Δεν νομίζω να υπάρχει, μεταπολεμικά, πιο κρίσιμη χρονικά συγκυρία για το παρόν και το μέλλον της χώρας, απο αυτήν που ζούμε σήμερα! Μια αντίστοιχη σε κρισιμότητα συγκυρία, ζήσαμε οι παλαιότεροι το '74 με την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, τότε που βρεθήκαμε, απροετοίμαστοι, ένα βήμα πριν τον πόλεμο με την γειτονική χώρα!
Τις επόμενες εβδομάδες η Ελλάδα θα ζήσει την δική της κόλαση. Αν οι διαπραγμετεύσεις του ελληνικού πολιτικού κόσμου με τους δανειστές μας ολοκληρωθούν θα γλιτώσουμε στο «παρά 1'» τα χειρότερα. Θα μείνουμε στο ευρώ, θα γλιτώσουμε την χρεοκοπία και θα δημιουργηθούν οι προυποθέσεις για ένα restart με κουρεμένο κατα 100 δισ. ευρώ το χρέος μας.
Η διάσωση της οικονομίας μας δεν θα είναι φυσικά «ανέξοδη» ούτε χωρίς κόστος. Για πρώτη φορά, μετά την μεταπολίτευση θα μειωθεί βίαια για όλους το βιοτικό μας επίπεδο. Μισθοί, συντάξεις, δώρα, κεκτημένα δεκαετιών, θα κουρευτούν σημαντικά! Θα γίνουμε φτωχότεροι, αλλά θα μείνουμε στο ευρώ και την Ευρωπαική Ένωση, ελπίζοντας ότι σε πέντε-δέκα χρόνια, αν δουλέψουμε αποτελεσματικά, θα μπορέσουμε να ανακτήσουμε ένα μεγάλο μέρος αυτών που θα χάσουμε.
Ξέρω οι πολλοί θυμώνουν και εξεγείρονται στην ιδέα ότι θα ζήσουν φτωχότεροι, χωρίς να ευθύνονται για τα λάθη του πολιτικού κόσμου. Κι έχουν δίκιο! Εχουν δίκιο -κατά τη γνώμη μου- εν μέρει, γιατί τον πολιτικό κόσμο που μας κυβέρνησε όλα αυτά τα χρόνια εμείς τον ψηφίσαμε κι εμείς τον ανεχτήκαμε.
Όπως ξέρω ό,τι αυτοί που σήμερα φωνάζουν περισσότερο και βρίζουν το πολιτικό σύστημα, είναι αυτοί που κάποτε είχαν βγάλει σε διατίμηση την ψήφο τους ζητώντας αναταλλάγματα και ρουσφέτια! Ή κάνω λάθος! Είναι όλοι αυτοί που δεν πλήρωναν φόρους, που ζούσαν απο τις γεωργικές επιδοτήσεις, που γυροφερναν τα πολιτικά γραφεία, που χειροκροτούσαν τις παροχές του πελατειακού κράτους και έσπρωχναν τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές σε τυφλές διεκδικήσεις.
Κανείς δεν μας είπε ποιούς να ψηφίσουμε, ούτε ποιούς να μην ψηφίσουμε. Κι όσο δυσάρεστο και αν ακούγεται, το πολιτικό προσωπικό είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Αυτούς τους πολιτικούς έχουμε, αυτούς τους δικηγόρους, αυτούς τους επιχειρηματίες, αυτούς τους δημοσιογράφους και εν τέλει αυτήν την κοινωνία επιλέξαμε.
Φοβάμαι, ωστόσο, ότι η πραγματική κόλαση δεν είναι αυτή που νομίζουμε. Γιατί υπάρχουν και χειρότερα! Να αποτύχουν δηλαδή οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές μας, να μην πάρουμε το δάνειο και τον επόμενο μήνα να χρεοκοπήσουμε ανεξέλεγκτα.
Τι σημαίνει αυτό; Οτι το κράτος δεν θα έχει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, δεν θα μπορεί να αγοράσει πετρέλαιο, οι εισαγωγές αγαθών θα σταματήσουν, τα νοσοκομεία και τα σχολεία θα καταρρεύσουν και οι τράπεζες, όσες δεν χρεοκοπήσουν, θα μας δίνουν τις καταθέσεις με το σταγονόμετρο!
Η χώρα θα παραδοθεί σε διάφορες συμμορίες που θα πλουτίζουν απο το λαθρεμπόριο και η Ελλάδα θα γυρίσει πενήντα χρόνια πίσω. Θα γίνει μια "Αναπαράσταση" των ταινιών του συχωρεμένου του Αγγελόπουλου!
Δεν λέω ότι θα πρέπει να κατεβάσουμε τα σώβρακα μας και να δεχτούμε όλες αυτές τις ακρότητες που ζητούν, όχι οι επίσημες κυβερνήσεις, αλλά ακραίες φωνές στα ευρωπαικά κόμματα που θέλουν να μας τιμωρήσουν. Λεω κάτι πιο απλό: Για να μπορέσουμε να ξανακερδίσουμε την εμπιστοσύνη των συνομιλητών μας θα πρέπει να κάνουμε τα αυτονόητα. Να περιορίσουμε δηλαδή τις σπατάλες στο κράτος, να αποκαταστήσουμε ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα και να απελευθερώσουμε την αγορά εργασίας. Να κάνουμε δηλαδή όσα έπρεπε να είχαμε κάνει εγκαίρως και μόνοι μας χωρίς να μας το επιβάλλουν οι δανειστές μας!
Και όταν αρχίσουμε να τα κάνουμε όλα αυτά να πάμε και να διεκδικήσουμε τον χρόνο προσαρμογής που είναι απαραίτητος για να αλλάξουμε χωρίς να διαλυθούμε σαν κοινωνία. Με επιχειρήματα, χρονοδιαγράμματα και αποτελέσματα. Μέσα απο έναν ειλικρινή εθνικό διάλογο να βρούμε την λύση!