Η «ρώσικη ρουλέτα», μόλις άρχισε να παίζεται στην Τουρκία.
Μια ιδιότυπη παραλλαγή της, μάλιστα, όπου τον “μύλο” του περιστρόφου τον γυρίζει ο απρόβλεπτος Ταγίπ Ερντογάν και ο ίδιος μόνο ξέρει κάθε φορά πόσες σφαίρες βάζει σ' αυτόν...
Στημένο ή όχι, το πραξικόπημα των λίγων ωρών απέδωσε καρπούς. Ενίσχυσε εντυπωσιακά (και τρομακτικά, στην κυριολεξία…) τον εκλεγμένο αυταρχικό “Σουλτάνο” της Τουρκίας, ο οποίος έχει καταφέρει με δόλιες και αμφιλεγόμενες μεθόδους και προβοκάτσιες να εξισλαμίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό το κοσμικό κράτος που δημιούργησε ο Ατατούρκ. Καθιστώντας έτσι την έκπαλαι ασταθή και απρόβλεπτη αυτή μεγάλη περιφερειακή δύναμη, σε ακόμη πιο επικίνδυνο αστάθμητο παράγοντα σε τούτη την εύφλεκτη γωνιά του πλανήτη.
Γνωρίζει ο Ερντογάν, ότι έχει προ πολλού πάψει να έχει με τις ΗΠΑ και την Ευρώπη την “προνομιακή” σχέση που διατηρούσε. Η Δύση, για λόγους γεωπολιτικών στρατηγικών, λόγω της θέσης στην οποία βρίσκεται η Τουρκία, την στήριζε (πάντα με καχυποψία και βαριά καρδιά...) και την ενίσχυε πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά, ως προφυλακή των δικών της συμφερόντων. Ήταν πάντα η Τουρκία απρόβλεπτος και αμφιλεγόμενος “σύμμαχος”, οι δυτικές δυνάμεις όμως και κυρίως οι ΗΠΑ είχαν την “ασφάλεια” ότι το εσωτερικό σκηνικό σ' αυτή την μεγάλη χώρα το διαμόρφωνε και το έλεγχε σε απόλυτο βαθμό το δυτικότροπο και κοσμικό “καθεστώς” του στρατιωτικό-οικονομικού κατεστημένου. Οι “πασάδες” των Ενόπλων Δυνάμεων...
Ο Ερντογάν, σταδιακά και μεθοδικά στην αρχή, απροκάλυπτα και προκλητικά στην συνέχεια, θέλησε ν' αλλάξει ριζικά τις εσωτερικές ισορροπίες και “σταθερές” στην Τουρκία. Μπορεί ο, με την ευκαιρία του πραξικοπήματος, αριθμός των μαζικών εκκαθαρίσεων σε ένοπλες δυνάμεις, αστυνομία, δικαιοσύνη και δημόσια διοίκηση να εντυπωσιάζει, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ μικρός σε σύγκριση με το πλήθος των εκκαθαρίσεων στις οποίες έχει προχωρήσει ο Ερντογάν, με διάφορες προφάσεις και δικαιολογίες, προβοκάτσιες και κατασκευασμένες κατηγορίες, τα αρκετά τελευταία χρόνια της πολιτικής του κυριαρχίας, στην διάρκεια των οποίων παγίωσε το καθεστώς του.
Οι δυτικοί φίλοι (έστω και χωρίς ενθουσιασμό...) της Τουρκίας, παρατηρούσαν με ανησυχία και αμηχανία αυτές τις εσωτερικές ανακατατάξεις ισχύος. Και όταν ο Ερντογάν, με τον πόλεμο στο Ιράκ αρχικά και την Συρία στην συνέχεια (όπου οι αρχικές “υποψίες” για τουρκική πλήρη υποστήριξη στον ISIS, μετατράπηκαν συν τω χρόνω σε αποδείξεις) έδωσε σαφή δείγματα αυτονομίας και αυτενέργειας από το μπλοκ των “συμμάχων”, η επιφυλακτικότητά τους έγινε δυσπιστία και έντονη ανησυχία. Που οδήγησε σε προσεκτικό επαναπροσδιορισμό των σχέσεων τους με την Τουρκία του Ερντογάν.
Είναι πολύ ενδεικτικό το γεγονός ότι πριν ταχθούν υπέρ της “συνταγματικής νομιμότητας” στην Τουρκία, όλες οι μεγάλες δυνάμεις της Δύσης τήρησαν τις πρώτες θολές ώρες του πραξικοπήματος επιφυλακτική στάση έναντι του Ερντογάν. Και έσπευσαν να τον στηρίξουν -ακόμη και οι ΗΠΑ- μόνο όταν επιβεβαιώθηκε από τις εξελίξεις η αδιαμφισβήτητη επικράτηση του καθεστώτος του. Κι' αυτό, κάτι λέει. Θέλουν την Τουρκία ισχυρό παράγοντα ισχύος στην περιοχή, αλλά αξιόπιστο (στον βαθμό που το επιτρέπει το παρελθόν της…), δυτικότροπη ως προς τις αντιλήψεις της περί δημοκρατίας, πρότυπο δυτικής μουσουλμανικής χώρας. Ο Ερντογάν, εξελίσσεται σε απρόβλεπτο και επικίνδυνο εταίρο. Και μια ενδεχόμενη αντικατάστασή του από μια πιο προβλέψιμη και “συνεργάσιμη” διάδοχο κατάσταση, δεν θα τους στεναχωρούσε ιδιαίτερα. Αλλά το πραξικόπημα, με ή χωρίς εισαγωγικά, ενίσχυσε το καθεστώς Ερντογάν. Με ενδόμυχες επιφυλάξεις, λοιπόν, χαιρέτισαν την “συνταγματική νομιμότητα”…
Δεν θα πρέπει να εκτιμηθεί ως τυχαίο το γεγονός ότι, πριν “στήσει”-κατά τις συνωμοσιολογικές εικασίες- και πάντως εκμεταλλευθεί το αποτυχών πραξικόπημα που του ανοίγει τον δρόμο για αυταρχικότερη παγίωση του καθεστώτος του η οποία ανησυχεί την Δύση , ο “Σουλτάνος” έσπευσε μια μια θεαματική (και υποτιμητική για τον ίδιον...) “κωλοτούμπα” να... τα βρει με την Ρωσία, την οποία μέχρι πριν λίγες εβδομάδες απειλούσε με πόλεμο!
Μπορεί με ασφάλεια να θεωρήσει κανείς ότι ο Ερντογάν επισπεύδει την πλήρη εφαρμογή του σχεδίου του-και στο εσωτερικό αλλά και σ' ότι αφορά τις διεθνείς του σχέσεις και ισορροπίες- και προχωράει στον “σκληρότερο” πυρήνα του. Αυτό, βεβαίως, προοιωνίζεται μια πολύ ταραγμένη και γεμάτη ανασφάλειες περίοδο, όπου το “τυχαίο” μπορεί να πυροδοτήσει εξελίξεις (τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας, όσο και στις διεθνείς σχέσεις της) απρόβλεπτες και εκρηκτικές όχι μόνο στην ευφλεκτη περιοχή μας, αλλά και ευρύτερα.
Ειδικότερα για την Ελλάδα, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο. Στην “εποχή Ερντογάν”, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν εξομαλύνθηκαν ουσιαστικά, αλλά τουλάχιστον δεν επιδεινώθηκαν έτι περαιτέρω. Όταν οι “στρατηγοί” είχαν τ' απάνω χέρι, οι επεκτατικές βλέψεις τους έναντι της χώρας μας ήταν εντονότερες και ενεργότερες. Και με κάθε εσωτερική αναταραχή, έκαναν εξαγωγή των προβλημάτων τους, οξύνοντας, συχνά σε σημείο... βρασμού, τις σχέσεις τους με την Ελλάδα. Αυτό φυσικά, δεν συνεπάγεται καμιά... “ασφάλεια” ότι ένας σκληρότερος και αυταρχικότερος Ερντογάν, θα συνεχίσει να θέλει να έχει “ελεγχόμενες' σχέσεις μ' εμάς. Η υπέρ-ενίσχυση κάθε εξουσίας, και δη του αυταρχικού τύπου Ερντογάν που έχει καταληφθεί από οίηση και τρέλα μεγαλείου, δεν επιτρέπει ασφαλείς προβλέψεις...