Παρακολουθώ τις δημοσκοπήσεις που βλέπουν το τελευταίο διάστημα το φως της δημοσιότητας και ,για πρώτη φορά στα χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά , διαπιστώνω ότι η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ κάθε άλλο παρά δείχνουν να συσπειρώνονται όσο πλησιάζουμε προς την κάλπη.
Η τελευταία έρευνα της VPRC για τα «Επίκαιρα» που εμφανίζει την ΝΔ στο 22,5% και το ΠΑΣΟΚ στο 12,5% είναι ενδεικτική. Θυμάμαι σε εκλογικές αναμετρήσεις στο παρελθόν, τα ποσοστά των δυο κομμάτων που κυβέρνησαν τον τόπο από το 1974 μέχρι και σήμερα, να ξεκινούν από χαμηλά αλλά να ανεβαίνουν όσο μίκραινε το διάστημα μέχρι την μέρα των εκλογών. Και στο τέλος να θριαμβεύει και να ξαναθριαμβευει ο πολυσυζητημένος δικομματισμός.
Όλα αυτά βέβαια σε άλλες εποχές, με πολύ διαφορετικές συνθήκες. Με έναν λαό που δεν ήταν τόσο ταλαιπωρημένος, οικονομικά εξαθλιωμένος και ψυχικά εξουθενωμένος όσο είναι σήμερα. Με έναν λαό που δεν ήταν εξοργισμένος με την πολιτική και τους πολιτικούς.
Αυτός ο λαός σήμερα, όταν ερωτάται από τις εταιρίες δημοσκοπήσεων δείχνει αποφασισμένος να μην ξαναψηφίσει όπως στο παρελθόν. Κατ αρχήν, αποφαίνεται σε κάθε δημοσκόπηση ότι «μεγάλο κόμμα» με την κλασική έννοια του όρου έχει απομείνει μόνο ένα, η Νέα Δημοκρατία. Κι αυτή όμως σημαντικά «ακρωτηριασμένη» από το κόμμα Καμμένου που εμφανίζει μια πρωτοφανή δημοσκοπική δυναμική.
Από την άλλη πλευρα, το ΠΑΣΟΚ , μετά την εκλογή Βενιζέλου κι όσο μπορεί να αξιολογήσει κανείς από μια-δυο έρευνες που δημοσιοποιήθηκαν δείχνει μια μικρή τάση συσπείρωσης αλλά παραμένει ακόμα στα ...τάρταρα . Η ζημιά που του κάνει η Δημοκρατική Αριστερα του Φώτη Κουβέλη φαίνεται να είναι πολύ σοβαρή.
Αν πιστέψουμε λοιπόν τις δημοσκοπήσεις , η επόμενη Βουλή θα είναι το λιγότερο οκτακομματική χωρίς να αποκλείεται να είναι ακόμα περισσότεροι οι σχηματισμοί που ενδεχομένως θα έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.
Θα συμβεί όμως αυτό ή η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ θα καταφέρουν στην πορεία προς τις κάλπες να συσπειρώσουν όλους εκείνους που στις δημοσκοπήσεις τους γυρίζουν την πλάτη; Μήπως λειτουργήσει ο φόβος της ακυβερνησίας στην οποία μπορεί να οδηγηθεί ο τόπος αν δεν υπάρχει αυτοδυναμία η έστω δύο ισχυρά κόμματα που μπορούν να συνεργαστούν μετεκλογικά;
Πολλοί που συναντώ είναι βέβαιοι ότι τα πράγματα δεν θα αλλάξουν δραματικά όσο πηγαίνουμε προς την-άγνωστη μέχρι στιγμής- ημερομηνία της εκλογικής αναμέτρησης. Δείχνουν να αμφισβητούν την δυνατότητα της ΝΔ αλλά κυρίως του ΠΑΣΟΚ να μαζέψουν ξανά κοντά τους κάποιους από εκείνους που τους εγκατέλειψαν τα τελευταία δυόμιση χρόνια. Τα επιχειρήματα τους δεν στερούνται λογικής: «Τι έχει να χάσει περισσότερο ο άνεργος, ο απλήρωτος κι ο ηλικιωμένος με την σύνταξη πείνας για να φοβάται τον μπαμπούλα της ακυβερνησίας» τους ακούω να λένε.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν κι εκείνοι που λένε ότι ο δικομματισμός είναι εφτάψυχος. Κι ότι θα επιβιώσει και σε αυτή την αναμέτρηση έστω και με τραύματα. Είναι εκείνοι που εκτιμούν ότι «ο πολίτης δεν θα ψηφίσει κόμματα που καταγγέλλουν μόνο χωρίς να προτείνουν, κόμματα λαϊκίστικα και δημαγωγικά που απλώς χαϊδεύουν τα αφτιά του κόσμου».
Στοίχημα πάντως δεν βλέπω μέχρι στιγμής να βάζει κανένας από τους εκφραστές των δύο απόψεων. Ίσως γιατί ως τις εκλογές έχουμε ακόμα χρόνο. Ίσως γιατί και οι δυο πλευρές έχουν επιχειρήματα που δεν είναι για πέταμα.
Προσωπικά το μόνο στοίχημα που θα έβαζα είναι ποιο κόμμα θα πάρει την πρωτιά και μάλιστα άνετα. (Όχι πάντως αυτό που μας λέει ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος). Για όλα τα υπόλοιπα , μάλλον θα πρέπει να κάνουμε υπομονή ακόμα...