Στην απίστευτα πολωτική, σε βαθμό παράνοιας, περίοδο πού ζούμε, σε όποιον τολμάει να ψελλίσει αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα και επιτυχία των μέτρων πού κάθε λίγο και λιγάκι επιβάλλονται, του κολλάμε την ετικέτα του αντιευρωπαϊστή, πού θέλει σώνει και καλά να φύγουμε από το ευρώ, την ίδια την Ευρώπη.
«Τι θέλεις, δηλαδή, να γυρίσουμε στην δραχμή, να φύγουμε από την ευρωπαϊκή οικογένεια, να εγκαταλείψουμε την ελπίδα σωτηρίας στο ευρύτερο και ασφαλέστερο ευρωπαϊκό πλαίσιο;», η μανιχαϊστική αντιμετώπιση των προβληματιζόμενων από την συνεχή αποτυχία των μέτρων πού επιβάλλονται, την αγανάκτηση τους λόγω των ανώφελων, όπως αποδεικνύεται στην πράξη, θυσιών τους.
Εύκολο είναι, μέσα σε τέτοιες συνθήκες, αλλά… να μην τρελαθούμε κι’ όλας! Μέσα ή έξω από την Ευρώπη,(καλύτερα μέσα…) αυτό πού ενδιαφέρει τον σκληρά δοκιμαζόμενο Έλληνα, είναι να μπορέσει να ζήσει. Όχι «σαν άλλοτε…», αν θέλετε, αλλά με στοιχειώδη αξιοπρέπεια και ικανότητα ν’ αντιμετωπίζει την καθημερινότητά του. Κάτι πού δεν μπορεί σήμερα, και όπως δείχνουν τα πράγματα δεν θα μπορέσει σε καμιά περίπτωση να εξασφαλίσει ούτε «αύριο», όσο και αν συνεχίσει να αιμορραγεί «ελπίζοντας»…
Για τέταρτη συνεχή φορά, θα κοπούν οριζόντια μισθοί και συντάξεις, μ’ αποτέλεσμα ό μέσος Έλληνας να βλέπει το εισόδημά του να συρρικνώνεται δραματικά κατά 40-60 %. Την ίδια ώρα, πού οι φορολογικές επιβαρύνσεις αυξάνονται αλόγιστα και άδικα-λ.χ., ένας φορολογούμενος με ετήσιο εισόδημα από 16000-25000 ευρώ (μεικτά) και με παιδιά, θα κληθεί να πληρώσει αναλογικά περισσότερους φόρους από εργαζόμενο η μισθωτό χωρίς παιδιά, με ετήσιο εισόδημα πάνω από 40000! Με ποια λογική και ποιο αίσθημα δικαιοσύνης αποφασίζεται κάτι τέτοιο;
Μαζί με τις περικοπές μισθών και συντάξεων και τις ταυτόχρονες αυξήσεις φορολογίας για τα χαμηλομεσαία εισοδήματα, έρχονται σε λίγες μέρες και… αναδρομικά χαράτσια (αυξημένος φόρος ακίνητης περιουσίας) που αφορούν σε «παρελθούσες χρήσεις» (2010 και 2011), την στιγμή πού όλο και περισσότεροι ΄Ελληνες, και ιδίως οι άνεργοι, αδυνατούν αποδεδειγμένα να βιώσουν την… «παρούσα χρήση»! Μπορεί η ελληνική κοινωνία να συνεχίσει να πορεύεται μέσα σε τέτοιες συνθήκες απογοήτευσης, απόγνωσης, στοιχειώδους έλλειψης προοπτικής;
Σύμφωνοι: δεν μπορούμε, όπως παλιά με κύρια ευθύνη της πολιτικής τάξης, να συνεχίσουμε να ζούμε με δανεικά, με τις δημοσιονομικές δαπάνες διογκωμένες προκλητικά από το πελατειακό σύστημα. Οφείλουμε να αναδιοργανωθούμε, να βάλουμε μια τάξη, να μειώσουμε δημόσιες δαπάνες (από τομείς πρόδηλης, εξοργιστικής σπατάλης…), ν’ αυξήσουμε δημόσια έσοδα. Μόνη λύση (εύκολη, σίγουρα…) είναι η εξαθλίωση των μεσαίων στρωμάτων; Γιατί επιτέλους δεν επιχειρείται η ουσιαστική πάταξη της φοροδιαφυγής (τα… «στικάκια» δείχνουν ότι αν υπάρξει πολιτική βούληση, εύκολα γίνεται!), ο εκσυγχρονισμός του κράτους (ακόμη δεν εφαρμόζεται πλήρως η ηλεκτρονική συνταγογράφηση!), η αντιμετώπιση των καρτέλ, οι έρμες διαρθρωτικές αλλαγές πού θα βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας (ακόμη… μισάνοιχτο παραμένει το «άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων),η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας;
Εδώ και δυόμιση χρόνια πού ταλανιζόμαστε από την κρίση, ποια μελετημένη, απόλυτα στοχευμένη παρέμβαση έγινε για να διορθωθούν κακώς κείμενα; Ούτε ΜΙΑ-το πολιτικό σύστημα που παραμένει άτολμο, κολημμένο στην πελατειακή νοοτροπία του, αναποτελεσματικό, αρκείται στις εύκολες «τυφλές» οριζόντιες παρεμβάσεις μειώνοντας μισθούς και συντάξεις διαρκώς γιατί μόνο τους «ηλίθιους» μπορεί (και θέλει…) να πιάσει. Ευαγγελίζεται «αλλαγές» στα δημοσιονομικά και την πραγματική οικονομία, χωρίς στην πραγματικότητα να το πιστεύει-γιατί αν το πίστευε θα είχε προχωρήσει στην κατάρτιση ενός εθνικού ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ σχεδίου ανασυγκρότησης και ουσιαστικής αναπτυξιακής προοπτικής.
Το παλιό πέθανε. Το νέο δεν έχει ακόμη γεννηθεί-και μην γελιόμαστε ο τοκετός του δεν θα είναι φυσιολογικός αλλά με καισαρική..Για να ελπίζουμε, όμως, πώς κάποια στιγμή θα υπάρξει ουσιαστική λύση και προοπτική, απαιτείται η άμεση οργανική σύνθεση των επιμέρους προβλημάτων της κρίσης, όχι πανικόβλητες εμβαλωματικές, προσωρινές εύκολες «λύσεις» αποκλειστικά εισπρακτικής λογικής, που τις… αποδίδουμε βολικά αποκλειστικά στις επιταγές της τρόικας. Και κυρίως, πολιτικές και κινήσεις που δεν θα βρίσκονται στον αντίποδα της τόσο απαραίτητης κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας. Η μέχρι σήμερα ακολουθούμενη πολιτική, είναι απολύτως αποσυνδεδεμένη από την κοινωνία και τον παλμό της. Πολύ εύστοχα διερωτάται η κ. Μαρία Κατσουνάκη σε σημείωμά της στην «Κ» της περασμένης Κυριακής, «μπορεί η δημοκρατία να λειτουργήσει σε συνθήκες αντίξοες, σκοτεινές, δυσοίωνες; Αν μείνουμε στο ερώτημα , τις απαντήσεις θα δώσουν τα άκρα…»
Όσο δεν υπάρχει επαρκής πειστική, πολιτική ηγεσία να εμπνέει την κοινωνία σε συγκεκριμένη στοχοπροσηλωμένη και εφικτή πορεία, θα εκδηλώνονται με αυξητική, ανεξέλεγκτη τάση κεντρόφυγες, αλλοπρόσαλλες κοινωνικές αντιδράσεις.
Η στιγμή της αλήθειας, έρχεται όταν οι άνθρωποι πιστέψουν ότι το σύστημα δεν μπορεί να επιβιώσει. Ας προσέξουμε, γιατί απέχουμε ελάχιστα από αυτή την στιγμή…