλο-εργολάβους που είναι ιδιοκτήτες καναλιών.
Οι αυτονόητες ευθύνες αυτής της πιάτσας είναι ένα αίτημα τόσο παλιό όσο και η μεταπολιτευτική πραγματικότητα στην οποία έλαβε διαστάσεις Γκεμπελικής ονείρωξης το μέγεθος της επιρροής των Μ.Μ.Ε. στην Ελληνική κοινωνία. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι οι παθολογίες πρέπει και να ανανεώνεται από γενιά σε γενιά. Για εκείνους που φοβούνται τη φίμωση τους, ας μην ανησυχούν - δεν είναι η πολυφωνία των Μ.Μ.Ε. κάποιο ακλόνητο δημοκρατικό άλλοθι, όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Ούτως ή άλλως ακυρώνεται κάθε έννοια σοβαρότητας όταν αντιπαρατίθεται με κύριους που δηλώνουν λάτρεις γοτθικών γραμματοσειρών προκειμένου να αλλάξουν θέμα συζήτησης από τα προφανώς ναζιστικά τους τατουάζ. Και εννοείται, δεν είναι πρωτεύον πρόβλημα της Ελληνικής κοινωνίας η ψυχασθενική εμμονή και οι κουτοπόνηροι ελιγμοί κάποιου οργανωμένου εγκληματία Νεοναζιστή. Υπάρχει εισαγγελέας για το ποινικό έγκλημα, ας αναλάβει και αυτός τις ευθύνες του.
Η δημοκρατία είναι ουτοπικό όραμα ούτως ή άλλως. Η στοχοπροσήλωση προς το ιδανικό θέλει διαρκείς ρυθμίσεις – δεν εξαρτάται η ισορροπία του μηχανισμού της από μια παράμετρο αλλά πολλές. Η πλειοψηφία και η δημοτικότητα είναι δυο από τους πλέον αστάθμητες, που οφείλουν να συνυπολογίζονται προσεκτικά και όχι να λαμβάνονται παραπάνω απ' όσο πρέπει όταν κάνουμε μια διάγνωση υγείας του εκάστοτε καθεστώτος. Ακόμα, δεν αρκεί η δίκαιη επίθεση μόνο σε προφανείς στόχους όπως η Χρυσή Αυγή και τα τάγματα επικίνδυνων κακοποιών που στελεχώνουν οποιαδήποτε νεοναζιστική συμμορία.
Χωρίς να προτείνω σιωπή επί του ζητήματος, μου φαίνεται και επικίνδυνο το να μονοπωλεί ο Νεοναζισμός το ενδιαφέρον των Μ.Μ.Ε. Ακόμα και ως καταγγελτικός λόγος μου φαίνεται συμβιβασμός - αφού έχουμε φτάσει στο σημείο να λογοδοτούμε σε οπαδούς του Νεοναζισμού, διαπραγματευόμαστε με τρομοκράτες. Δεν μπορεί να είναι κανονικότητα αυτή, όσο και αν προσπαθείς να την καλλωπίσεις.
Η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, εσκεμμένα, έχει φέρει την κοινωνία αντιμέτωπη με το Ναζιστικό τέρας που ξέβρασαν τα βάθη του συλλογικού μας ασυνείδητου. Ο αντιπερισπασμός αυτός ανατράφηκε ανενόχλητος προκειμένου να αποστρέψει την προσοχή μας από τα εγκλήματα που πράττουν οι πρόσφατες Μνημονιακές κυβερνήσεις. Τώρα, εκείνοι που επέτρεψαν και προέβαλαν την άνοδο της Χρυσής Αυγής δεν μπορούν να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους σε μια απόπειρα να παρατείνουν την χρησιμότητα της ως παρακαμπτήριος οδός για να ξεστρατίσει η αγανάκτηση που νιώθουμε περί της πολυσύνθετης ανωμαλίας που υφιστάμεθα.
Το μεγαλύτερο λάθος όλων των δημοσιογράφων που επιμένουν να «είναι πουλημένοι» είναι ότι υποτιμούν την νοημοσύνη μας. Κανείς δεν κέρδισε πόλεμο υποτιμώντας τους αντιπάλους του, και όσο και αν σοκάρονται διάφοροι αρθρογράφοι σε ψύχραιμα, ορθολογιστικά sites που συναλλάσσονται επικερδώς με την αθλιότητα, υπάρχουν άλλοι δημοσιογράφοι που δεν όχι μόνο δεν συμβιβάζονται αλλά και απειλούν ευθέως να διαταράξουν την καλοπληρωμένη τους νιρβάνα. Μπορεί να δουλεύουμε για μηδενικά ή άθλια μεροκάματα και να μην μας τυλίγει το old school glamour του SUV και της βίλας στη Μύκονο. Όμως, έχουμε τον σκεπτόμενο άνθρωπο με το μέρος μας. Και η συγκεκριμένη συμμαχία είναι ζωογόνος και απαραίτητη για κάποιον που γράφει δημόσια, δηλαδή για το κοινό. Η βασική αρχή μιας καλής σχέσης κάποιου με την πραγματικότητα είναι να μην υποτιμάει το κοινό του επειδή θα τους υποτιμήσει και αυτό. Την ώρα της κρίσης, που δεν έρχεται, αλλά είναι παρούσα και ετυμηγορεί κάθε στιγμή.