Η εν ψυχρώ δολοφονία του 52χρονου φαρμακοποιού μέρα μεσημέρι στο Ρέντη έρχεται απλώς να επιβεβαιώσει όσους λένε ότι η Αθήνα έχει μετατραπεί σε Καμπούλ της Δύσης με κακοποιούς που αφαιρούν ανθρώπινες ζωές για λίγα ευρώ και με πολίτες φοβισμένους και –το χειρότερο- χωρίς καμιά ελπίδα για το μέλλον.
Η εξήγηση που δίνουν πολλοί γι αυτό το ξεσάλωμα των εγκληματικών στοιχείων είναι η ένταση της οικονομικής κρίσης. Όσο πιο αβάστακτη γίνεται η καθημερινότητα τόσο πιο πολύ μεγαλώνει το πρόβλημα . Ακούγεται λογικό και υπάρχει ανάλογο προηγούμενο σε πολλές περιοχές του πλανήτη. Άλλο πράγμα όμως η παραβατική συμπεριφορά ενός απελπισμένου κι άλλο η στυγνή δολοφονία από έναν αδίστακτο κακοποιό.
Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ακόμα και ένας άνθρωπος σε απόγνωση που δεν έχει τα βασικά για να μπορέσει να επιβιώσει, είναι δυνατόν να αφαιρέσει μια ανθρώπινη ζωή και μάλιστα με τον τρόπο που έγινε αυτό χθες στο Ρέντη.
Τα εγκλήματα τέτοιας μορφής γίνονται από συνειδητούς φονιάδες που οπλοφορούν και δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τα κουμπούρια τους εναντίον όποιου θεωρούν ότι μπορεί να τους χαλάσει τη δουλειά. Είναι στυγνοί εγκληματίες που σκοτώνουν ανθρώπους σαν να είναι σκυλιά και δεν νιώθουν καμιά τύψη γι αυτό.
Τα περιστατικά δολοφονικών επιθέσεων το τελευταίο διάστημα έχουν αυξηθεί επικίνδυνα. Προφανώς πολλοί έχουν μάθει ότι η Ελλάδα έχει γίνει ο παράδεισος των κακοποιών. Με μια Αστυνομία υπό διάλυση, με σύνορα ξέφραγο αμπέλι που επιτρέπει σε όποιον θέλει να μπαινοβγαίνει ανεμπόδιστα και με μια νομοθεσία που δίνει την δυνατότητα σε ανθρώπους οι οποίοι έχουν διαπράξει στυγερά εγκλήματα να μένουν ελάχιστα στη φυλακή και να ξαναβγαίνουν έξω για να συνεχίσουν τα ίδια.
Αυτό το τελευταίο- κατά την άποψη μου- δεν είναι λιγότερο σημαντικό από τα υπόλοιπα. Στην Ελλάδα, ακόμα και ο πιο στυγερός φονιάς , δεν μένει στην φυλακή παραπάνω από 15-16 χρόνια ,στη χειρότερη γι αυτόν περίπτωση. Τις περισσότερες φορές με τις συγχωνεύσεις, την «καλή συμπεριφορά» και άλλα νομικά τερτίπια, είναι έξω πολύ νωρίτερα. Για να μην μιλήσω για τον τρόπο που έχει εφαρμοστεί στο παρελθόν το σύστημα των πενθήμερων αδειών, το οποίο «αξιοποίησαν» δεκάδες κακοποιοί για να φύγουν και να μην επιστρέψουν ποτέ.
Ασφαλώς η αντιμετώπιση του οικονομικού κατήφορου αποτελεί την υπ αριθμό ένα προϋπόθεση για να αντιμετωπισθεί η έξαρση της εγκληματικότητας. Ασφαλώς η ενίσχυση της αστυνομίας στο δύσκολο έργο της και ο περιορισμός της λαθρομετανάστευσης πρέπει να αποτελέσουν προτεραιότητα για όσους κληθούν να μας κυβερνήσουν από την επόμενη Δευτέρα.
Εξίσου σημαντική όμως είναι η επιβολή και η εφαρμογή παραδειγματικών- ως και εξοντωτικών- ποινών σε όλους όσοι αφαιρούν ανθρώπινες ζωές για λίγα η περισσότερα ευρώ. Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν μετέτρεψε την θανατική ποινή των πραξικοπηματιών της 21ης Απριλίου σε ισόβια δεσμά, είχε πει το περίφημο «όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια».
Μήπως ήρθε η ώρα να εφαρμοστεί και γι αυτά τα καθάρματα που χωρίς καμιά τύψη αφήνουν παιδιά χωρίς γονείς και γονείς χωρίς παιδιά, βυθίζουν στο πένθος οικογένειες και σπέρνουν τον φόβο σε μια ολόκληρη χώρα;