Τι την ήθελε την συγκεκριμένη αποστροφή στις δηλώσεις του ο Φρανσουά Ολάντ; Να προκαλέσει (περιμένετε και θα δείτε...) την «περήφανη» αντίδραση των...γνωστών και μη εξαιρετέων εθναμυντόρων που ενδημούν σ' όλο το πολιτικό φάσμα (ακόμη και ο κ. Ευ. Αντώναρος έσπευσε να διερωτηθεί ποιες γαλλικές επιχειρήσεις θα επενδύσουν στην Ελλάδα «αυτές που διώχνει ο Ολάντ από την Γαλλία;»...) και να αναγκάσει την κυβέρνηση να απολογείται; «Ήρθα να κινητοποιήσω τις γαλλικές επιχειρήσεις να επενδύσουν στην Ελλάδα-συμφέρει και αυτές και την χώρα...» είπε ο Γάλλος Πρόεδρος, προσθέτοντας , μάλιστα , λίγο αργότερα ότι «αν η Γαλλία μπορεί να συμμετάσχει στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στο Αιγαίο,όταν βρεθούν και είναι εκμεταλλεύσιμα, θα το πράξει...». Άρα: ήρθε να προωθήσει τα γαλλικά συμφέροντα, και ουδέν έτερον! Ράβδος εν τη γωνία, άρα βρέχει...
Μα, φυσικά και τα συμφέροντα της χώρας του θέλει να προωθήσει ο Ολάντ και ο κάθε Ολάντ -που ο ψόγος; Πάντα έτσι σφυρηλατούνται και προάγονται οι καλές διακρατικές (και όχι μόνο...) σχέσεις, με την εξασφάλιση αμοιβαίως των συμφερόντων και της μιας και της άλλης πλευράς , όταν προκύπτει όφελος και κέρδος (δεν είναι κακιά λέξη...) για όλους τους συμβαλλόμενους. Αλλιώς, μιλάμε για... φιλανθρωπία, για άδολη αγάπη που παρατηρείται συνήθως στις σχέσεις γονιών με τα παιδιά τους- ούτε καν πάντα το αντίστροφο. Κάτι ήξερε ο Ελευθέριος Βενιζέλος που απαγόρευε στους διπλωμάτες να επικαλούνται (και να διαπραγματεύονται για..) «εθνικά δίκαια», υποχρεώνοντας τους να μιλάνε πάντα για «εθνικά συμφέροντα», γιατί «αυτά καταλαβαίνουν και εκτιμούν τα έθνη...»
Το ζήτημα είναι: εμείς ξέρουμε ποια είναι και πώς θα επιδιώξουμε τα δικά μας συμφέροντα , στην συγκεκριμένη συγκυρία και υπό τις δεδομένες εγχώριες, ευρωπαϊκές και παγκόσμιες συνθήκες;. Εννοούμε όταν λέμε «θέλουμε επενδύσεις»(με τις οποίες θα κερδίσουν και οι... επενδυτές, ε;), θέλουμε αποκρατικοποιήσεις, θέλουμε σύμπραξη του δημόσιου με τον ιδιωτικό (εθνικό και διεθνή) τομέα; Έχουμε συνειδητοποιήσει, ματώνοντας έστω, ότι το (ο Θεός να το κάνει!) «αναπτυξιακό μοντέλο» μας των τελευταίων ,τουλάχιστον ,30 ετών δεν έχει πλέον κανένα μέλλον; Ότι αν δεν αλλάξουμε πάραυτα μυαλά και ρότα (μαζί με δημόσια διοίκηση, θεσμικό πλαίσιο, γρήγορη ευέλικτη και αποτελεσματική δικαιοσύνη, μηχανισμούς διαφάνειας κ.λ.π.), τώρα πια που δεν υπάρχει το δάνειο (κι' αγύριστο...) «εύκολο» χρήμα να τροφοδοτεί την επίπλαστη και αντιπαραγωγική «ανάπτυξη»,που ψευδεπίγραφα μας έκανε «ισχυρούς», δεν πρόκειται ποτέ να έχουμε την παραμικρή ελπίδα να βγούμε από το τέλμα; Το με τέτοιους τρόπους χρηματοδοτούμενο όλα αυτά τα χρόνια άθλιο και στρεβλό πελατειακό κράτος που μας έφθασε εδώ που φθάσαμε (ψιλοβολεύοντας συντεχνίες , κοινωνικές ομάδες «οργανικών διανοούμενων», εκπορνεύοντας συνειδήσεις και «γαλουχώντας» τάξεις...) τέλειωσε ανεπιστρεπτί! Τώρα, πρέπει ν' ανασκουμπωθούμε όλοι μαζί, ν' αλλάξουμε συνήθειες και νοοτροπίες , να συνομολογήσουμε ότι για να μοιράζεται η πίτα πρέπει κατ' αρχήν... να φτιάξουμε πίτα , πώς δεν γίνεται να καταναλώνουμε και να... απολαμβάνουμε με δανεικά που δεν κατευθύνονται στην ανάπτυξη και την παραγωγή,(τότε που μπορούσαν κι' έπρεπε...) αλλά στην κατανάλωση και την επίπλαστη «ευμάρεια»...
Τώρα -και για καιρό ακόμη- φθηνά δανεικά (δανεικά, γενικώς...) δεν υπάρχουν. Πρέπει να γίνουμε ως χώρα «ελκυστική», να φέρουμε επενδύσεις, να ιδιωτικοποιήσουμε δημόσια περιουσία και οργανισμούς (που αποδείξαμε... περίτρανα πώς είμαστε ανίκανοι να κουμαντάρουμε και διαχειρισθούμε σωστά, υπέρ του καλώς εννοούμενου δημοσίου συμφέροντος), να εισρεύσει ζωογόνο χρήμα, να κινηθεί η οικονομία. Φυσικά υπό όρους διαφάνειας και μεγίστης δυνατής διασφάλισης του δημοσίου συμφέροντος, να παλέψουμε γι' αυτό,να φτιάξουμε θεσμούς και μηχανισμούς απόλυτης τήρησής τους! Ταυτόχρονα όμως και χωρίς «ιδεολογικές» παρωπίδες και ψευδεπίγραφους «εθνικισμούς», που καταλήγουν να...προασπίζονται την αδράνεια, τα κατεστημένα πελατειακής και συντεχνιακής λογικής «συμφέροντα», την άρνηση κάθε αλλαγής. Το αίτημα της διαφάνειας, να είναι ουσιαστικό, όχι...άλλοθι για την βολική για κάποιους διαιώνιση της ακινησίας...
Θυμάται, αλήθεια, κανείς (με αφορμή τα τραγικά επεισόδια στις Σκουριές...) καμιά πρόταση για μεγάλη ιδιωτική επένδυση στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες που να μην συνάντησε την λυσσαλέα αντίδραση ιδεοληψιών, κομματικών,συντεχνιακών τοπικών κοινωνιών;Η συγκεκριμένη επένδυση στα ορυχεία χρυσού στην Χαλκιδική, δεν ξεκίνησε την δεκαετία του...80, κατάντησε να πάρει άδεια το 2003, και σήμερα που υλοποιείται.... γίνεται μπουρλότο; Αλλά μήπως ακόμη και τα μεγάλα δημόσια έργα (Εγνατία, μετρό, αεροδρόμιο Σπάτων,ΧΥΤΑ και ΧΥΤΥ πρόσφατα κ.λ.π.) δεν συνάντησαν ...επαναστάσεις και όρκους πώς «θα χυθεί αίμα στους δρόμους»; Πόσος κροκοδείλιος συντηρητισμός, πια;
Να το ξαναπούμε; Μια και μόνη επανάσταση χρειαζόμαστε στην Ελλάδα -την επανάσταση της λογικής και του αυτονόητου.