«Το κακό με τις λέξεις είναι ότι δεν ξέρεις από ποια στόματα έχουν περάσει», είπε κάποτε ο βρετανός συγγραφέας και δημοσιογράφος, Ντένις Πότερ. Το κακό για το ΠΑΣΟΚ είναι εκ διαμέτρου αντίθετο: Ελάχιστοι ξεχνούν τα λόγια του Θεόδωρου Πάγκαλου! Το δεύτερο κακό: Ο κ. Πάγκαλος μιλά, ακόμη – και συχνά...
Επιτιθέμενος στον Αλέξη Τσίπρα, ο Θ. Πάγκαλος υπερασπίζεται το ιστορικό, ειδικό βάρος του ονόματος «Γιώργος Παπανδρέου». Όντως, το όνομα «Γιώργιος Α. Παπανδρέου» είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, όπως ακριβώς οι βαριές ασθένειες κάποιου ανθρώπου είναι τμήματα του ιατρικού του ιστορικού. Όπως ακριβώς τα σοβαρά ατυχήματα χαράζουν ανεξίτηλα τις μνήμες μας.
Διερωτώμαι, απλώς, τι είναι επαχθέστερο για τον αποκαλούμενο – χάριν συντομίας- ΓΑΠ: Να ανασύρει ένας πολιτικός του αντίπαλος τον – πατρότητας Σαρκοζί- όρο «Ολαντρέου», ή να λέει ο ... συναγωνιστής του Θόδωρος Πάγκαλος ότι τον θεωρεί ανιστόρητο, παντελώς ανίκανο να χαράξει εξωτερική πολιτική;
Θυμηθείτε απλώς τα απαξιωτικά λόγια, με τα οποία μιλούσε στη χαραυγή του 21ου αιώνα ο κ. Πάγκαλος για τον – υπουργό Εξωτερικών, τότε- ΓΑΠ. Τα λόγια εκείνα άλλωστε, σε συνδυασμό με τη δεδηλωμένη αντίθεση του κ. Πάγκαλου στο σχέδιο Γιαννίτση για το ασφαλιστικό, ώθησαν τον Κώστα Σημίτη στην απόφαση να εξοβελίσει από το κυβερνητικό σχήμα τον «πληθωρικό Θεόδωρο».
Ιστορικό πρόσωπο, μα ... ανιστόρητο;
Ναι, ξέρω, κατόπιν ο κ. Πάγκαλος «έριξε γέφυρες» προς τον ΓΑΠ, ο οποίος αίφνης έκανε μια εντυπωσιακή ... παράκαμψη στον κατάλογο των ηγετικών προσόντων που είθισται να θεωρούνται προϋποθέσεις για την ανάληψη πρωθυπουργικών αρμοδιοτήτων: Ο ανάξιος για τη θέση του υπουργού Εξωτερικών έγινε κατάλληλος για πρωθυπουργός! Ε, ρε θαύματα που γεννούσε η αλλαγή των εσωκομματικών προσανατολισμών του κ. Πάγκαλου!
Έλα όμως που η ελληνική κοινωνία δεν υποχρεούται να παραδίδει στη λήθη όσα λόγια ακυρώνει ο «έμπειρος πολιτικός». Διάβολε, αν ήταν έτσι θα είχαμε ξεχάσει και τις ... κατηγορηματικές του συνεντεύξεις- διαβεβαιώσεις, πως η χώρα δεν επρόκειτο να καταλήξει ποτέ στη θερμή αγκάλη του ΔΝΤ! Όσο να πεις, δυσκολευόμαστε να τις λησμονήσουμε...
Δικαιούμαστε λοιπόν να προσμετράμε την ειλικρίνεια και – σε ειδικές περιπτώσεις- την αυθεντικότητα της «οργής» των πολιτικών προσώπων, δίχως να κάνουμε επιλεκτικά delete στη μνήμη μας. Τι λέτε, λοιπόν; Τι είναι βαρύτερο για τον ΓΑΠ; Η μείξη του ονόματός του με εκείνο του Ολάντ ή η εκτίμηση πως είναι ανιστόρητος; Ιστορικό πρόσωπο... ανιστόρητο, είναι – αν μη τι άλλο - μια ...σύλληψη.
Κι όμως, θα έκανε καλό στον εαυτό του, εάν...
Ο Θ. Πάγκαλος βασανίζει τον εαυτό του , βασανίζει και το ΠΑΣΟΚ- αφού κάθε παρέμβασή του σχεδόν μοιραία συνεπάγεται απώλεια ψήφων για το κόμμα του και πριμοδότηση του ΣΥΡΙΖΑ...
Γιατί βασανίζει τον εαυτό του; Διότι, εάν δεν τον διακατείχε τόση πολιτική μοχθηρία, θα ερμήνευε τα πράγματα με τρόπο ρεαλιστικό, αλλά και παρήγορο για τον ίδιο -και για το κόμμα του. Θα ηρεμούσε κάπως η ανταριασμένη του ψυχή...
Εξηγούμαι: Μέχρι τώρα ο κ. Πάγκαλος μας είπε ότι το ΠΑΣΟΚ καταποντίστηκε στις εκλογές επειδή ο ελληνικός λαός αφενός δεν θέλει να ακούει την αλήθεια (η πρώτη εκδοχή) κι αφετέρου δεν επιθυμεί να αλλάξει τίποτε στη χώρα (η δεύτερη). Ποια είναι αλήθεια που δεν θέλει να ξέρει ο Πάγκαλος;
Ότι σε 16 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις οποίες έγιναν εκλογές τα τελευταία δυο χρόνια, συνετρίβησαν «αλά ΠΑΣΟΚ» όλες οι πολιτικές δυνάμεις που επέβαλλαν προγράμματα λιτότητας. Προγράμματα, μάλιστα, τα οποία ήταν από αρκετά έως απείρως πιο υποφερτά των «δικών» μας.
Αντιγράφοντας και διασκευάζοντας το Χρήστο Σαρτζετάκη...
Θα μπορούσε λοιπόν ο κ. Πάγκαλος να αντλήσει διδάγματα, αλλά και ψήγματα παρηγοριάς από αυτήν την τόσο απλή διαπίστωση. Αντ' αυτού, επιμένει στη δική του, ιδιότυπη ... επανέκδοση του σλόγκαν «είμαστε έθνος ανάδελφον», του Χρήστου Σαρτζετάκη! Σε όλη την Ευρώπη τα κόμματα της λιτότητας υφίστανται πανωλεθρίες, αλλά όχι, εμείς εδώ – ειδικά- παραμένουμε «μπήξε», «δείξε», διότι μαυρίσαμε το ΠΑΣΟΚ...
Δύσκολοι καιροί, όχι για πρίγκιπες, αλλά για τις σύγχρονες Μαρίες Αντουανέτες που επί δυο χρόνια λανσάρουν τη θεωρία της «ελληνικής ιδιαιτερότητας» σε ένα φόντο παγκόσμιας κρίσης χρέους... Πώς να αντέξει πλέον αυτή η θεωρία;
Στον πάτο του βαρελιού πέφτουν χώρες όπως η Ολλανδία. Δημόσιο χρέος μεγαλύτερο από το «επιτρεπτό» και ... ανερχόμενο (81,2% το 2011) παρουσιάζει κοτζάμ Γερμανία, μολονότι διαθέτει την ευτυχία να δανείζεται με μηδαμινά, μηδενικά ή και αρνητικά επιτόκια. Ο Ρομάνο Πρόντι δηλώνει καθαρά ότι στην Ευρωζώνη κρατούνται «με τα δόντια» πέντε χώρες - καταφανώς «τραυματισμένες» από το σκληρό, ακριβό ευρώ, θα προσέθετε ο γράφων. Εμείς ακόμη θα πρέπει να νιώθουμε... «ανάδελφοι»; Δακτυλοδεικτούμενοι, πρώτα επειδή άρχισαν από εμάς τα όργανα του μονεταριστικού παραλογισμού και έπειτα επειδή είχαμε την ... αναίδεια να μαυρίσαμε το κόμμα του κ. Πάγκαλου; Ε, όχι, πάει πολύ...
Βεβαίως ο κ. Πάγκαλος είναι ταυτισμένος - σε βαθμό ... εμβληματικό – με τη διετή απόπειρα καλλιέργειας «συλλογικής ενοχής», στην ελληνική κοινωνία. Τι κρίμα, όμως... Μοναδικό δεν ήταν καν εκείνο το «μαζί τα φάγαμε». Ο – μακαρίτης, πλέον- Μπράιαν Λένιχαν, υπουργός Οικονομικών της Ιρλανδίας, σχεδόν το ίδιο είπε στους συμπατριώτες του: «Όλοι συμμετείχαμε στο πάρτι». Κι αυτοί ... «λαμόγια» και «τεμπέληδες» λοιπόν... Κι ας ήταν το ιρλανδικό οικονομικό- κοινωνικό μοντέλο πραγματικό «Κοράνιο» των μουτζαχεντίν του ΔΝΤ, επί δεκαετίες!
Θυμηθείτε τη φράση «οι περικοπές επιβάλλονται, διότι μέχρι τώρα ζούσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας». Χρησιμοποιείστε την ως κουίζ: Ποιοί και πού την είπαν; Η σωστή απάντηση εμπεριέχει καμιά πενηνταριά ονόματα πολιτικών, από 10-15 ευρωπαϊκές χώρες. Πριν από μερικούς μήνες το άκουσαν και οι Γάλλοι, από το στόμα του -τότε πρωθυπουργού- Φρανσουά Φιγιόν...
«Ο πιο αδύναμος κρίκος»; Πολιτικά, σίγουρα!
«Μα ήμασταν ο αδύναμος κρίκος - για αυτό άρχισαν από εμάς», θα πει κάποιος. Από οικονομικής πλευράς ήμασταν ασφαλώς ανάμεσα στους πιο αδύναμους – αν και για λόγους διαφορετικούς από εκείνους τους οποίους επικαλούνται συνήθως οι Αντουνέτες. Δεν αντιπροσωπεύαμε όμως τον ασθενέστερο -όλων- κρίκο, όπως αντελήφθησαν εγκαίρως όσοι φρόντιζαν να μαθαίνουν, αντί να παραλύουν από το δέος που προκαλούσαν οι κραυγές και τα κλισέ των οκτώ στην τηλεόραση.
Η συνήθης απάντηση – εάν και όποτε δινόταν- στις λογικές παρατηρήσεις, τότε, ήταν «σημασία έχει και η παραγωγική βάση». Πολύ σωστά. Ουδείς όμως εξήγησε πχ γιατί η Πορτογαλία δεν ρυμουλκήθηκε σε τόσο βίαιη, απάνθρωπη λιτότητα, μολονότι είχε το μισό ΑΕΠ σε σχέση με το δικό μας! Χώρα με τον ίδιο περίπου πληθυσμό...
Ήμασταν ασυζητητί ο πιο αδύναμος κρίκος, διότι είχαμε κυβέρνηση 150% άβουλη και δεδομένη. Εκείνη του ΓΑΠ. Δεν διαπραγματεύτηκε τίποτε, δεν πέτυχε τίποτε – αν υποθέσουμε ότι το επιθυμούσε- κι επιπλέον χρεώθηκε αμίμητες, εξωφρενικές επιλογές. «Κορυφαία» ίσως ήταν η απόφαση να αφήσει ανείσπρακτα τα 17 από τα 25 δισεκατομμύρια που προσέλκυσαν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα, τον Ιανουάριο του 2010. Μόνο αυτό να σκεφτεί κανείς...
Ο Ντένις Πότερ μιλά, ο ... Χάρι Πότερ σηκώνει τα χέρια ψηλά
Κι όμως, πλάι στον Θ. Πάγκαλο, επιμένει να εμφανίζεται κι ο ΓΑΠ στη μάχη εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ! Τα λέει βεβαίως σε διεθνή ΜΜΕ, αλλά – τι να το κάνεις- τα μαθαίνουν και οι «ιθαγενείς»...
Ναι, ο ΓΑΠ. Ο ΓΑΠ, βεβαρημένος και από τα ... πρόσφατα. Εσχάτως παραδέχθηκε πως γίναμε «πειραματόζωο» (κι εμείς που νομίζαμε πως αυτές ήταν αριστερίστικες θεωρίες συνωμοσίας...). Ο ΓΑΠ ο οποίος, όπως έγραφε προσφάτως η Wall Street Journal, άκουγε σιωπηλός τη Μέρκελ να ... αποσαφηνίζει για το Μνημόνιο: «Πρέπει να πονέσουν πολύ οι Έλληνες, για να φοβηθούν οι άλλοι...». Ναι, το Μνημόνιο που ήταν ... ευλογία, κατά τον κ. Πάγκαλο...
Πάγκαλος και ΓΑΠ επί των επάλξεων, λοιπόν. Επί των επάλξεων ποιας ... πολιτικής δύναμης, όμως; Εκατό λόγους να έχει κάποιος να μην ενισχύσει το ΣΥΡΙΖΑ, όταν ακούει τους δυο πολιτικούς να του επιτίθενται παραγράφει αυτομάτως του ...ενενήντα κι αρχίζει να σκέφτεται τους υπόλοιπους δέκα.
Είπαμε: Μερικά λόγια όλοι ξέρουν από ποια στόματα πέρασαν. Και το χειρότερο: Όλοι ξέρουν ποιες ... πράξεις χρεώθηκαν οι «ιδιοκτήτες» των ίδιων στομάτων. Είναι αδύνατον να παραβλέψεις αυτήν την προέκταση της φράσης του Ντένις Πότερ, τη δε ... γενική αμνησία ούτε ο συνωνόματός του θα μπορούσε να την επιβάλλει. Ο Χάρι Πότερ...