Έχει μεγάλο ενδιαφέρον και προσφέρεται για πολυεπίπεδο προβληματισμό ο σάλος που προκλήθηκε από την δημοσιοποίηση των φωτογραφιών των με εμφανή σημάδια κακοποίησης συλληφθέντων ληστών με τα καλάσνικοφ και ύποπτων (τουλάχιστον) για τρομοκρατικές ενέργειες. Φυσικά και δεν υιοθετεί κανείς, πόσο μάλλον υποστηρίζει, την άσκηση αστυνομικής βίας. Ούτε την κρατική εκδικητικότητα, ιδίως στην δημοκρατία. Οι αντιδράσεις, όμως, που ακολούθησαν την δημοσιοποίηση των φωτογραφιών και μια διαφαινόμενη τάση «ιδεολογικοποίησής» τους ,δυστυχώς λειτουργεί αποπροσανατολιστικά (όχι εσκεμμένα, θέλουμε να ελπίζουμε...) και δεν συμβάλλει στην κατανόηση και αντιμετώπιση του μείζονος προβλήματος που είναι η οργανωμένη τρομοκρατική βία, σε μια κοινωνία που μαστίζεται και δοκιμάζεται από τρομακτικά διλήμματα που την υπερβαίνουν...
Δεν είναι επικίνδυνη υποκρισία, που λογικά μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι χρησιμοποιείται ως μοχλός πρόφασης με τελικό στόχο την παραπλάνηση, να «σοκάρεται» η κοινωνία (δια των διαφόρων εκπροσώπων της...) και να διεγείρονται τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της από μερικά χοντρά χαστούκια που έφαγαν, κατά παράβαση του θεσμικού πλαισίου λειτουργίας της αστυνομίας , πάνοπλοι παραβάτες του νόμου (αυτό, τουλάχιστον, δεν το αμφισβητεί κανείς, ούτε οι ίδιοι οι συλληφθέντες) σε κάποιο στάδιο της ανακριτικής διαδικασίας, και να μην τρομοκρατείται κυριολεκτικά από το γεγονός ότι 20χρονα παιδιά, τα παιδιά της, επιλέγουν ως μορφή «διαλόγου» και αμφισβήτησης τα καλάσνικοφ, τις ληστείες, τις δολοφονίες;
Εντάξει, ακούω τις «ενστάσεις»: Πριν δικασθούν και καταδικασθούν, έχουν το τεκμήριο της αθωότητας-σύμφωνοι. Σίγουρα ,όμως , συνιστά και «τεκμήριο ενοχής», έστω «ισχυρή ένδειξη», το γεγονός ότι συνελήφθησαν με βαριά όπλα στα χέρια, μετά από ληστεία, με τα οποία απειλούσαν μάλιστα όμηρο που είχαν συλλάβει για να εξασφαλίσουν την φυγή τους . Δεν ήταν νεαροί «Αγιάννηδες», που πιάστηκαν με μια κλεμμένη φρατζόλα στο χέρι, για να ικανοποιήσουν την πείνα τους... Για να μην δραπετεύσουμε «βολικά» από την πραγματικότητα, δηλαδή... Και όλοι ξέρουμε (χωρίς να υιοθετούμε) τις μεθόδους που χρησιμοποιεί η αστυνομία (όλων των χωρών, όλων των εποχών...) προκειμένου να εξασφαλίσουν κατά την ανάκριση στοιχεία που θα οδηγήσουν στις περαιτέρω έρευνές της. Και δεν μιλάμε στην συγκεκριμένη περίπτωση για επιστημονικά βασανιστήρια (ηλεκτροσόκ, εικονικές εκτελέσεις, εικονικοί πνιγμοί κ.λ.π) αλλά για χαστούκια για να «σπάσουν» οι συλληφθέντες (επ' αυτοφώρω...) και να αποκαλύψουν συνεργούς, κρησφύγετα-ακόμη και την ταυτότητά τους , όταν είναι γνωστό ότι ως «αιχμάλωτοι πολέμου», αρνούνται ακόμη κι' αυτό. Γι' αυτό δόθηκαν και οι φωτογραφίες τους στη δημοσιότητα, για ν' αποκαλυφθούν (όπως και έγινε) διασυνδέσεις, κρησφύγετα, γιάφκες, όπλα, ενοχοποιητικό υλικό. Δύναμη καταστολής και θεσμοθετημένης βίας υπήρξε πάντα η κάθε αστυνομία, οι... «αναγκαίοι απόπατοι» πού έχουν ακόμη και τα καλύτερα σπίτια. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: όταν η δημοκρατία φθάνει ν' απειλείται από την εκμετάλλευση των ελευθεριών και αξιών (μ' όλες τις ατέλειες εφαρμογής τους) που παρέχει, εκ των πραγμάτων κάποια στιγμή θα υπάρξουν «σκοτεινές γωνιές» στη δράση των οργάνων που την προστατεύουν...
Αυτό που πρέπει να μας τρομάζει και να μας προβληματίζει κύρια και πρωταρχικά, είναι το πως και το γιατί τα παιδιά μας (και κυρίως τα παιδιά κοινωνικών τάξεων με άνεση, απαλλαγμένων από το άγχος της καθημερινής επιβίωσης) διαθέτουν τέτοια αντανακλαστικά απέναντι στις κρίσεις και τα κοινωνικά αδιέξοδα. Κι' άλλες γενιές σε τούτη τη χώρα (ας πούμε η μετεμφυλιακή γενιά των '50s) αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις απείρως χειρότερες από τις σημερινές, αλλά κατόρθωσαν ν' αναπτύξουν και να εκμεταλλευθούν άλλου είδους «αντιστάσεις», όχι την τυφλή ισοπεδωτική βία, που μάλιστα τις βοήθησε να ξεπεράσουν τα προβλήματα της θλιβερής, απαισιόδοξης πραγματικότητας, θετικά και παραγωγικά...
Η «φιλοσοφία» της τρομοκρατικής βίας, δεν είναι υποπροϊόν της οικονομικής κρίσης και της κοινωνικής αποσάθρωσης-όχι μόνον, τουλάχιστον... Να θυμηθούμε, μόνο, πώς η «17 Ν» δημιουργήθηκε και ανδρώθηκε σε εποχές που η ελληνική κοινωνία απολάμβανε, από οικονομικής πλευράς και της πλευράς δημοκρατικών δικαιωμάτων, μια από τις «πλουσιότερες» περιόδους της. Η ανοχή που επιδεικνύουμε (από στρεβλή «ιδεολογία» στην καλύτερη περίπτωση, από ηλιθιότητα στην χειρότερη...) στα φαινόμενα της και η επικίνδυνη και ανιστόρητη «εξίσωσή» της με άλλες κοινωνικοοικονομικές καταστάσεις («βία είναι και οι φόροι, βία είναι και η περικοπή μισθών και συντάξεων»...), είναι αυτά που ασύγγνωστα, έστω, οπλίζουν τα χέρια των παιδιών μας. Και γι' αυτό, η δική μας ευθύνη είναι τεράστια...