Η τηλεόραση όπως (ευτυχώς) δεν τη φανταζόσαστεΟ Τάσος Θεοδωρόπουλος (terra_gelida@hotmail.com / klarinabourana.blogspot.com) καταγράφει κάθε μέρα τα τραύματα των τηλεοπτικών εικονοκλαστικών του εξαρτήσεων σε real time λαϊκής μαναβικής.
ΟΣΟ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ, ΤΟ ΑΓΙΑΣΜΕΝΟ ΛΙΜΟΝΤΣΕΛΟ ΞΟΡΚΙΖΕΙ ΤΗΝ ΨΑΡΙΛΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΑΜΑΡΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΟΝΑ ΜΑΣΠώς καταλαβαίνεις ότι περνάς οικονομική κρίση; Όταν ξεκινώντας μια νέα συνεργασία με έναν τόσο σικάτο δίαυλο επικοινωνίας, όπως αυτός εδώ, οι προφέσορες αφεντικοί σου, σου λένε ανάλγητα, στο πρώτο σου ραντεβού μαζί τους, ότι επιθυμούν να εξοντώσεις το ανυπέρβλητο συγγραφικό σου ταλέντο (δηλαδή το δικό μου ηλίθια) γράφοντας για τηλεοπτικές κωλοτούμπες. Δηλαδή, μετατρέποντας τον μικρό Όσκαρ Ουάιλντ μέσα σου που είπε (ο αυθεντικός Όσκαρ) ότι «όλοι γεννιόμαστε στον υπόνομο αλλά μερικοί από μας μπορούμε να κοιτάζουμε τα άστρα») σε πόντικα που μπορεί να κοιτάζει και να χαίρεται μόνο με τον υπόνομο. Γιατί η ημερήσια (όπως απαιτεί αυτή η στήλη) έκθεση μου στην ελληνική τηλεόραση, είναι ισοδύναμη του να ξεχάσεις να βάλεις αποσμητικό στην τριχωτή μασχάλη σου για μια ολόκληρη εβδομάδα στην καλοκαιρινή Αθήνα με 40 βαθμούς Κελσίου. Δεκτό κι αυτό, κρίση έχουμε και τα αποσμητικά κοστίζουν δε λέω αλλά σε πρώτη δοκιμή, οι δυσκολίες έχουν αρχίσει και μου βγάζουν γλώσσα. Τρίτη απόγευμα μπροστά στην τηλεόρασή μου, και (αναγκαστικά πίνοντας βότκα και Χanax που είναι το σήμα κατατεθέν μου), ακούω μια εκφωνήτρια του παιχνιδιού «Wipe Out» στον Αντ1, να σχολιάζει τον παίκτη που προσπαθεί να πηδήξει τα εμπόδια λέγοντας «Αχ Μήτσο μου τι παλούκι είναι αυτό». Πράγμα που μπορώ να το δικαιολογήσω εφ’ όσον λίγη αργότερα, αρχίζει στο ίδιο κανάλι ο «Ιησούς από τη Ναζαρέτ» που στο τέλος της σειράς όπως ξέρετε (κι ελπίζω να μη σας χαλάω το φινάλε) τον καρφώσανε σε ένα παλούκι σταυρωτό, οπότε και θα μπορούσε να πει κι αυτός ο έρμος «αχ Μήτσο μου τι παλούκι είναι αυτό» μόνο όμως αν είχε μαθητή που τον λέγανε Μήτσο, αλλά από την άλλη, με τόσα κρυφά Eυαγγέλια που ξεπηδούν κατά καιρούς, πού ξέρεις, μπορεί να είχε και κάποιον Μήτσο για μαθητή και να μας τον κρύβουνε για να μας τον αποκαλύψει ο Λιακόπουλος αργότερα, εφ’ όσον σαν Μήτσος θα ήταν Έλληνας και έτσι θα σιγουρεύουμε το ότι όλοι είναι Έλληνες στην ιστορία του κόσμου. Κάπως έτσι το σκέφτηκε φαντάζομαι και η Λίτσα Πατέρα το ελληνοκεντρικό του θέματος, γι αυτό και στον τελευταίο της περιοδικό «Αστρολόγο» έχει προσφορά το (όπως το λέει η ίδια στην τηλεοπτική της διαφήμιση) «αριστούργημα του Πίερ Πάολο Παζολίνι ‘Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο’.» Κι έτσι η Λίτσα παίρνει πόντο και ξεχωρίζει γιατί με μια τέτοια προσφορά, μπορεί να μην έχει Μήτσο, έχει όμως τρία ελληνικά ονόματα σε μία προσφορά συν τον Χριστούλη: Μάνθος (κατά Ματθαίο), Πίερ (Πέτρο) και Πάολο (Παύλος), και τι και αν ήταν ο Πίερ Πάολο λίγο πούστης και τον φάγανε σαν το σκυλί στο αμπέλι (του Ζαππείου), σημασία έχει ότι η εκκλησία έχει αναγνωρίσει το κινηματογραφικό «Κατά Ματθαίον» του και ξέρεις κάτι Μήτσε; Άντε και κουρέψου. Σε ξεπεράσαμε. Μου αρέσει όταν γράφω χαριτωμένες πασχαλιές, γιατί το χιούμορ μου μοιάζει με του Φώτη και της Μαρίας, είναι δηλαδή εντελώς «μπατακλάν» όπως λένε και οι ίδιοι για το χιούμορ τους, κι έχει και λίγο γκέι στοιχείο όπως οι πανελίστες τους (ειδικά αυτός με το ζωγραφιστό φρύδι και τη λεύκανση αριέλ στα δόντια) κι όλα αυτά συμβαίνουν Πάσχα που είναι της μέθεξης κι εγώ πίνω βότκα (και Xanax) που είναι της μέθης κι έτσι σχετιζόμαστε. Γιατί η μέθη βγάζει σεξουαλικοσύνη, και αυτό εμένα μου το κάλυψε χτες το βράδυ το Star που έπαιξε τη ζωή του «Αττίλα του Κατακτητή». Σου λέει το Star: «τι είναι ο Τζέραλντ Μπάτλερ, που κάνει τον Αττίλα; Ο ίδιος γκόμενος με γραμμωμένους κοιλιακούς που έκανε τον ελληναρά Λεονάιντας στους ’300’». Γι αυτό και εμ βάζουμε τον Αττίλα, που κι εκεί ο Μπάτλερ εμφανίζεται ημίγυμνος, εξυπηρετούμε και το πνεύμα των ημερών που θέλει χλαμύδα και υπερθέαμα, εμ μιλάμε και στο σώψυχο του Μήτσου, με το λαδωμένο στέρνο του παλουκωτή. Κι Ελλάδα κι ορθοδοξία και θρησκεία και σεξ και βία και αστρολογία (με προσφορά gay Παζολίνι σκηνοθέτη) όλα σε ένα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Εδώ ο Χριστός σταυρώνεται, και ο βρετανός γιος της Νταϊάνας παντρεύεται, είναι να μη βγει μετά ο Ζαμπούνης, στο «Όλα» του Θέμου, και να μην έχει φωτογενείς ζοχάδες; Κούκλος ήταν ο άτιμος, αλλά τώρα σε κλείνω τιβολόγιο μου, γιατί μια Καλύμνια χαζή στο «Κάτι Ψήνεται» έχει μόλις μαγειρέψει καλαμαράκια και μιλάει στη γιαγιά της την πεθαμένη (πιθανότατα με τη βοήθεια της Λίτσα Πατέρα που είναι αστρολόγα) και της λέει on camera «γιαγιά μου αγαπημένη (στην πεθαμένη το λέει) σε ευχαριστώ για όσα μου έμαθες, είμαι πολύ περήφανη για τα καλαμαράκια μου». Και μετά ήρθανε στην ίδια εκπομπή, κάτι παιδάκια από το Λύκειο Ελληνίδων της Ρόδου, και ψέλνανε μαλακίες πάνω από τα καλαμαράκια της Καλυμνιώτισας και όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι. Αν αυτό δεν είναι γιορτάρες μέρες τότε τι είναι; Που έκανα χαλάουα; Αυτό είναι του Λαζάρου (ανάσταση νεκρών you know μπας και φτουρήσω και παρθώ την Κυριακή του Πάσχα που ευφραίνεται ο κόσμος). «Θα σας φέρω λιμοντσέλο για να φύγει η ψαρίλα του καλαμαριού» είπε η κυρία η Ελένη η Καλυμνιώτισια «στο ‘Κάτι Ψήνεται’ και μια καλεσμένη της είπε στην κάμερα: «Το λιμοντσέλο της κυριάς Ελένης ήταν ωραίο, από την καταπιόνα μου κατέβηκε μια χαρά». Ζαμπούνη, κάθε μέρα είμαι πιο κοντά σου. Ό,τι κι αν είναι οι βασιλιάδες, το συνδυασμό λέξεων «καταπιόνα – ψαρίλα – λιμοντσέλο», δεν τον κατέχουν ζωή να έχουν οι νιόπαντροι και φαρδυλέκανη να ‘ναι η πριγκιπέσσα να της βγούνε αβέρτα οι απόγονοι.