Το' χουμε συνήθειο σε τούτο τον τόπο ν' αντιδρούμε συναισθηματικά, με το θυμικό, υπό την επήρεια των εντυπώσεων. Πριν καταλαγιάσουν οι τελευταίες κι' αφήσουν χώρο να λειτουργήσει η λογική ψύχραιμα, νηφάλια, αποστασιοποιημένα. Ίδιον του λαού, άρα και γνώρισμα της πολιτικής του τάξης. Το ξανάδαμε το έργο μ' αφορμή τις δραματικές εξελίξεις στην Κύπρο, ως αποτέλεσμα μιας άφρονης , κοντόφθαλμης , αυτοκτονικής για ολόκληρο το εύθραυστο ευρωπαϊκό οικοδόμημα απόφασης των ανόητων , τιποτένιων λογιστάδων της ΕΕ, που καθυποταγμένοι στην κυρίαρχη γερμανική προτεσταντική "ορθοδοξία" και στενοκεφαλιά... πυροβόλησαν τα ήδη τρεμάμενα πόδια του οράματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Και άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου...
Το παμψηφικό «όχι» της κυπριακής Βουλής στην ανόητη ρετσέτα του ευρωιερατείου, ήταν αναμενόμενος μονόδρομος. Η κυπριακή οικονομία, στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο τραπεζικό, χρηματοπιστωτικό της σύστημα . «Περίεργα» αναπτυγμένο, με γκρίζες (έως και μαύρες...) δομικές πτυχές , με «διευκολύνσεις» που επιτρέπουν κάθε υποψία ξεπλύματος μαύρου χρήματος , έφθασε να είναι 8 φορές μεγαλύτερο του συνολικού ΑΕΠ της χώρας. Μια φούσκα, υπό μόνιμη απειλή (ιδίως μετά την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και το ευρώ αργότερα) έκρηξης , παρά την παραδοσιακή ανατολίτικη «πονηριά» των πολιτικών ηγετών της να κερδίζουν χρόνο και να βολεύονται προσωρινά, πιστεύοντας πώς για πάντα θα μπορούν να κοροϊδεύουν τους πάντες... Οι ενστάσεις των Ευρωπαίων για το αδιαφανές, ύποπτο κυπριακό χρηματοπιστωτικό σύστημα, διαρκείς και πιεστικές. Και ταυτόχρονα, κάθε άλλο παρά άδολες. Ο κυπριακός τραπεζικός «παράδεισος», οσοδήποτε μικρός συγκριτικά με τα ευρωπαϊκά χρηματοπιστωτικά δεδομένα , αποτελούσε ενόχληση για τα δικά τους συμφέροντα-οικονομικά, αλλά και εργαλείων πολιτικής επιρροής . Και ήθελαν να τον πετσοκόψουν. Ιδίως μετά την ανακάλυψη των πλούσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και φυσικού αερίου στα κυπριακά «οικόπεδα», ανακάλυψη που οδήγησε και στην πρώτη στην ιστορία επίσκεψη Γερμανού καγκελαρίου , της κ. Μέρκελ , στο νησί της Αφροδίτης σε μια απροκάλυπτη απόπειρα εγγραφής «υποθηκών» και δημιουργίας συνθηκών επιρροής. Και οφέλους...
Οι... οιμωγές για «διαφάνεια» στο χρηματοπιστωτικό κυπριακό σύστημα, λοιπόν, δικαιολογημένες αλλά και...αρκούντως υποκριτικές. Η πρωτοστατούσα (μήνες τώρα...) στην «κάθαρση» Γερμανία, γνωρίζει πολύ καλά πώς το δικό της χρηματοπιστωτικό σύστημα βρίσκεται πολύ ψηλότερα από το κυπριακό στην διεθνή κατάταξη...αδιαφάνειας, στην 60η θέση παγκοσμίως, όταν αυτό της Κύπρου βρίσκεται στην 150η! Κι' άλλωστε, αν ειλικρινά η (γερμανική, φευ...) Ευρώπη ήθελε να αποκαθάρει τις κυπριακές τράπεζες, μπορούσε να το κάνει σταδιακά και μεθοδικά, με πιέσεις που θα ανάγκαζαν την Λευκωσία ν' αποδεχθεί τους διεθνείς όρους διαφάνειας και προστασίας από το ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Χωρίς να τινάξει εν μια νυκτί την κυπριακή εθνική οικονομία στο αέρα. Και το κυριότερο: χωρίς να βάλει μπουρλότο η ίδια στα θεμέλια του δικού της "συστήματος", πάνω στο οποίο στηρίζει όλες τις πολιτικές της! Δηλαδή, στην αξιοπιστία και σταθερότητα του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος, που εδράζεται στην εμπιστοσύνη αλλά και την εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων. Με το μέτρο που υπαγόρευσε εκβιαστικά να πάρει η Κύπρος, τίναξε στον αέρα αυτή την εμπιστοσύνη. Γιατί ποιος καταθέτης , μεγάλος η μικρός (και οι μικροί στο σύνολό τους είναι αυτοί που στηρίζουν τις τράπεζες...) θα έχει του λοιπού την βεβαιότητα -ακόμη κι' αν όλα... «ξεγίνουν», οι εντυπώσεις έχουν πια δημιουργηθεί-πώς αυτό που επιχειρήθηκε στην Κύπρο, δεν θα επιχειρηθεί και στην δική του χώρα, αν τα πράγματα με την παγκόσμια κρίση «σφίξουν» (κι' όλα δείχνουν ότι θα σφίγγουν...)-άρα : τράβα βρες ασφαλέστερο τραπεζικό σύστημα να αράξεις τις καταθέσεις σου...
Εκτιμώντας με τις μέχρι στιγμές αντιδράσεις και εξελίξεις , το κυριότερο σφάλμα που διέπραξε , με γνώμονα τα ίδια της τα συμφέροντα,με την πρόχειρη και δογματική απόφασή της για την Κύπρο η ΕΕ, ήταν πώς... άνοιξε την κερκόπορτα στη Ρωσία ν' αναμιχθεί στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Και μάλιστα στην πολλαπλά ευαίσθητη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου, όπου διατηρεί επί μακρό διάστημα εν εκκρεμότητι γεωπολιτικά συμφέροντα. Οι διαδικασίες, προσκηνιακές και παρασκηνιακές, τρέχουν, το διακύβευμα είναι πολύ σημαντικό (για όλες τις πλευρές...), που πάει να πει πώς κάθε κρίση και συμπέρασμα τούτες τις ώρες , πάνω στην βράση, θα ήταν βιαστικό και εν πολλοίς επιπόλαιο. Στην ίδια την Κύπρο, μετά τις πρώτες εντυπώσεις και λαϊκούς πανηγυρισμούς για το «γενναίο εθνικό όχι!», κάποιοι νηφάλιοι επανεκτιμούν καταστάσεις, σχεδιάζουν προσεκτικότερα τα επόμενα βήματα. Αλλά και στην Ευρώπη,σοβαροί και ψύχραιμοι παρατηρητές και άτομα με επιρροή (ο Γιουνκέρ, ο Τρισέ, πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές...) , προβληματίζονται και ψάχνουν τρόπους να ελαχιστοποιήσουν την ζημιά πού έγινε, να βρουν τρόπους να βρεθεί κάποια άλλη λύση, κοινά αποδεκτή -π.χ. να διατηρηθεί η θεσμική ευρωπαϊκή εγγύηση των καταθέσεων μέχρι 100.000 ευρώ, να εξασφαλισθούν σε ευρωπαϊκό αλλά και ενδοκυπριακό επίπεδο, εναλλακτικοί τρόποι χρηματοδότησης. 'Έγινε ένα έγκλημα, τώρα τρέχουν μπας και προλάβουν το οριστικό μέγα λάθος...
Το «κούρεμα» των καταθέσεων, υπό διαφορετικές προϋποθέσεις ,μεθόδευση (μήπως τα αλλεπάλληλα χαράτσια στα ακίνητα «κούρεμα περιουσίας» δεν είναι; Απλώς το κεφάλαιο , οι καταθέσεις... δεν έχουν θεμέλια, μπορούν να πάνε αλλού...) , κλιμάκωση και κυρίως τρόπο πλασαρίσματος θα μπορούσε να είναι προσφορότερη λύση από το ελληνικό «μνημονιακό χάος», που επιτείνεται από την πρόδηλη αδυναμία (και ιδεοληπτική άρνηση...) του ελληνικού κράτους να προχωρήσει επιτέλους στις εκσυγχρονιστικές διαρθρωτικές αλλαγές που απαιτούνται , να τηρήσει τα όσα έχει δεσμευθεί.
Στην Κύπρο, το πρόβλημα του... προβληματικού χρηματοπιστωτικού συστήματος με τις «μαύρες τρύπες» του και ο λάθος, μικρόνους τρόπος της ευρωπαϊκής «παρέμβασης» παρέσυρε και το κράτος. Στην δική μας περίπτωση, το πρόβλημα είναι άλλης τάξεως, οι χρόνιες εθνικές παθογένειες επιβαρύνουν την κρίση, οι λύσεις κατ' ανάγκην θα είναι διαφορετικές-ενδεχομένως περισσότερο επώδυνες και μακροχρόνιες. Το να πανηγυρίζουμε (αταβιστικά, άκριτα, χωρίς επίγνωση των συναφειών αλλά και διαφορών των γενεσιουργών αιτίων...) το "όχι"των Κυπρίων και να πιέζουμε να... ισχύσει και στην δική μας ιδιαίτερη περίπτωση (και μάλιστα με... καθυστέρηση 3 πολύτιμων χαμένων χρόνων...), αν μη τι άλλο δεν συνιστά σοβαρότητα και υπευθυνότητα.
Απλώς επιβεβαιώνει, γι' άλλη μια φορά, πώς το' χουμε συνήθειο σε τούτο τον τόπο ν' αντιδρούμε συναισθηματικά, με το θυμικό, υπό την επήρεια των εντυπώσεων. Πριν καταλαγιάσουν οι τελευταίες κι' αφήσουν χώρο να λειτουργήσει η λογική ψύχραιμα, νηφάλια, αποστασιοποιημένα...