Στις εκλογές που θα γίνουν, εκτός απροόπτου, τέλος Απριλίου ή αρχές Μαΐου, ένα είναι βέβαιο: Θα ξεροσταλιάσουμε περισσότερες ώρες στα εκλογικά τμήματα αφού θα έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε πολύ περισσότερα κόμματα από αυτά τα οποία διαθέταμε στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας.
Στον χώρο της Κεντροαριστεράς το ΠΑΣΟΚ απειλείται πλέον από την “Κοινωνική Συμφωνία” της Λούκας Κατσέλη και του Χάρη Καστανίδη, ενώ κάπου εκεί στις αριστερές παρυφές του έχει στρογγυλοκαθίσει η Δημοκρατική Αριστερα του Φωτη Κουβέλη η οποία μάλιστα δημοσκοπικά “πετάει”. Στον ίδιο χώρο κινείται και το Άρμα Πολιτών του Γιάννη Δημαρα.
Στην Κεντροδεξιά η πολυδιάσπαση δεν έχει προηγούμενο στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Η Νέα Δημοκρατία βλέπει λίγο πιο αριστερά της, την Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη , την Δράση του Στέφανου Μάνου και λίγο πιο δεξιά της τους Ανεξάρτητους Ελληνες του Πάνου Καμμένου και τον ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη.
Κάπου εκεί λίγο πριν από τον δεξιό...τοίχο έχει ξεπροβάλει διεκδικώντας με αξιώσεις κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και η Χρυσή Αυγή.
Στα αριστερά του πολιτικού σκηνικού το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται ισχυροποιημένοι με διψήφια ποσοστά αμφότεροι ενώ και οι Οικολόγοι δείχνουν μια δυναμική αξιόλογη.
Σε όλους αυτούς ασφαλώς πρέπει να προστεθούν τα δεκάδες σχήματα όπως οι “Πειρατές”, οι “Κυνηγοί” οι σχηματισμοί της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που κατεβαίνουν σε κάθε αναμέτρηση και πολλοί ακόμα.
Είναι προφανές πώς ο δικομματισμός που βασιλεύει στην Ελλάδα τα τελευταία 35 χρόνια, για πρώτη φορα βρίσκεται σε κίνδυνο. Στην πραγματικότητα οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πώς μεγάλο κόμμα εξουσίας με την παραδοσιακή έννοια το όρου έχει απομείνει μόνο η Νεα Δημοκρατία, χωρίς κι αυτή πάντως να δείχνει ότι βρίσκεται κοντα στην αυτοδυναμία.
Το πρώτο ερώτημα που μου προκύπτει είναι αν αυτά που δηλώνουν οι εξοργισμένοι πολίτες στις εταιρίες δημοσκοπήσεων θα είναι αντίστοιχα με εκείνα που θα πράξουν όταν βρεθούν μπροστά στην κάλπη. Αν δηλαδή θα επικυρώσουν με την ψήφο τους τον αποχαιρετισμό στον δικομματισμό.
Το επόμενο, και ίσως το πιο σημαντικό, ερώτημα είναι αν αυτό το πολυδιασπασμένο πολιτικό σκηνικό μπορεί την επομένη μιας αναμέτρησης απ την οποία θα προκύψει μια πολυκομματική Βουλή, να βρει τρόπο ώστε η χώρα μας να μην μείνει ακυβέρνητη σε αυτην την τρικυμία.
Αλλά ειδικά αυτό μόνο στην πράξη μπορεί να απαντηθεί...